Ως προς το ένα σκέλος της προφητείας του, ο ανώτατος θρησκευτικός (και πολιτικός) ηγέτης του Ιράν δικαιώθηκε και οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε, ως ελάχιστη παρηγοριά γι’ αυτά που περνάει την τρέχουσα περίοδο. Πράγματι, «οι πύλες της κολάσεως άνοιξαν», όπως πολύ εύστοχα προέβλεψε. Απέτυχε ωστόσο να προβλέψει ότι άνοιξαν για το Ιράν, όχι για το Ισραήλ. Μια ιδέα, των όσων υφίσταται το Ιράν στην κόλαση, μας δίνει ο συστηματικός αποκεφαλισμός της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεών του, που έχει καταφέρει το Ισραήλ. Χθες μόλις, ανακοινώθηκε ο θάνατος του ανώτερου στην ιεραρχία στρατιωτικού ηγέτη, υποστρατήγου Αλί Σαντμανί, που δεν είχε προλάβει να συμπληρώσει 24 ώρες στο πόστο του. Το κωμικοτραγικό, αλλά και ενδεικτικό της απελπιστικής κατάστασης, είναι ότι η θέση είχε προταθεί σε κάποιον άλλο στρατιωτικό, αλλά εκείνος την αρνήθηκε, φοβούμενος για τη ζωή του. Δικαιώθηκε, διότι ο Σαντμανί που δέχθηκε την τιμή σκοτώθηκε στον βομβαρδισμό, που κατέστρεψε το αρχηγείο του στρατού τους – το δεύτερο, γιατί το πρώτο αρχηγείο είχε ήδη καταστραφεί σε προηγούμενο βομβαρδισμό.
Οποιος ελπίζει ότι ο πόλεμος, που ξεκίνησε το Ισραήλ εναντίον του Ιράν, μπορεί να σταματήσει σύντομα θα απογοητευθεί. Μέχρι τώρα, οι Ισραηλινοί έχουν αποδείξει ότι προχωρούν μεθοδικά, με επιτελικό σχεδιασμό βάθους και καθαρό στόχο. Δεν ξεκινούν ποτέ στρατιωτικές επιχειρήσεις χωρίς να έχουν καθαρή εικόνα του σκοπού και των μέσων με τα οποία θα καταλήξουν εκεί. Αυτό είναι το ένα δεδομένο. Το άλλο δεδομένο προκύπτει από την ευρύτερη στρατηγική εικόνα. Αφού το Ισραήλ εξουδετέρωσε τις δυνάμεις που σχημάτιζαν τον «κύκλο της φωτιάς», όπως τον ονόμαζε η ιρανική προπαγάνδα, δηλαδή τη Χαμάς στη Γάζα και τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο, τώρα φτάνει στον πυρήνα του εχθρού: στο Ιράν και το πυρηνικό πρόγραμμά του. Επειτα από όσα έχει πετύχει το Ισραήλ, τώρα δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει πίσω. Δεν αμφισβητεί κανείς τις πραγματικές προθέσεις του Ιράν, δηλαδή να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και με αυτά να πλήξει το Ισραήλ. Αυτός ο διακηρυγμένος στόχος απορροφά το μέγιστο μέρος των κρατικών εσόδων τους – από το πετρέλαιο που πουλάνε στην Κίνα, στην οποία κατευθύνεται το 85% των εξαγωγών τους. Κανείς στην περιοχή τριγύρω δεν θέλει μουλάδες με πυρηνικά, γι’ αυτό και κρύβεται πολλή χαρά πίσω από τις τυπικές διαμαρτυρίες. Ακόμη και οι Ρώσοι το χαίρονται! Γιατί νομίζετε δεν δέχτηκαν ποτέ να πουλήσουν σύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη στο Ιράν;
Συνεπώς, εφόσον το Ισραήλ εξουδετέρωσε την περικύκλωση και μπήκε μέσα στη σπηλιά του θηρίου, μην περιμένετε να βγει από εκεί μέσα χωρίς να έχει πετύχει τον στόχο του, δηλαδή την εξουδετέρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Δεν πάει να πληγώσει το θηρίο και να το αφήσει, γιατί το θηρίο θα επανέλθει με αγριότερες διαθέσεις. Πάει να το ξεπαστρέψει μια και καλή. Θα κρατήσει λοιπόν η κόλαση. Εντούτοις, οι σύγχρονοι πόλεμοι που γίνονται πια σε απευθείας μετάδοση, αναπόφευκτα περιλαμβάνουν και έναν τομέα επιχειρήσεων, που δεν είναι ακριβώς καινούργιος (υφίσταται από την εποχή του Κριμαϊκού Πολέμου, στα μέσα του 19ου αιώνα), αλλά στις μέρες μας έχει πια απογειωθεί. Είναι ο τομέας των Δημοσίων Σχέσεων (PR), χωρίς την επιστράτευση του οποίου πόλεμος δεν γίνεται. Εκεί εντάσσονται τα περί ειρηνευτικών πρωτοβουλιών, που διατίθενται να αναλάβουν διάφορες δυνάμεις με γεωπολιτικές φιλοδοξίες, από την Αμερική και την Κίνα μέχρι τη μαρτυρική, μα πάντα ηρωική, Κύπρο μας. Είναι μια ευκαιρία για να προσπαθήσουν να προβάλλουν ως παράγοντες. Και, επίσης, για να μπορούν να λένε στην κοινή γνώμη των χωρών τους ότι κάτι κάνουν, καθώς κανένας πόλεμος δεν είναι ποτέ δημοφιλής μετά το 1914.
Το μεγαλύτερο μυστήριο στην υπόθεση αυτή είναι ο ρόλος των ΗΠΑ. Ολοι καταλαβαίνουμε ότι η Ουάσιγκτον γνωρίζει περισσότερα για την επιχείρηση κατά του Ιράν από όσα ο υπόλοιπος κόσμος – ο Τραμπ, επιδειξιομανής όπως είναι, δεν κρατιέται να μην το δείχνει. Ομως, δεν ξέρουμε αν αυτή η στάση οφείλεται στην εκ των υστέρων συμμόρφωση με την πρωτοβουλία του Ισραήλ ή αν ήταν στημένο εξαρχής, με σκοπό να παραπλανηθεί το Ιράν, όπως υποστηρίζουν καλά πληροφορημένοι ισραηλινοί δημοσιογράφοι. Δεδομένης μάλιστα της αλλοπρόσαλλης προσωπικότητας του αμερικανού προέδρου δεν μπορείς να βασίζεσαι σε λογικές υποθέσεις. Θα μάθουμε, φαντάζομαι, κάποια στιγμή. Μέχρι τότε για δύο πράγματα ελπίζω μόνο: να μην πληγούν οι πετρελαιοπηγές και τα Στενά του
Ορμούζ…