Δεν υπάρχει Σχέδιο Διάσωσης Τσίπρα και η ευγενική χορηγία των 15 λεπτών δημοσιότητας, ανήκει στις συμβατικές υποχρεώσεις των ΜΜΕ απέναντι σε έναν πρώην πρωθυπουργό. Εχουμε κιόλας αρκετούς πρώην που θαρρούν πως τους παίρνει να ανοίγουν ανά πάσα στιγμή την πόρτα, χωρίς προηγουμένως να χτυπήσουν. Αν με ρωτάτε, θα σας έλεγα ότι η αίσθηση εξουσίας εδράζεται στη συγχρονισμένη συστροφή χούφτας και πόμολου. Αυταπόδεικτον. Υπάρχουν βέβαια πολλών ειδών γιούργια. Οι κλωτσιές, το ορμητικό πέσιμο με την ωμοπλάτη πάνω στον καπλαμά, το «έχω ράμματα για τη γούνα σου», αλλά μην τα δοκιμάστε ιδίως αν ανήκετε στα λιμά των μετρήσεων και δεν είστε τίποτα μπρατσαράδες των δημοσκοπικών ποσοστών. Ούτε κι από κει βλέπω φως κι ας αυτοπροτείνονται όλοι προς όλους για ένα ραντεβού στα τυφλά και τόσα δίνω – πόσα θες. Καμιά απ’ αυτές τις μικροδονήσεις δεν φτάνει στο μεγάλο σκοτεινό κοινό που φοβάμαι πως κάνει τις επιλογές του με πολύ αδρές γραμμές. Στον καφενέ π.χ., όπου κάνω τα γκάλοπ μου, παίζει πολύ το ερώτημα «τα ‘χει καλά με τη θρησκεία;».
Είμαι κεφάτη, γυρίζω απ’ του Βελόπουλου, πληρώνω και φεύγω, προχτές όμως κάτι κέρδισε την προσοχή μου και καίγομαι να σας το μεταφέρω. Ηταν μια μεγάλη παρέα – ούτε εσύ τους ξέρεις αλλά ούτε κι εγώ – που είχαν ως κεντρικό πρόσωπο της συζήτησής τους τη Ζωή. Αναδεύτηκα πάνω στην καρέκλα μου και τοποθετήθηκα με το αυτί μου προς τη μεριά τους. Πότε προλάβανε και γίνανε μαλλιά κουβάρια, ένας θεός το ξέρει. Με πήρε κάμποση ώρα για να καταλάβω ότι οι μισοί έλεγαν Ζωή και εννοούσαν τη Ζωή, ενώ οι άλλοι μισοί έλεγαν Ζωή κι εννοούσαν κι εκείνοι τη Ζωή. Ας μην τα πολυλογώ. Οταν μέχρι χτες η πρόεδρος της Πλεύσης ήταν η αποκλειστική κάτοχος του brand name Ζωή αλλά σήμερα η κοινωνία μετακυλίει τη χρήση προς μια άλλη Ζωή (παίκτρια ριάλιτυ, τσουπωτή και καβγατζού κι ετούτη), τότε ή κάτι σοβαρό πάει να συμβεί ή δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Συμφωνώ και με τα δυο.