Διευρύνοντας την ρήση του Μαρξ πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα», αν η ιστορία σού φερθεί αρχικά με επιείκεια και δεν το εκτιμήσεις, θα εκδικηθεί με τραγωδία εις διπλούν. Περίπου δυο δεκαετίες πριν ο ΠΑΟΚ γλίτωσε την τραγωδία στο πάρα πέντε και τώρα προκαλεί ξανά την τύχη του. Έστω και με άλλους πρωταγωνιστές.
Το 2007 όταν ο ΠΑΟΚ βρισκόταν με 1.5 πόδι στον γκρεμό, με πρωτοβουλία των Σ.Φ της ομάδας βγήκε μπροστά ο Θόδωρος Ζαγοράκης ως πρόεδρος διοίκησης πρωτοδικείου. Ήταν εποχές που τα χρέη είχαν πνίξει ασφυκτικά την ΠΑΕ, η συμμετοχή ακόμα και στους Ευρωπαϊκούς προκριματικούς του καλοκαιριού ακουγόταν ως ανέκδοτο. Ο κόσμος πέριξ της Τούμπας που διαδήλωνε κατά των διοικούντων, ήταν πολλαπλάσιος από αυτόν που βρισκόταν εντός γηπέδου. Μόλις ανέλαβε ο Ζαγοράκης το χαμόγελο άνθισε ξανά στα χείλη όλων, η Τούμπα γέμισε με προσδοκίες, πάθος και κόσμο. Τόσο, που την δεύτερη χρονιά, μπήκε πλαφόν στην πώληση των διαρκείας.
Από ομάδα που απλώς συμπλήρωνε τον βαθμολογικό πίνακα ο ΠΑΟΚ έγινε πρωταγωνιστής, σταθερά 2ος-3ος, ενώ όλοι θυμόμαστε την κλοπή του 2010. Ανάλογη ήταν η πορεία στην Ευρώπη, όπου η ομάδα κατασκήνωσε στο κλαμπ των ισχυρών του Europa. Αν δεν υπήρχε τότε Ζαγοράκης, σήμερα δεν θα μαλλιοτραβιόμασταν αν πρέπει να φύγει ο Κωνσταντέλιας, γιατί δεν θα υπήρχαν ακαδημίες. Δικό του το όραμα, η δημιουργία, η ολοκλήρωση. Όλα τα παραπάνω με μοναδικά όπλα το μεράκι, τον καθημερινό μόχθο και διαχείριση εσόδων αποκλειστικά από εισιτήρια, τηλεοπτικά και χορηγίες. Χωρίς τις οικονομικές ενέσεις κάποιου μεγαλομετόχου.
Ταυτόχρονα, αναδείχτηκαν στελέχη όπως ο Μάκης Γκαγκάτσης και ο Βαγγέλης Πουρλιοτόπουλος, που το στίγμα τους παραμένει ανεξίτηλο μέχρι σήμερα. Όπως συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες βέβαια, στην πορεία ξεκίνησαν τα καβγαδάκια. Για να μην μακρηγορώ με αναδρομές στις ιστορίες της εποχής, η αποπομπή του Ζαγοράκη θα ήταν απλούστατη: Αρκούσε μια Λακωνική ανακοίνωση των Σ.Φ «Ευχαριστούμε για όλα, σου ζητούμε να φύγεις» και την επόμενη μέρα ο Ζαγοράκης δεν θα είχε το παραμικρό έρεισμα να μείνει. Αυτοί που τον είχαν κουβαλήσει στις πλάτες τους ως Μεσσία άλλωστε, είχαν κάθε δικαίωμα να ορίσουν και την ημερομηνία εξόδου.
Δεν το έκαναν ποτέ αναλογιζόμενοι τις ευθύνες της επόμενης ημέρας και μοιραία ξεκίνησε ένας αδυσώπητος πόλεμος φθοράς. Η έτοιμη λύση που είχαν στα υπόψιν ήταν ο Γιώργος Σαχπατζίδης, πίστευαν πως το άφθονο χρήμα που κρατούσε στην…ντουλάπα του, θα αρκούσε για να κρατηθεί η ομάδα τουλάχιστον στα ίδια επίπεδα. Λίγους μήνες μετά την παραίτηση Ζαγοράκη τον Γενάρη του 2012, ο Σαχπατζίδης οδηγήθηκε στις φυλακές για ξέπλυμα χρήματος.
Ο καθένας μπορεί να φανταστεί την εξέλιξη σε περίπτωση που μετά την παραίτηση Ζαγοράκη και την φυλάκιση Σαχπατζίδη, δεν εμφανιζόταν ο Ιβάν Σαββίδης. Με την συσπείρωση να έχει πάει περίπατο, χωρίς όραμα και με ακόμα λιγότερα έσοδα, η πορεία προς την οριστική διάλυση ήταν μονόδρομος. Και γιατί όλα τα παραπάνω; Γιατί κανείς δεν είχε το θάρρος να μιλήσει καθαρά, να αναλάβει ευθαρσώς ευθύνες και να γνωστοποιήσει ντόμπρα τις προθέσεις του.
Ούτε στον Ζαγοράκη είπαν «φύγε δεν σε θέλουμε πια», ούτε ο Σαχπατζίδης είπε «μπαίνω μπροστά, πληρώνω το τίμημα της ΑΜΚ και αναλαμβάνω τα ηνία της ΠΑΕ». Προσπάθησαν να πετύχουν τους στόχους τους κρυπτόμενοι, υιοθετώντας σκοτεινές πρακτικές και χωρίς σταράτα λόγια. Εδώ και μερικά 24ωρα η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται. Εννοείται βέβαια πως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης Μυστακίδη και Σαχπατζίδη. Ο πρώτος είναι πανίσχυρος επιχειρηματίας, με τεράστια οικονομική επιφάνεια. Και ουδείς αμφιβάλει πως και αγάπη έχει για την ομάδα και όραμα και διάθεση και βούληση να επενδύσει.
Όπως έγραφα και χθες όμως, όταν κάτι ξεκινάει με έλλειψη διαφάνειας – προθέσεων και στόχων, όχι οικονομικής εννοείται- αποτελεί δείγμα για την συνέχεια. Όλοι ανεξαιρέτως θα ήμασταν υποστηρικτές του Τέλη Μυστακίδη αν το εξηγούσε απλά, κατανοητά και λαϊκά: «Με γνωρίζετε όλοι και ξέρετε ότι αγαπώ τον ΠΑΟΚ όσο κι εσείς. Διαπιστώνω ότι ο Ιβάν Σαββίδης παρά την τεράστια προσφορά του στον σύλλογο, αντιμετωπίζει δυσκολίες, λόγω των συγκυριών. Δηλώνω παρών και έτοιμος να οδηγήσω τον ΠΑΟΚ ακόμα ψηλότερα».
Ποιος άραγε θα είχε κάτι κακό να προσάψει άραγε;
Ακόμα κι αν το κεφάλι του νυν ιδιοκτήτη επιβεβαίωνε την καταγωγή του, ήταν θέμα χρόνου να αποχωρήσει.
Γιατί κανένας δεν μένει με το ζόρι, εκεί που δεν τον θέλουν.
Με τον τρόπο όμως που διαχειρίστηκε την ξαφνική του εμφάνιση στην σκηνή ο Μυστακίδης, λειτουργώντας λιγότερο ως ΠΑΟΚτσής-κατασκευαστής-υποψήφιος επενδυτής (εμμέσως) και περισσότερο ως διεκπεραιωτής κυβερνητικού σχεδίου, σκόρπισε απορίες και προβληματισμό αντί για ελπίδα..
Ουδείς αμφιβάλλει ότι αγαπά τον ΠΑΟΚ, τούτο δεν σημαίνει όμως πως κίνητρο του είναι η αγάπη.
Όταν το πρώτο βήμα είναι θολό και υποκρύπτει σκοπιμότητες, εξυπακούεται πως έτσι ακριβώς θα είναι και συνέχεια…