«Οι πολίτες απαιτούν ένα άλλο υπόδειγμα πολιτικής δράσης», είπε χθες ο Πρωθυπουργός απευθυνόμενος στο Υπουργικό του Συμβούλιο. Το είπε για να προειδοποιήσει τα μέλη του αλλά και για να τον ακούσει η κοινή γνώμη να το λέει. Στην εισαγωγική του τοποθέτηση συμπεριέλαβε όλες τις σωστές επισημάνσεις. Από τη μηδενική ανοχή στις παλαιοκομματικές συμπεριφορές μέχρι την απόρριψη της λογικής του συμψηφισμού. Κι από την αδυναμία της κυβέρνησής του να διορθώσει χρόνιες παθογένειες του κράτους μέχρι την ανάληψη του βάρους της ευθύνης «και στο όνομα όσων κυβέρνησαν και δεν άλλαξαν ένα κράτος που έπρεπε να αλλάξει». Πριν από τον επικεφαλής της τωρινής κυβέρνησης πολλοί προκάτοχοί του υποσχέθηκαν να κομίσουν έναν άλλον τρόπο λειτουργίας του κράτους και κυρίως έναν διαφορετικό τρόπο αλληλεπίδρασης των κυβερνώντων, ή των απλών βουλευτών της συμπολίτευσης, με το Δημόσιο. Πολλοί καταδίκασαν τις πελατειακές σχέσεις κι ευαγγελίστηκαν την κάθαρση ή δεσμεύτηκαν για τη σύγκλιση με τον μέσο όρο των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Δυστυχώς, όμως, τα λόγια δεν έγιναν ποτέ πράξεις. Και η παρούσα κυβέρνηση δεν αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον παραπάνω κανόνα.
Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη μετράει ήδη έξι χρόνια και μέσα σ’ αυτά οι πολίτες συνέχισαν να περιμένουν αυτό το διαφορετικό υπόδειγμα πολιτικής δράσης που αναμένουν στο μεγαλύτερο μέρος της Μεταπολίτευσης αλλά ποτέ δεν βλέπουν. Ακόμη και οι μεταρρυθμίσεις οι οποίες βελτίωσαν κάπως την καθημερινότητά τους με το κράτος δεν εξαφάνισαν τη ρουσφετολογική κουλτούρα των επαγγελματιών της πολιτικής. Αντιθέτως, αυτή φαίνεται να έχει επηρεάσει και τη νεότερη γενιά πολιτικών, που αυτοσυστήθηκαν ως μοντέρνοι πολιτευτές. Το ερώτημα, επομένως, είναι πότε επιτέλους θα δούμε κάποιον να εξαγγέλλει ειλικρινά το τέλος του παλαιοκομματισμού.