Συγκαταλέγομαι στους ελάχιστους που έδωσαν ιδεολογική μάχη εναντίον της καθιέρωσης του όρου γυναικοκτονία όχι μόνο στη νομοθεσία αλλά και στην καθημερινή ζωή. Η μάχη χάθηκε εξαρχής επειδή η Αριστερά των κινημάτων, μαζί με τα ΜΜΕ, κέρδισε τη μάχη της καθημερινότητας και, πλέον, ο προοδευτισμός καραδοκεί όταν κάποια στιγμή κερδίσει την πλειοψηφία να εισαγάγει τον όρο και στη νομοθεσία της χώρας. Υποτίθεται ότι θα είναι σοβαρό πλήγμα στην τοξική αρρενωπότητα και στη φαλλοκρατία.
Είμαι εναντίον των γενικεύσεων, ιδίως λόγω ιδεοληψιών και δογματισμών, και υπέρ της πολυπλοκότητας της ζωής. Η τραγική ιστορία στην Κρήτη, όταν ηλικιωμένος σκότωσε τη σοβαρά άρρωστη σύζυγό του, κατά τα φαινόμενα για να τη λυτρώσει, και στη συνέχεια αυτοκτόνησε, αποδεικνύει τη χρησιμότητα της πολυπλοκότητας στις προσεγγίσεις. Προσπερνώ όλα τα ηθικά διλήμματα που περιέχει αυτή η τραγική πράξη και μένω μόνο στο συγκεκριμένο θέμα: ήταν γυναικοκτονία ο φόνος της γυναίκας; Ισχυρίζομαι ότι, αν και τυπικά είναι γυναικοκτονία, αφού ο σύζυγος σκότωσε τη γυναίκα του, στην ουσία μοιάζει να μην έχει τον χαρακτήρα που ορίζει μια τέτοια πράξη: αν η είδηση είναι ακριβής, ίσως να μην είναι μια πράξη επιβολής αλλά μια πράξη αγάπης.
Οι κοινωνίες μας περιέχουν πολυπλοκότητες τις οποίες οφείλουμε να διασώσουμε από κάθε είδους ισοπέδωση.