Ο νόμος 4830/2021 αποτελεί το νομοσχέδιο που, όταν τέθηκε σε διαβούλευση, συγκέντρωσε τα περισσότερα σχόλια – ακόμη και από αυτό της ισότητας στον γάμο. Αποτελεί έναν από τους πιο ριζοσπαστικούς νόμους που, όμως, σε καίρια σημεία του υστερεί τέσσερα χρόνια μετά ως προς την εφαρμογή. Οι λόγοι πολλοί, αλλά οι πιο καταφανείς εντοπίζονται σε αυτούς που ευθύνονται για την ύπαρξη αδέσποτων ζώων ή σε αυτούς που κερδοφορούν, ή ακόμη και κερδοσκοπούν από αυτά, καλυπτόμενοι πίσω από δήθεν επαναστατικές γυμναστικές.
Τι κι αν ο ειδικός γραμματέας του ΥΠΕΣ, Νίκος Χρυσάκης, με έγγραφό του προκατέβαλε την επιβολή του μέτρου περί στείρωσης ή αποστολής DNA την 1η Ιουλίου στην πράξη; Ο υφυπουργός Βασίλης Σπανάκης έσπευσε στην Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδας για να καρπωθεί μία νέα… παράταση και να κάνει λόγο για πρωτοβουλία του περί ανοιχτού διαλόγου με κτηνιάτρους, τοπική αυτοδιοίκηση και φορείς που κρίνουν οι… κυνηγοί, όπως είπε. «Σέβομαι τους 150.000 κυνηγούς, με κάθε τρόπο θα βρίσκομαι δίπλα σας», δήλωσε χαρακτηριστικά, εξαγγέλλοντας την εφαρμογή της «φιλοζωικής πολιτικής».
Από πότε εκπρόσωποι των δικαιωμάτων των ζώων είναι αυτοί που τα σκοτώνουν για χόμπι ή εργαλειοποιούν τα δικά τους ζώα αποτελεί άξιον απορίας.
Νόμο έχουμε – ψηφισμένο από τον Σεπτέμβριο του 2021. Πάμε από παράταση σε παράταση και από «διάλογο» σε «διάλογο» για κάτι ήδη ψηφισμένο. Ο,τι δεν λύνεται, κόβεται. Αρκεί, φυσικά, να υπάρχει πολιτική βούληση. Υπάρχει; Ή μήπως το μόνο που υπάρχει είναι η ανάγκη για χειραγώγηση της ψήφου, με κόστος κάθε φορά τους φορείς των δικαιωμάτων που στερούνται ψήφου και λεκτικής επικοινωνίας;
Σταµατίνα Σταµατάκου