Ηταν, αναμφίβολα, εξωπραγματικό αυτό που παρακολουθήσαμε το βράδυ του Σαββάτου στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Παρί έδωσε μια παράσταση πέρα από τα συνηθισμένα και όσα χωρούσε ο κοινός νους έως το ραντεβού στο Μόναχο. Κυρίως όμως διαπιστώσαμε το πώς ολοκληρώθηκε αυτή η πρώτη σεζόν με το νέο φορμάτ στα Κύπελλα Ευρώπης. Μια δικαίωση της έμπνευσης και του πειράματος – μέχρι τώρα, τουλάχιστον.
Πού βρισκόταν η Παρί στο φινάλε της πρώτης φάσης; Στη 15η θέση! Ποιος να το έλεγε ότι μήνες μετά θα έκοβε το νήμα με τρόπο απολύτως πειστικό, με ένα στυλ ξεχωριστό και με τη διάθεση να πνίξει τον αντίπαλό της; Η Παρί έμοιαζε με ομάδα που βελτιωνόταν με την πάροδο του χρόνου, ο Λουίς Ενρίκε έβαζε συνεχώς νέα… εξαρτήματα στη μηχανή του και στο πλέον κατάλληλο σημείο της σεζόν έφτασε στην κορύφωση και την αθλητική τελειότητα. Την τελευταία ημέρα του Μαΐου, με πάνω από 70 ματς οι ποδοσφαιριστές του ισπανού προπονητή και να τρέχουν έτσι; Ακαταπόνητοι; Να θυμίζουν μια αγέλη αδηφάγων σκύλων στο χορτάρι και με σαφή στόχο να κατασπαράξουν το θύμα τους; Ισως το πλέον χαρακτηριστικό του τελικού είναι το ακόλουθο και πέρα από το πρωτοφανές της διαφοράς στο σκορ: ουδέποτε σε τελικό ανάμεσα σε δύο δυνατά ονόματα άνοιξε τόσο η ψαλίδα. Και αυτό συνέβη γιατί οι άσοι της Παρί, ίσως άσημοι ή όχι τόσο γνωστοί ορισμένοι, ήθελαν να βγουν στο ξέφωτο της δημοσιότητας και να κάνουν κρότο. Τις περισσότερες φορές δε, και με δύο ή τρία γκολ υπέρ της μια ομάδα, φρόντιζε να κάνει συντήρηση δυνάμεων ή να «σβήσει» τον ρυθμό του αγώνα, να γράψει το τέλος της αναμέτρησης. Στο Μόναχο, όμως, δεν προέκυψε αυτή η εικόνα. Μέχρι το τελευταίο σφύριγμα οι νεαροί της Παρί έψαχναν τους χώρους για μια σωστή αντεπίθεση, το πώς θα δημιουργήσουν ρήγμα σε μια άμυνα που παρέπαιε και όλοι ένιωθαν πυραυλοκίνητοι κόντρα σε ποδοσφαιριστές που φημίζονταν μόνο για την εμπειρία και όχι για τις δυνάμεις τους. Μια ασφαλώς πολύ ελκυστική έκδοση των Γάλλων που ανανέωσαν σε χρόνο ρεκόρ τα κύτταρά τους, ξέχασαν τον Εμπαπέ και τα άλλα βαριά χαρτιά που αποχώρησαν, ψήφισαν υπέρ του ποδοσφαίρου που γοητεύει τα πλήθη και μολονότι έχουν την οικονομική δυνατότητα να δελεάσουν με πακτωλό χρημάτων κάθε αστέρα της μπάλας, πόνταραν αυτή τη φορά στο χτίσιμο μιας ομάδας πάνω σε σωστές βάσεις και δικαιώθηκαν από το αποτέλεσμα που υπήρξε εκκωφαντικό όσον αφορά στο σκορ. Και έτσι, έγινε μονομιάς πολύ συμπαθής η Παρί στο ευρύ κοινό γιατί έδειξε και τον «άλλο δρόμο» προς την κορυφή.