Η είδηση έλεγε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την Οδησσό όπου βρισκόταν για τη διάσκεψη Ουκρανίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης, έστειλε μήνυμα προς την Τουρκία, για τη συμμετοχή της στο SAFE, λέγοντας ότι όποιος θέλει πρόσβαση στη χρηματοδότηση θα πρέπει να βρίσκεται σε ευθυγράμμιση με την εξωτερική πολιτική της Ευρώπης. Ετσι ακριβώς ήταν διατυπωμένο και, όπως το διάβαζες, ένιωθες ντροπή για λογαριασμό του Πρωθυπουργού της χώρας σου. Ηταν κάτι τόσο άσκοπο και κουτό! «Μήνυμα», λέει, στην Τουρκία. Ποια Τουρκία, βρε παιδιά; Οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν το SAFE. Επομένως, ο παραλήπτης του υποτιθέμενου μηνύματος ήταν οι εταίροι μας, που αγνόησαν τις γνωστές αντιρρήσεις μας, όχι οι Τούρκοι που επωφελούνται.
Ευτυχώς, όμως, δεν ήταν έτσι. Γιατί, διαβάζοντας παρακάτω, διαπίστωνες ότι η πραγματική δήλωση του Πρωθυπουργού που αφορούσε την Τουρκία, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που παρουσίαζε ο πρόλογος, ηπιότερη στον τόνο και διατυπωμένη στον υποθετικό λόγο: «Οποιος θα ήθελε να έχει πρόσβαση στην ευρωπαϊκή χρηματοδότηση θα χρειαζόταν τουλάχιστον να βρίσκεται σε κάποια ευθυγράμμιση με την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας της ΕΕ». Αυτό ακριβώς είπε ο κ. Μητσοτάκης και με τίποτα δεν το λες μήνυμα. Παραπονάκι είναι, που απευθύνεται ευσχήμως στους εταίρους μας, χωρίς να τους θίγει, ίσως χωρίς καν να γίνεται αισθητό, ενώ συγχρόνως ικανοποιεί την εσωτερική κατανάλωση. Αλλωστε, αν ο Πρωθυπουργός σήκωνε το θέμα της συμμετοχής της Τουρκίας στο SAFE, θα προκαλούσε πρόβλημα στην Ουκρανία, η οποία προμηθεύεται τουρκικά ντρόουν από την αρχή του πολέμου. Θα ήταν ανόητο αν το είχε κάνει, πολύ περισσότερο επειδή ξεκίνησε την ομιλία του στη διάσκεψη επιβεβαιώνοντας την υποστήριξη της Ελλάδας στον αγώνα επιβίωσης που δίνει η Ουκρανία.
Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό και πως το μέλλον της Ευρώπης είναι ήδη εδώ, πρέπει να πάμε πίσω αρκετά χρόνια, στην εποχή της δικής μας χρεοκοπίας και της αντίστοιχης δοκιμασίας για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, που ως τότε δεν είχαν αντιμετωπίσει παρόμοιο κίνδυνο. Τότε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, καθώς προετοιμαζόταν να παραδώσει για την αποστρατεία του, παρήγγειλε μία εσωτερική μελέτη του υψηλότερου δυνατού επιπέδου, σχετικά με τη μορφή του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ολη η ευφυΐα του Γιούνκερ, χάρη στην οποία είχε πρωταγωνιστήσει επί χρόνια στην ευρωπαϊκή πολιτική, φαινόταν στον τρόπο με τον οποίο σερβίριζε τα αποτελέσματα της μελέτης. Εξέταζε τα σενάρια κατά σειρά, ξεκινώντας από το δυσμενέστερο, ούτως ώστε διά της εις άτοπον απαγωγής να καταλήξει στο μόνο εφικτό και λογικό. Ποιο ήταν αυτό; Η Ευρώπη της μεταβαλλόμενης γεωμετρίας, όπως το έλεγαν πολύ παλιά, δηλαδή μια Ευρώπη στην οποία όποια μέλη της ΕΕ θέλουν και μπορούν θα προχωρούν ένα πρόγραμμα, χωρίς να περιμένουν τους άλλους, χωρίς όμως να τους στερείται η δυνατότητα να μετάσχουν και εκείνοι όταν θα είναι έτοιμοι.
Σας θυμίζει κάτι αυτό; Είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει τώρα με το SAFE. Συμμετέχουν εκείνοι που μπορούν να πραγματοποιήσουν μεγάλης κλίμακας βιομηχανικές επενδύσεις στον αμυντικό τομέα. Εμείς που δεν μπορούμε δεν συμμετέχουμε. Προτιμήσαμε να φτιάξουμε δημοσίους υπαλλήλους και συνδικαλιστές αντί για αμυντική βιομηχανία. Συνεπώς, το μόνο που μας παίρνει να κάνουμε είναι να παραπονιόμαστε, ήπια και διακριτικά, όπως ο Πρωθυπουργός – γιατί να διαμαρτυρόμαστε δεν έχει νόημα, γινόμαστε γελοίοι. Και, φυσικά, όταν αποκτήσουμε βιομηχανία κανείς δεν μας εμποδίζει να μπούμε κι εμείς στο SAFE. Αυτό είναι το μέλλον που προδιέγραψε ο Γιούνκερ και το βιώνουμε τώρα ως παρόν.
ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ
Από την υπερπαραγωγή της επίθεσης του Ισραήλ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ένα πράγμα με άφησε άναυδο, όταν το συνειδητοποίησα: ο βαθμός της διείσδυσης των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ στο Ιράν πρέπει να είναι κάτι ασύλληπτο. Δεν είναι μόνο οι δυνατότητες που τους παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία, χρειάζονται και άνθρωποι επί του πεδίου για να εντοπιστούν με τόση ακρίβεια οι στόχοι. Υποθέτω ότι θα έχουν αξιοποιήσει την αντίδραση του κόσμου για το καθεστώς των μουλάδων, που τη βλέπουμε να ξεσπά βίαια κατά καιρούς. Παρήγορο, πάντως, στη δομή του δράματος που εξελίσσεται στη Μέση Ανατολή είναι ο πρόεδρος Τραμπ και η επιμονή του ότι ένα ντιλ είναι εφικτό. Είναι το κωμικό «subplot», που διατρέχει την πλοκή και προσφέρει την κωμική ανάσα, χωρίς την οποία το έργο πέφτει πολύ βαρύ…