Το Ισραήλ εξαπέλυσε σειρά επιθέσεων το πρωί της Παρασκευής εναντίον του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, περιέγραψε την επίθεση ως έσχατη λύση για να μην αποκτήσει το Ιράν πυρηνικά όπλα, επειδή αυτό θα του έδινε καταστροφικές δυνατότητες. Είναι γνωστό ότι το Ιράν απειλεί την ύπαρξη του Ισραήλ, ότι χρηματοδοτεί όλες τις ισλαμιστικές δυνάμεις που συστηματικά εργάζονται στρατιωτικά εναντίον του (τη Χαμάς, αλλά και τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο, τους Χούθι στην Υεμένη κ.λπ.). Το Ισραήλ, κατά συνέπεια, με την επίθεση που εξαπέλυσε, αποφάσισε να αντιμετωπίσει μια υπαρξιακή απειλή – λογικά, αλλά και από αναλύσεις που ήδη δημοσιεύονται στον διεθνή Τύπο, προκύπτει υποστήριξη από τις ΗΠΑ, έστω κι αν ως προχθές οι Αμερικανοί δήλωναν άγνοια και καμία διάθεση συνεργασίας σε ένα τέτοιο χτύπημα.
Εκτός από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το Ισραήλ στόχευσε και εξόντωσε κορυφαίους ιρανούς αξιωματούχους και πυρηνικούς επιστήμονες, ενώ επιτέθηκε και σε εγκαταστάσεις πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς και σε υποδομές εναέριας άμυνας. Το πλήγμα ήταν χειρουργικό και, όπως φαίνεται, πολύ σοβαρό για το Ιράν – όχι μόνο για το γόητρο της χώρας αλλά και για την αμυντική της ισχύ. Κι ήταν προετοιμασμένο, όπως προετοιμασμένος ήταν από το Ισραήλ ο αντιπερισπασμός – όπως γράφει η εφημερίδα «The Jerusalem Post», το υπουργικό συμβούλιο που δήθεν θα συζητούσε την επιστροφή προσφύγων είχε σκοπό την ενημέρωση των υπουργών του Ισραήλ και τη συναίνεσή τους για την επέμβαση.
Η εκτεταμένη επίθεση προκαλεί φόβους ότι οι μακροχρόνιες εντάσεις μεταξύ των βαριά οπλισμένων αντιπάλων κλιμακώνονται σε έναν ολοκληρωμένο περιφερειακό πόλεμο – και πιθανόν αυτή να είναι η εξέλιξη. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι υπάρχει σχεδιασμός εκ μέρους του Ισραήλ στιβαρής αντιμετώπισης των εμπολέμων – και πιθανότατα συμφωνία στρατηγικής υποστήριξής του τουλάχιστον από τις ΗΠΑ.
Πώς θα μπορούσε να απαντήσει το Ιράν; Κατά τον «Economist», αν επιλέξει τη σύγκρουση, θα μπορούσε να βάλει στο στόχαστρο την Αμερική – θα μπορούσε να χτυπήσει με ακρίβεια αμερικανικές πρεσβείες ή στρατιωτικές βάσεις στην περιοχή, ή θα μπορούσε να επιτεθεί σε πλοία στα στενά του Ορμούζ, μέσω των οποίων διακινείται το 21% των παγκόσμιων προμηθειών πετρελαίου. Ακόμα θα μπορούσε να χτυπήσει τα κράτη του Κόλπου προκειμένου να διαταράξει την παγκόσμια οικονομία – κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχει αυξηθεί η τιμή του πετρελαίου.
Αλλά αυτές οι επιλογές θα έφερναν την Αμερική απευθείας στον πόλεμο, προκαλώντας πιο σοβαρές ζημιές στις βαθιά θαμμένες ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Θα περιόριζε επίσης τον αριθμό των πυραύλων που μπορεί να συγκεντρώσει το Ιράν σε μια προσπάθεια να πλήξει την άμυνα του Ισραήλ.
Σε κάθε περίπτωση, το πλήγμα του Ισραήλ στο Ιράν υπενθυμίζει την αέναη σύγκρουση του δυτικού κόσμου με ανελεύθερα καθεστώτα στο όνομα του Ισλάμ – και η πιθανή κλιμάκωση αυτής της σύγκρουσης, απλώς, κάνει σαφέστερα τα μέτωπα και τις συμμαχίες. Η σύγκρουση του Ισραήλ με τη Χαμάς, υπ’ αυτή την άποψη, είναι ένα ακόμα μέτωπο σε μια εύφλεκτη περιοχή – στην οποία το Ισραήλ κάνει έναν πόλεμο για το δικαίωμά του να υπάρχει ως κράτος. Εκεί βρισκόμαστε σήμερα.