Με το σημείωμα που ακολουθεί, ο ποιητής και μεταφραστής Χάρης Βλαβιανός με επικρίνει επειδή, στο προχθεσινό σημείωμα, σε ένα σημείωμα με το οποίο κατά τα άλλα συμφωνεί, αντιπαρέθεσα την ποίηση στην πολιτική – υπενθυμίζοντας ότι στην πραγματικότητα όσοι γράφουμε οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη τη συνθετότητα και την πολυπλοκότητα των πραγμάτων. Γράφει στην πολύ ενδιαφέρουσα αντίρρησή του:
«Πολύ ωραίο και σωστό το κείμενό σου στα ΝΕΑ! Διαφωνώ σ’ ένα μόνο σημείο. Εκεί που γράφεις ότι “η πολιτική δεν είναι ποίηση”, επαναλαμβάνοντας με άλλα λόγια το γνωστό “τι θέλει να πει ο ποιητής;” που επί της ουσίας σημαίνει ότι οι ποιητές γράφουν ασυναρτησίες. Προφανώς, πολλοί όντως γράφουν, αλλιώς δεν θα είχε εμπεδωθεί αυτή η άποψη. Κανείς δεν λέει, για παράδειγμα, “τι εννοεί ο πεζογράφος;”. Ωστόσο, οι καλοί ποιητές, αυτοί που αποσκοπούν στη διαύγεια και ξέρουν πολύ καλά πόσο επισφαλείς είναι οι λέξεις, μιλούν με προσοχή και γνωρίζουν πολύ καλά τι λένε.
Αυτοί που στην πορεία επαναλάμβαναν άκριτα διάφορα συνθήματα, τα έπαιρναν μασημένα από τα στόματα των πολιτικών! Και αυτοί – δημαγωγοί οι περισσότεροι – έχουν τόση σχέση με τη γλώσσα και την αλήθεια, όση ένας χιμπατζής με τα Κουαρτέτα του Ελιοτ!».