Βλέπεις τα βίντεο στο TikTok και πλημμυρίζει η καρδιά σου από συναισθήματα ξεχασμένα, στριμωγμένα στις ρωγμές μιας πολύ μακρινής εποχής. Αμήχανα αγγίγματα που προσπαθούν να μοιάζουν μεγαλίστικα, η προσμονή των παιδιών που με το ένα πόδι πατούν στην παιδική ηλικία και με το άλλο στην εφηβεία, αυτά όμως ανυπομονούν να μεγαλώσουν, να ξεκλειδώσουν τα μυστικά του έρωτα. Το κορίτσι πειράζει το αγόρι, του φτιάχνει τα μαλλιά, έχει μακριά νύχια όπως είναι τώρα στη μόδα, βιάζεται να μεγαλώσει. Στο πρόσωπο του αγοριού έχουν αρχίσει να μεστώνουν τα ανδρικά χαρακτηριστικά, θα γίνει όμορφο παλικάρι. Καμώνεται τον στωικό, τον βαρύ, το βλέμμα του όμως μαρτυρά ότι απολαμβάνει αυτά τα χάδια. Τα δυο παιδιά κοιτάνε την οθόνη του κινητού κι είναι σαν να ατενίζουν το μέλλον. Αν ζούσε σήμερα ο Φρανκ Βέντεκιντ κι έβλεπε τα συγκεκριμένα βίντεο, θα ξαναέγραφε «Το ξύπνημα της άνοιξης». Με πρωταγωνιστές αυτά τα δύο παιδιά. Τη Βουλίτσα, όπως αναφέρεται η ίδια στο προφίλ της, και τον Σπυράκο, όπως τον αποκαλεί.
Αυτή η «άνοιξη» όμως δεν θα ξυπνήσει πανηγυρικά. Θα μείνει εκεί, μετέωρη στο πρώτο της βλεφάρισμα. Στα επόμενα βίντεο η Βουλίτσα θρηνεί για τον Σπυράκο. Τον αποκαλεί πρώτο, μεγάλο και μοναδικό της έρωτα. «Πού πας, Σπυράκο μου, και με αφήνεις μόνη», γράφει. Μεγάλες κουβέντες για ένα τόσο μικρό κορίτσι. Από την άλλη, όμως, πώς να διαχειριστεί ένα μικρό κορίτσι μια τόσο μεγάλη και οδυνηρή σύγκρουση με την πραγματικότητα; Γιατί ο 14χρονος Σπυράκος πήδησε στο ποτάμι, τον Αραχθο, για να σώσει τον 12χρονο φίλο του. Και τα ρεύματα τους παρέσυραν και τους δύο στον πάτο.
Από ‘κεί και πέρα η ιστορία γράφτηκε στην ειδησεογραφία. Ο Λεβιάν Γιόγκα που πήδηξε κι αυτός με κίνδυνο της ζωής του στο ποτάμι για να σώσει τα δύο παιδιά. Η ανάσυρση. Η επαναφορά της αναπνοής των παιδιών. Η διαπίστωση ότι είναι εγκεφαλικά νεκρά. Η απόφαση των γονιών τους να δωρίσουν τα όργανά τους. Η ιερή στιγμή της λήψης. Οι άνθρωποι που θα πάρουν ζωή από αυτά. Τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην υγεία του Γιόγκα. Η επέμβαση του υπουργού Υγείας, η απόφαση να του δοθεί η ελληνική υπηκοότητα ύστερα από είκοσι χρόνια που ζει και δουλεύει στην Ελλάδα. Η δήλωσή του ότι βούτηξε στο ποτάμι σαν να ήταν τα δικά του παιδιά.
Μια σκυταλοδρομία ανθρωπιάς εν μέσω μιας ειδησεογραφίας όπου, τον τελευταίο καιρό, τα γεγονότα που αφορούν τους εφήβους έχουν να κάνουν με βία, ξυλοδαρμούς, παραβατικότητα. Και που μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι εξαιρέσεις έγιναν πια κανόνας και ο κανόνας εξαίρεση. Μια ιστορία που το να την κρατήσουμε ζωντανή δεν είναι γραφικότητα αλλά ανάγκη. Να τη λέμε και να την ξαναλέμε στα νέα παιδιά χωρίς σχόλια. Δεν χρειάζονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Το καλύτερο «μάθημα» είναι αυτό που γίνεται διά της περιγραφής του γεγονότος. Σκέτα.
Αγουρες αγάπες
Εγώ όμως σκέφτομαι τη Βουλίτσα, τη φίλη του Σπυράκου. Σε αυτή την ηλικία που όσο σε τρομάζει η ζωή, τόσο νομίζεις ότι μπορείς να την κατακτήσεις. Τι να περνούσε από το μυαλό της την πρώτη νύχτα που κατάλαβε ότι το αγόρι της δεν υπάρχει πια; Πώς θα περάσει το καλοκαίρι της, αυτό που περίμενε να το περάσει με τον Σπυράκο της, ίσως το πρώτο καλοκαίρι της σχέσης τους; Και αρκεί άραγε ο ηρωισμός του για να απαλύνει τον πόνο της;
Η Βουλίτσα θα μεγαλώσει. Θα ξεχάσει. Ετσι είναι η ζωή. Θα τη λένε πλέον Βούλα. Θα ερωτευτεί. Θα κάνει παιδιά. Πότε πότε θα θυμάται τον Σπύρο, «εγκλωβισμένο» στην πιο τρυφερή ηλικία, αυτή των δεκατεσσάρων χρόνων. Τα μάτια της θα θολώνουν. Αλλά μετά θα κοιτάζει τη ζωή γύρω της και θα συνέρχεται. Θα ξαναπιάσει την άνοιξη από εκεί που την άφησε.