Δέκα χρόνια μετά την καταστροφική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, το άλλοτε κραταιό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς των κινημάτων και της επανάστασης βρίσκεται δημοσκοπικά στην κόψη του ξυραφιού – και ήδη δημοσιοποιήθηκε η πρώτη δημοσκόπηση που δείχνει το κόμμα να μην πιάνει ποσοστό εισόδου στη Βουλή. Είναι μια εξέλιξη εύλογη – όσο κι αν εντυπωσιάζει τους αδαείς. Γιατί;
Ο ΣΥΡΙΖΑ φτιάχτηκε με δανεικά από το σκευοφυλάκιο με τα ιερά και τα όσια της Αριστεράς. Αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε μέσω της αναβίωσης ενός ιδεολογικοπολιτικού μοντέλου που επιδίωκε με κάθε τρόπο τη ρεβάνς για την ήττα του εμφύλιου πολέμου. Από νωρίς, εξελίσσοντας ένα μοντέλο ριζοσπαστικού συνδικαλισμού, ανακήρυξε τη βία μαμή της ιστορίας – που θα έστρωνε τον δρόμο του φωτεινού του μέλλοντος. Με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, συσπείρωσε διάφορα μικρομάγαζα του αριστερισμού και τα διψασμένα για εξουσία στελέχη τους, και πλαισιώθηκε επίσης από διψασμένους για εξουσία διαφόρων καταγωγών, από πασόκους στα αζήτητα, από μιντιακές ημιδιασημότητες, από τυχοδιώκτες κι από μια νεανική παρέα του αρχηγού – αυτή που εξυμνήθηκε ως δρακογενιά από τον σύντροφο-μπαμπά ενός της παρέας, του 13-0 Νίκου Παππά. Καβάλησε το άρμα της αντιμνημονιακής διαμαρτυρίας με την πεποίθηση ότι ήταν αρκετό τα στελέχη του να λένε τα αντίθετα από όσα εξηγούσαν οι λίγοι ψύχραιμοι και ρεαλιστές πολιτικοί, οι εμπειρογνώμονες, κάποιοι ελάχιστοι λογικοί δημοσιογράφοι και αρκετοί λογικοί έναρθροι πολίτες που δεν τους άκουγαν γιατί δεν κραύγαζαν.
Τέλος, συμμάχησε με τις πιο ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις και συνεταιρίστηκε με έναν ακροδεξιό, τον Πάνο Καμμένο, ενώνοντας τα άκρα δύο διαφορετικών πολιτικών κιτς: μια καρικατούρα εθνικοφροσύνης με αισθητική Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων με ακόμα μια καρικατούρα κομμουνιστικού καθεστώτος – στο οποίο έκαναν κουμάντο οι διάφορες κεφαλές της νομενκλατούρας: Βαρουφάκης (έκλεισε τις τράπεζες), Κωνσταντοπούλου (έφτιαξε μια Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος με επικεφαλής έναν με σαγιονάρες και προσανατολισμό να κηρύξουμε πόλεμο στη Γερμανία), Λαφαζάνης (που έκανε υποκλίσεις σε όποιον Ρώσο συναντούσε) και πολλοί ακόμα. Επικεφαλής, προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος διαχειριζόταν την κατάσταση με πομπώδη δήθεν επαναστατικά τσιτάτα ώσπου του έσκασε στα χέρια ο τυχοδιωκτισμός του δημοψηφίσματος και, κατόπιν, έκανε εσπευσμένα την κωλοτούμπα επειδή είχε καταλάβει ότι άμα στράβωνε κι άλλο η κατάσταση αυτός θα ήταν ο πρώτος που θα την πλήρωνε.
Ο κλαυσίγελος του πρώτου εξαμήνου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ως τον Ιούλιο του 2015, η τυχοδιωκτική πολιτική και ο ερασιτεχνισμός, μετά τις εκλογές του φθινοπώρου, συνεχίστηκαν, με μικρές μόνο αλλαγές στη σύνθεση. Αλλά η βασική ιδέα, η διαιώνιση στην εξουσία της βασικής ομάδας γύρω από τον Τσίπρα, έφερε αυταρχικές μεθοδεύσεις εναντίον αντιπάλων: προσπάθεια ελέγχου του Τύπου και χειραγώγηση της Δικαιοσύνης με στόχο τους βασικούς πολιτικούς αντιπάλους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τους οποίους κατηγόρησαν ως εμπλεκόμενους στην υπόθεση Novartis. Προσπάθησαν να τους φθείρουν και να κάνουν εκλογές τουλάχιστον με τους αντιπάλους κατηγορούμενους. Απέτυχαν. Κι ύστερα ήρθε το Μάτι, η πραγματική επιχείρηση συγκάλυψης και χειραγώγησης των πολιτών και μια υποκριτική λύπη, που αποδείχτηκε υποκριτική όταν ο πρόεδρος Τσίπρας «συνελήφθη» να κάνει, λίγες μέρες μετά, κρυφές πολυτελείς διακοπές στο κότερο μιας πλούσιας.
Κι ύστερα, έχασαν από τον Μητσοτάκη. Αλλά ο Τσίπρας συνέχισε να πολιτεύεται όπως είχε μάθει. Χαριεντιζόμενος με πλήθη που νόμιζε ότι του ανήκουν αιώνια και επενδύοντας σε μια διαρκή ηθικολογία και πολεμώντας τα ΜΜΕ και τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Ωσπου ήρθε η συντριβή του 2023, ο Κασσελάκης – και η επένδυση στα Τέμπη ξαναέφερε στο μέτωπο της αναταραχής τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που πήρε μαζί της, όπως αναμενόταν, τους φανατικούς κι όσους γουστάρουν φασαρία.
Κάπου εκεί τελείωσε το έργο. Και άρχισε η προετοιμασία για το ρέκβιεμ. Οσονούπω.