Η βιβλιοκριτική δεν είναι συνήθως μια ευγενής πράξη φιλομαθών αναγνωστών, που εξειδικεύουν το περιεχόμενο ενός βιβλίου. Στη σύγχρονη Ελλάδα, έχει γίνει αφορμή για να μπορούν διάφοροι πολιτικοί χωρίς ακροατήριο να το βρίσκουν και, με πρόφαση κάποιο βιβλίο, να κάνουν αισθητή μιντιακά την παρουσία τους. Στην κατηγορία αυτή συγκαταλέγω τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κώστα Καραμανλή, που προχτές, παρουσιάζοντας το νέο βιβλίο γνωστού δημοσιογράφου με αντιδυτική ατζέντα, συντάχθηκαν μαζί του στο πουτινικό και, ταυτόχρονα, στο αντιμητσοτακικό στρατόπεδο.
Αυτό όμως δεν είναι είδηση. Η είδηση είναι ότι με τους δύο πρώην πρωθυπουργούς (ο ένας έριξε τον πατέρα Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, που λύθηκε επαχθέστερα απ’ ό,τι αν η λύση είχε δρομολογηθεί τον προηγούμενο αιώνα, ο άλλος συνέβαλε στη διόγκωση του χρέους και στη χρεοκοπία) συντάχθηκαν πολλές μεγάλες αναξιοποίητες προσωπικότητες της πολιτικής, από όλο το φάσμα. Από τον Ευριπίδη Στυλιανίδη μέχρι τον Αλέκο Παπαδόπουλο, από τον εσχάτως άστεγο ξάδερφο Τσίπρα μέχρι τη Λούκα Κατσέλη, η πίστα ήταν γεμάτη από προσωπικότητες που επενδύουν στην επιστροφή του μεσσία του εθνικισμού και της τουρκοφαγίας – που δεν είναι άλλος από τον Αντώνη Σαμαρά.
Κι ανάμεσα στις προσωπικότητες αυτές, αρκετές από εκείνες που τον είχαν εμπλέξει στην υπόθεση Novartis. Θα τους πήγαινε, υποτίθεται, μέχρι τέλους. Αλλά τελικά θα τον πάνε αυτοί μέχρι τέλους.