Υπάρχουν παίκτες που μιλούν με λόγια ξεκάθαρα και παίκτες που μιλούν με τις πράξεις τους. Ο Αζεντίν Ουναΐ ανήκει στη δεύτερη κατηγορία και το φετινό καλοκαίρι, όσο και αν ο Μαροκινός «αρτίστας» είναι… ήσυχος στο προσκήνιο και δεν έχει βγάλει άχνα στα media, στο παρασκήνιο… φωνάζει. Όχι με κραυγές ή απαιτήσεις, αλλά με την επιλογή του να απορρίπτει δελεαστικές – οικονομικά – προτάσεις – όπως αυτή της Σπαρτάκ – και να περιμένει. Και σε κάθε απόρριψη εκατομμυρίων ευρώ, η φωνή του γίνεται πιο καθαρή και φτάνει μέχρι την Αθήνα: θέλει Παναθηναϊκό. Τελεία και παύλα και τελεία μαζί.
Ο Αφρικανός χαφ, με το κομψό του στιλ και τη σπάνια αντίληψη του παιχνιδιού, έδωσε ήδη δείγματα γραφής στην περυσινή του παρουσία στο Τριφύλλι και συνάμα κατάφερε να γίνει πολύτιμος στην ομάδα. Σχεδόν αναντικατάστατος. Γιατί περιπτώσεις σαν αυτή του Ουναΐ, ένας ελληνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος δεν βρίσκει συχνά στο διάβα του. Κάτι σαν… λαχείο είναι ο Μαροκινός για τον Παναθηναϊκό και όταν βρίσκεις το λαχνό, δεν τον αφήνεις να χαθεί στον άνεμο.
Δεν είναι μόνο η ποιότητα ή η τεχνική του, αλλά η ψυχραιμία, η απρόβλεπτη κίνηση, η ηγετική αύρα που κουβαλά μαζί του και “σκεπάζει” σαν ένα προστατευτικό πέπλο τη μεσαία γραμμή. Και τώρα, μέσα από τη σιωπή του στη μεταγραφική περίοδο, δείχνει ξεκάθαρα την επιλογή του για το επόμενο βήμα στην καριέρα του. Δεν βλέπει τον Παναθηναϊκό σαν ένα ποδοσφαιρικό “σταθμό”, αλλά σαν ένα “σπίτι” που μπορεί να του δώσει την αγωνιστική θαλπωρή που δεν βρήκε στη Μασσαλία.
Ο Παναθηναϊκός γνωρίζει τι είχε στα χέρια του και τι μπορεί ακόμα να κρατήσει. Όμως το ζήτημα δεν είναι μόνο ποιος θέλει ποιον, αλλά ποιος θα κάνει τη σωστή κίνηση σε τούτη την ποδοσφαιρική σκακιέρα.
Για την ώρα, οι Πράσινοι περιμένουν. Περιμένουν τη σωστή στιγμή, ίσως την κατάλληλη ρωγμή στη διαπραγμάτευση με τη Μαρσέιγ μετά τα απανωτά «όχι» που ακούγονται από την πλευρά του Ουναΐ. Μα όσο περισσότερο καθυστερούν, τόσο μεγαλώνει η λίστα των ενδιαφερόμενων. Ο Ουναΐ δεν είναι κάποιο ποδοσφαιρικό μυστικό. Είναι ποδοσφαιριστής υψηλού επιπέδου που με κάποιο τρόπο πέρασε από την Ελλάδα. Και η αγορά παραμονεύει. Η αγορά έχει κυκλώσει το όνομα του. Η αγορά κινείται και ο Παναθηναϊκός τούτη τη στιγμή είναι στάσιμος.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο στοίχημα για τον Παναθηναϊκό. Θα συνεχίσει να πορεύεται με την πολιτική της υπομονής ή θα πάρει τη μεγάλη απόφαση να διεκδικήσει, να επενδύσει, να κάνει μια – ιδιαίτερα δαπανηρή – εξαίρεση στον κανόνα; Γιατί κάποιες φορές, για να κρατήσεις έναν ποδοσφαιριστή που «φωνάζει» πως θέλει να μείνει, πρέπει να φωνάξεις κι εσύ.
Το ποδόσφαιρο άλλωστε, δεν είναι πάντα δίκαιο και είναι σύνηθες στο μεταγραφικό παιχνίδι να κερδίζει αυτός που έχει την οικονομική δύναμη. Αν ο Παναθηναϊκός θέλει να δώσει συνέχεια στο όραμα που χαράζει, αν θέλει έναν ηγέτη στο κέντρο που έχει ήδη προσαρμοστεί, που γνωρίζει το βάρος της φανέλας και τα “θέλω” του προπονητή, τότε ίσως ήρθε η στιγμή να δείξει στην πράξη ότι τον θεωρεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του σχεδίου.