Σε περίπτωση που θελήσει κάποιος να πεταχτεί Θεσσαλονίκη για να αναπνεύσει τον ασπρόμαυρο αέρα της πόλης, το πρώτο που θα αναζητήσει είναι μάσκα οξυγόνου. Μόλις τη φορέσει και συνέλθει, θα συνειδητοποιήσει πως με βάση τη νοοτροπία του κόσμου, η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη στα διοικητικά της ΠΑΕ ΠΑΟΚ είναι παραπάνω από πολυτέλεια. Αρκεί να διαβάσει κάποιος τα σχόλια του τελευταίου 24ώρου, μετά τη δημοσιοποίηση ενδιαφέροντος Ευρωπαϊκών ομάδων για τον Γιάννη Κωνσταντέλια. Απαξίωση, ύβρεις, φθηνές ειρωνείες, κατάρες και αναθεματισμοί. Δεν γνωρίζω αν φταίει τα χρώματα, το κοινό του ΠΑΟΚ πάντως έχει μείνει σε εποχές ασπρόμαυρου κινηματογράφου και λειτουργεί με δόγματα δεκαετιών του 60-70, όταν η πώληση ποδοσφαιριστή ήταν κάτι σαν εμφάνιση γυναίκας στην εκκλησία με παντελόνι.
Εκείνες τις εποχές βέβαια οι άνθρωποι αγόραζαν παπούτσια κάθε Πάσχα και αν, οδηγούσαν το ίδιο αυτοκίνητο μέχρι να γεράσουν και παντρευόταν μια φορά. Σήμερα ανανεώνουν την γκαρνταρόμπα τους κάθε τρίμηνο, αγοράζουν αυτοκίνητο μόλις βγει το επόμενο μοντέλο και όποιο ζευγάρι συμπληρώσει 10 χρόνια γάμου μπαίνει στο Guinness. Ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, κρατώντας έναν παίκτη και μετατρέποντας τον σε αντίθετη περίπτωση είναι βέβαιο πως θα τον κάψει και σύντομα θα μετανιώσει που δεν τον πούλησες. Την χασούρα βέβαια δεν θα την πληρώσει ο ιντερνετικός επαναστάτης του γλυκού νερού, αλλά ο ιδιοκτήτης. Ο οποίος χρηματοδοτεί, στηρίζει και εποπτεύει ολόκληρο τον μηχανισμό που εντοπίζει, επενδύει, αναδεικνύει Κωνσταντέλιες και εκτοξεύει αξίες. Μερικά 24ωρα πριν ανακοινώθηκε η μεταγραφή του Κωστούλα στην Μπράιτον, οι αντιδράσεις ήταν μέρα με τη νύχτα σε σχέση με την Κωνσταντέλια. Εννοείται πως οι Ολυμπιακοί δεν πανηγυρίζουν κι εκείνοι θα ήθελαν να μείνουν ο παίκτης.
Η λύπη τους όμως αφενός δεν ξεπερνά την κοινή ποδοσφαιρική λογική, αποδέχεται αφετέρου πως ο ιδιοκτήτης τους που έχει απογειώσει την ομάδα, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα και αποφασίζει πάντα με γνώμονα το συμφέρον του συλλόγου. Έστω κι αν αυτό είναι μακροπρόθεσμο και δεν είναι πάντα ευδιάκριτο από την αρχή. Το ίδιο είναι και ο Ιβάν Σαββίδης για τον ΠΑΟΚ, αλλά όταν η λογική αποτελεί είδος πολυτελείας και η αχαριστία περισσεύει, τα υπόλοιπα περισσεύουν. Υπόψιν πως στην περίπτωση Κωστούλα μιλάμε για γεγονός, σε αυτήν του Κωνσταντέλια για ενδεχόμενο. Προσθέστε επίσης πως ο πρώτος πουλήθηκε την επόμενη χρονιά της καθιέρωσής του, πριν καλά τον χορτάσει ο κόσμος. Ο δεύτερος μαγεύει εδώ και μια τριετία και μπαίνει στον τέταρτο χρόνο. Θα σχολιάσει κάποιος βιαστικός πως ο Ολυμπιακός πήρε πρωτάθλημα, οπότε είναι λογικό ο κόσμος του να είναι σε κατάσταση…«νιρβάνα», ενώ η χρονιά του ΠΑΟΚ ήταν κάτω του μετρίου και ο κόσμος έχει συσσωρευμένο θυμό.. Πέρσι όμως που πρωταθλητής ήταν ο ΠΑΟΚ, η αντιμετώπιση του ενδεχόμενου πώλησης Κωνσταντέλια ήταν ίδια.
Όπως και οι αντιδράσεις για την πώληση Κουλιεράκη. Μέχρι ενός σημείου είναι λογικό οι πωλήσεις να γεννούν στεναχώρια. Φεύγει ένα παιδί που ανδρώθηκε στον σύλλογο και συνδέθηκε με όμορφες στιγμές. Υπάρχει και η άλλη ανάγνωση όμως καθώς η υπεραξία του αποκτήθηκε με τη φανέλα της ομάδας, άρα το κέρδος είναι διπλό. Προσέφερε γκολ, νίκες και τίτλους όσο έπαιζε, γεμίζει και ταμεία φεύγοντας. Χωρίς το πρώτο δεν θα υπήρχε το επόμενο, αν δεν προσέφερε πολλά αποκτώντας υπεραξία που ψάχναμε τρόπο να τον ξεφορτωθούμε! Διαλέγουμε και παίρνουμε λοιπόν… Ψιλά γράμματα βέβαια για το ασπρόμαυρο κοινό που αδυνατεί να σκεφτεί και το ακόμα πιο προφανές, πως χρειάζεται προϋπόθεση για να αναδειχτούν νέοι πιτσιρικάδες να βρουν χώρο. Πως να βρουνε όμως, όταν οι παλιότεροι απαγορεύονται να πουληθούν και πρέπει να βαλσαμωθούν; Ο πρώτος ποδοσφαιριστής που ανέδειξαν οι ακαδημίες του ΠΑΟΚ και πουλήθηκε ο Κώστας Σταφυλίδης.
Η πώληση του το μακρινό 2013, προκάλεσε αντιδράσεις και γκρίνια. Ένας από τους επόμενους της λίστας ήταν ο Δημήτρης Γιαννούλης, που καθιερώθηκε το 2019 -όταν ο Σταφυλίδης ήταν 26 ετών- και παραχωρήθηκε το 2021. Με την ΠΑΟΚτσήδικη λογική ποδοσφαιριστής Γιαννούλης δεν θα υπήρχε, καθώς ο Σταφυλίδης που είχε κατοχυρώσει τη θέση του αριστερού μπακ μέχρι να συνταξιοδοτηθεί. Όποια λοιπόν κι αν είναι η προσέγγιση, είτε εταιρική-οικονομική είτε αμιγώς ποδοσφαιρική, οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα: Εκτός από πολλαπλά κέρδη, η πώληση ομαλή ροή, εξέλιξη και εγγυάται το μέλλον..
Για κάθε πιτσιρικά του ΠΑΟΚ που αποκτά υπεραξία, φέρνει τίτλους, πουλάει φανέλες και δημιουργεί οπαδούς, οι επιλογές είναι το «πωλείται δεν πωλείται» Ειδικά στον ΠΑΟΚ όμως υπάρχει και τρίτος δρόμος, που τον έχουμε και τον γνωρίζουμε καλά: Να επιστρέψουμε στις εποχές των διοικήσεων πρωτοδικείου, όταν τα μόνο μέλη ήταν να μετρήσουμε τα κέρματα που συγκεντρώθηκαν στο ημερήσιο έρανο. Ή σε εκείνες των προηγούμενων «επενδυτών» που κουβαλούσαν καραβιές απίθανων ποδοσφαιριστών και όποτε πλήρωναν δόση συμβολαίου οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν χαρμόσυνα. Αν είναι κάθε καλοκαίρι να βουλιάζουμε στη μιζέρια για Κουλιεράκηδες και Κωνσταντέλιες, να επιστρέψουμε στα παλιά που τέτοιους παίκτες δεν βλέπαμε ούτε στα όνειρά μας. Έτσι, θα ησυχάσει το κεφάλι μας και δεν θα «σκοτωνόμαστε» κάθε καλοκαίρι, αν πρέπει να πουληθούν ή όχι…