Ο Δημήτρης Καλοσκάμης ανήκει πια στην ΑΕΚ. Ο αέρινος μεσοεπιθετικός με την εκρηκτική πρώτη ενέργεια, με το απίθανο “κόλλημα” της μπάλας στα πόδια και την ποδοσφαιρική οξυδέρκεια, επέλεξε πέρυσι να πει «όχι» στον Παναθηναϊκό, να αποχωρήσει ελεύθερος το καλοκαίρι του 2024 και να συνεχίσει την πορεία του στον Ατρόμητο. Εκεί, βρήκε χώρο, εμπιστοσύνη, ρυθμό. Και τώρα, κάνει το επόμενο βήμα, μάλλον άλμα, σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της χώρας.
Ο Παναθηναϊκός, σε αυτό το σενάριο, έμεινε να μετρά τα… τροφεία. Ένα μικρό οικονομικό αντάλλαγμα από τον Ατρόμητο, τη στιγμή που το ποδοσφαιρικό αντίτιμο έμοιαζε πολύ πιο βαρύ: την απώλεια ενός ποδοσφαιριστή που ποτέ δεν πήρε λεπτό συμμετοχής σε επίσημο παιχνίδι της πρώτης ομάδας και που, τελικά, επιβεβαίωσε σε άλλη γειτονιά όλα όσα κάποιοι έβλεπαν χρόνια στις προπονήσεις.
“Αυτός είναι το next big thing”, έλεγαν οι προπονητές του και έβαζαν το… χέρι τους στη φωτιά ότι αυτό το παιδί θα έπαιζε μπάλα σε υψηλό επίπεδο. Καθόλου τυχαία η υπογραφή επαγγελματικού συμβολαίου στα 16 του χρόνια από τους Πράσινους. Τότε υπήρξε πίστη, μετά είναι που ορισμένοι “χάθηκαν” στην ποδοσφαιρική “μετάφραση”.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Και δύσκολα θα είναι η τελευταία. Ο Παναθηναϊκός φαίνεται να παγιδεύεται διαρκώς στο ίδιο μοτίβο: επενδύει χρόνια σε παιδιά με προοπτική, τα αναδεικνύει σε χαμηλότερα επίπεδα, αλλά διστάζει να τους ανοίξει την πόρτα της πρώτης ομάδας. Κι έτσι, τους βλέπει να φεύγουν. Όχι πάντα για κάτι καλύτερο.
Ο Καλοσκάμης είναι το πιο πρόσφατο — και ίσως το πιο ηχηρό — παράδειγμα. Γιατί η ποιότητά του ήταν εμφανής. Και γιατί πλέον δεν είναι «το παιδί από τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού». Είναι παίκτης της ΑΕΚ.
Και μοιραία ο νους πλάθει ένα απλό ερώτημα:
Πόσοι ακόμα Καλοσκάμηδες πρέπει να χαθούν, για να αρχίσει επιτέλους ο Παναθηναϊκός να πιστεύει στους δικούς του;