Λογικά η δικογραφία για τον ΟΠΕΚΕΠΕ θα είναι ένα ευχάριστο καλοκαιρινό ανάγνωσμα, ιδανικό για την παραλία, αρκεί να έχεις κατά νου μη σου πάρει ο αέρας τις σελίδες – είναι και 3.000. Και τα πιο ωραία αποσπάσματα δεν θα βρίσκονται στον έλεγχο των υπουργών, αλλά στα τηλεφωνήματα των βουλευτών που ζητούσαν την εξυπηρέτηση «δικαιούχων» από την εκλογική τους περιφέρεια. Δεν γνωρίζουμε αν οι βουλευτές είχαν γνώση της μηχανής που στήθηκε πάνω στα ευρωπαϊκά κονδύλια. Μπορεί, απλώς, να πίστευαν ότι εξυπηρετούν το αίτημα του ψηφοφόρου τους. Ηταν δίκαιο και έπρεπε να γίνει πράξη. Το ενδιαφέρον σε αυτήν την πτυχή της υπόθεσης βρίσκεται στο τηλεφώνημα, όχι στο περιεχόμενό του. Εχουμε φάει το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, όμως κάποια πράγματα δουλεύουν με όρους του ύστερου 19ου. Ο ψηφοφόρος που θα πάει στο γραφείο του βουλευτή και θα ζητήσει το ρουσφέτι. Ο βουλευτής που, αξιολογώντας την εκλογική δύναμη του αιτούντος, θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα καλέσει στις αρμόδιες υπηρεσίες ζητώντας προτεραιότητα για τον άνθρωπό του. Ναι, είναι αναχρονιστικό, αλλά μυρίζει Ελλάδα. Και σου δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον, ακόμα και σήμερα για να κάνεις τη δουλειά σου χρειάζεσαι μέσον. Καλύτερα πολιτικό. Και αν πρόκειται για βουλευτή, μπορείς να τον μετατρέψεις σε δουλικό σου. Αν έχεις ψήφους στην τσέπη, ο βουλευτής τρέχει όπως το χάμστερ στον κύλινδρο. Και δεύτερον, η βασική δουλειά του βουλευτή δεν είναι η παραγωγή πολιτικής και η εξέλιξη του νομοθετικού έργου. Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Δουλειά του βουλευτή είναι η επανεκλογή του που διέρχεται από τη ρουσφετολογική εξυπηρέτηση των ψηφοφόρων. Δεν έχει καμία σημασία αν αυτή η εξυπηρέτηση διέρχεται από παράτυπα κανάλια, προσπερνάει, αθέμιτα, άλλους στην ουρά αναμονής. Σκοπός είναι να εξυπηρετηθεί ο ψηφοφόρος, δηλαδή να λαδωθεί η μηχανή της συναλλαγής που κινεί τη βάση του πολιτικού μας συστήματος. Εντάξει, θα εκτεθούν κάποιοι βουλευτές που τηλεφώνησαν στον ΟΠΕΚΕΠΕ. Ας τους δούμε με συμπάθεια. Παίζουν ένα παιχνίδι το οποίο ξεκίνησαν άλλοι πριν από πολλά πολλά χρόνια.