Ενώ αρχικά η εξωτερική του πολιτική βασιζόταν στην αντίθεση στο ΝΑΤΟ και τη διατλαντική συμμαχία ασφαλείας, στην έκφραση αλληλεγγύης προς τα καταπιεσμένα έθνη όπως η Παλαιστίνη και η Βολιβία και στη διακήρυξη της μη ευθυγράμμισης στην παγκόσμια τάξη υπό τον φόβο του Grexit, το 2015 και παρά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο Τσίπρας συμβιβάστηκε με τους θεσμούς και η κυβέρνησή του στράφηκε προς μια πιο ορθόδοξη εξωτερική πολιτική, απομακρυνόμενος από την ευρωπαϊκή πολιτική των κρίσεων και υπερασπιζόμενος τις μεταρρυθμίσεις. Μετά το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξε ενεργειακά έργα που αντισταθμίζουν τη ρωσική επιρροή στην ανατολική Μεσόγειο και επέκτεινε την πρόσβαση του αμερικανικού στρατού στη Σούδα. Προχώρησε σε πράξεις ευρωπαϊκής συνεργασίας, όπως στην επίλυση της μακροχρόνιας διαμάχης για το Μακεδονικό. Προσπάθησε επίσης να διαχειριστεί τις διαφορές με την Τουρκία μέσω του ΝΑΤΟ. Αφού έχασε την εξουσία η έκθεση του ECFR επισημαίνει ότι συνέχισε στη γραμμή «συγχώνευσης» αριστερών συνθημάτων και «ορθοδοξιών» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, αντιτάχθηκε στην αποστολή βαρέων όπλων στην Ουκρανία και επέκρινε τις στρατιωτικές δαπάνες. Υποστηρίζει σθεναρά την παλαιστινιακή υπόθεση. Υπό τον Κασσελάκη το κόμμα μετακινήθηκε περαιτέρω προς το πολιτικό Kέντρο και την ορθοδοξία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ενώ υπό τον Φάμελλο στρέφεται προς ορισμένες από τις πιο παραδοσιακές θέσεις του στην εξωτερική πολιτική.