Του Λευτέρη Δούκα
Mε τον αριθμό των φερέλπιδων Ελλήνων ποδοσφαιριστών που μεταγράφονται σε ομάδες του εξωτερικού να αυξάνεται διαρκώς, ίσως η σημαντικότερη παράμετρος είναι τα κριτήρια της επιλογής.
Τα τελευταία χρόνια άλλωστε δεν υπάρχουν παίκτες που απλά προσελκύουν ενδιαφέρον, αλλά διεκδικούνται με δεκάδες εκατομμύρια να στρώνονται στα πόδια τους.
Κι επειδή η κρισιμότητα της επιλογής θυμίζει γάμο όπου ενδεχόμενη γκέλα ίσως πληρώνεται εσαεί, καλό είναι να παρατεθούν κάποια δεδομένα..
Ένα βασικό λάθος είναι η βιασύνη καθώς πολλοί πιέζουν τις ομάδες τους, προκειμένου να τους παραχωρήσουν και να ζήσουν το Ευρωπαϊκό όνειρο.
Δεν είναι απαραίτητο να πιέσουν βέβαια, αρκεί να ενδώσουν απερίσκεπτα στην πρώτη ευκαιρία.
Ανθρώπινο και μη κατακριτέο, όλοι μας κάπου μετά την εφηβεία ονειρευόμασταν να φύγουμε από το σπίτι μας.
Αν όμως το μυαλό ήταν παραδομένο στην ιδέα να φύγουμε αδιαφορώντας για τον προορισμό και τις συνθήκες, σύντομα θα το μετανιώναμε νοσταλγώντας την ζεστασιά του πατρικού και το φαγητό της μαμάς.
Ένα άλλο λάθος είναι όταν τα μηδενικά του συμβολαίου αποτελούν κυρίαρχο ζητούμενο. Επίσης κατανοητό και αποδεκτό, δεν υπάρχει άνθρωπος που να αδιαφορεί για τις απολαβές του.
Άλλο αυτό όμως κι άλλο να καθορίζει αποκλειστικά την τελική απόφαση.
Ειδικά όταν μιλάμε για παιδιά, που βρίσκονται στο ξεκίνημα πραγματοποίησης των Ευρωπαϊκών ονείρων τους.
Ευλόγως να ισχύει για κάποιον 30+ που έχει κάνει τον κύκλο του και λογικά επικεντρώνεται στο εφάπαξ και όχι τόσο στην καταξίωση ή την αναγνώριση. Ο 20άρης όμως οφείλει να λαμβάνει σοβαρά υπόψιν περισσότερες παραμέτρους..
Όντας με διαφορά η ομάδα με την πλουσιότερη ανάδειξη και πώληση νέων παικτών τα τελευταία χρόνια, ο ΠΑΟΚ μας δίνει τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ο Γιώργος Κούτσιας κι ο Χρήστος Τζόλης ήθελαν πολύ να μεταγραφούν σε σημείο να πιέζουν αφόρητα την ΠΑΕ.
Ο πρώτος πήγε στην Αμερική όπου το ποδόσφαιρο είναι λιγότερο δημοφιλές από το μπέιζμπολ και το χόκεϊ επί πάγου, για να καταλήξει δανεικός στην Ελβετική Λουγκάνο.
Σταδιοδρομία που δεν ανταποκρίνεται στο ταλέντο και την αξία του.
Ο δεύτερος επίσης ταλαιπωρήθηκε αρκετά σε Νόριτς και Τβέντε, μέχρι να βρει τα πατήματά του στην Β Γερμανίας και την Ιθάκη του στην Μπριζ.
Άσχετα αν δείχνει να κερδίζει το στοίχημα, η βιασύνη του αποδείχτηκε ρισκαδόρικη,
Αμφότεροι είχαν όνειρο απλά να κάνουν το ταξίδι, χωρίς να τους πολυενδιαφέρει ο προορισμός.
Στην αντιπέρα όχθη υπάρχει ο Κουλιεράκης, που χωρίς να βάζει το μαχαίρι στο λαιμό της ΠΑΕ για να τον παραχωρήσει, τα μέτρησε σωστά κάνοντας την καλύτερη δυνατή επιλογή.
Πήγε σε πρωτάθλημα υψηλών προδιαγραφών που ταιριάζει γάντι στα χαρακτηριστικά του και σε ομάδα που θα έβρισκε χρόνο συμμετοχής.
Αποτέλεσμα; Γεμάτη χρονιά στην Βόλφσμπουργκ, με το όνομα του να αποτελεί συχνά σημείο αναφοράς.
Μέσα σε ένα μόλις χρόνο, η χρηματιστηριακή του αξία διπλασιάστηκε.
Εξαιρετική επιλογή φαίνεται πως έκανε και ο Κωστούλας, η ποδοσφαιρική κουλτούρα του νησιού είναι κομμένη και ραμμένη στο αγωνιστικό του προφίλ.
Οι τρελοί ρυθμοί της Premier και η αγωνιστική φιλοσοφία της Μπράιτον, θα τον πουσάρουν ιδανικά ώστε να ξεδιπλώσει καλύτερα τις αρετές του ή και να ανακαλύψει κάποιες που δεν είχε υποψιαστεί ότι διαθέτει.
Όσα διαβάσατε για τον Κωστούλα, πιστώστε τα και στον Στέφανο Τζίμα με τον οποίον θα είναι συμπαίκτες.
Ο Κωνσταντέλιας από την άλλη δεν δελεάστηκε από την προοπτική υπερδιπλασιασμού των αποδοχών του, απορρίπτοντας προτάσεις ακόμα και από την Σάλτσμπουργκ που εξειδικεύεται στην ανάδειξη σπουδαίων ποδοσφαιριστών, δημιουργώντας υπεραξίες.
Θεωρώ πως δεν θα ήταν αρνητικός αν η προοπτική αφορούσε πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.
Ακόμα κι αν έκανε το αντίθετο από τους προηγούμενους όμως, η επιλογή του μοιάζει εξίσου «φιλοσοφημένη» καθώς δεν έφυγε για να πει ότι έφυγε, ούτε για να δει τον τραπεζικό λογαριασμό του να αυγατίζει.
Από την στιγμή που ο επόμενος σταθμός δεν του παρείχε τις προδιαγραφές για να γίνει ακόμα καλύτερος ή και να εκτοξευθεί, ήταν πιο φρόνιμο να περιμένει μέχρι να βρεθεί κάτι που να τον καλύπτει ποδοσφαιρικά.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων λοιπόν και όσο περνάει ο χρόνος, διαπιστώνουμε πως οι επιλογές των νεαρών Ελλήνων είναι ολοένα και πιο στοχευμένες και τα κριτήρια περισσότερο ποδοσφαιρικά..
Όταν το ζύγι «προοπτική, βιαστική αναχώρηση ή και…αρπαχτή» γέρνει προς την πρώτη επιλογή, αποτελεί δείγμα ωριμότητας που παρεμπιπτόντως θα αποτυπώνεται και στο χορτάρι.
Αφήστε που και η έννοια της αρπαχτής είναι σχετική, γιατί μέσω της καταξίωσης τα πολλά γίνονται περισσότερα στην πορεία.
Όποιος 20άρης θαμπώνεται μόνο από το χρήμα αγνοώντας τα υπόλοιπα, το πιθανότερο είναι πως μετά την λήξη του συμβολαίου του θα αναζητά παλιόφιλους για να τον βολέψουν σε μικρομεσαία ομάδα της Superleague.
Όταν όμως επικεντρώνεται στην προοπτική, είναι εξίσου πιθανότερο πως το πάλαι ποτέ ετήσιο συμβόλαιο θα εξελιχθεί σε μηνιάτικο..