Η νέα ποιητική συλλογή του Μελβουρνιώτη συγγραφέα, ποιητή και δικηγόρου της Κωνσταντίνου Καλυμνιού, κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Αθήνα από τις εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλου με τον εμβληματικό τίτλο Ανδροκτασίες. Ο τίτλος, υποβλητικός και πολυσήμαντος, αντλεί το νόημά του από την ελληνική μυθολογία, όπου οι Ανδροκτασίαι προσωποποιούν συλλογικά την ένοπλη σφαγή ανδρών στο πεδίο της μάχης — μία ενσάρκωση της ακραίας βίας, όπως εκτυλίσσεται όχι μόνο στην ιστορική πραγματικότητα, αλλά και στην εσωτερική σύγκρουση του υποκειμένου με το άρρητο.
Στη συλλογή Ανδροκτασίες, ο Καλυμνιός υφαίνει ένα ερμηνευτικό δίχτυ, όπου η ποιητική του φωνή συνομιλεί με δύο θεμελιώδεις στιγμές της ανθρώπινης λογοτεχνικής αναζήτησης: την καθαρτική κάθοδο στο Καθαρτήριο του Δάντη και την Ομηρική κατάβασή του Οδυσσέα στον Άδη. Η σύνθεση του Καλυμνιού κινείται ανάμεσα στο επικό και το στοχαστικό, το συμβολικό και το βιωματικό, διαμορφώνοντας ένα καινοτόμο ύφος που διασαλεύει συμβάσεις και προκαθεστημένες προσδοκίες.
Ο καθηγητής Βρασίδας Καραλής, ένας από τους πλέον διορατικούς μελετητές της σύγχρονης λογοτεχνίας, γράφει χαρακτηριστικά για το έργο του Καλυμνιού:
«Όποιος μπαίνει στον στρόβιλο της γλώσσας σπάνια εξέρχεται χωρίς μώλωπες. Τα γλωσσικά στιγμιότυπα του Κωνσταντίνου Καλυμνιού που διαβάζετε εδώ ερευνούν τη δυναμική και τα όρια του γλωσσικού στρόβιλου με φράσεις απόλυτης συνειρμικότητας και σημασιακών διασκελισμών που προκαλούν και ταράζουν αναγνωστικές συνήθειες και εθισμούς.
Μέσα από σύντομα επεισόδια, η γλώσσα του αποτυπώνει τα μεγάλα χάσματα μεταξύ λόγου και πραγματικότητας, τον κόσμο προτού αποκτήσει την ευκοσμία και τη ρυθμικότητά του.
Ο Τζόυς μίλησε για τον χάοσμο του πραγματικού και ο Ηράκλειτος διαπίστωσε ότι «ώσπερ σάρμα εική κεχυμένων ο κάλλιστος κόσμος». Αυτά διαβάζουμε στα πεζογραφήματα της συλλογής Ανδροκτασίες, σε έναν υβριδικό λόγο μεταξύ ποίησης και πεζογραφίας, έναν λόγο πολυσήμαντο και πολυεδρικό, που ξεπερνάει φιλολογικές κατατάξεις και λογοτεχνικές τοποθετήσεις.
Ο συγγραφέας καταδύεται στις γενεσιουργές δυνάμεις της γλώσσας και μας καταγράφει όλη τη σύγχυση και τη μαγματική της απροσδιοριστία.
Ο βασικός του άξονας είναι αυτό που ο Jacques Lacan αποκάλεσε «γλαλώσσα» (lalangue), μία συνειρμική προφορικότητα που υπάρχει πριν τη γλώσσα, μία αρχέτυπη μητρογλώσσα, πέρα από περιορισμούς λογικής και νομοτέλειας.
Τα σύντομα αυτά πεζά ποιήματα του Καλυμνιού κατακτούν νέο υπαρξιακό έδαφος για την εκφραστική ικανότητα της γλώσσας να αποτυπώνει με παραισθησιακή καθαρότητα τα απόκρυφα ρεύματα της ύπαρξης και χαράζουν έναν ξεχωριστό δρόμο στη δημιουργική γραφή της νέας γενιάς που αναδύεται στην ελληνική Διασπορά».
Εξίσου εντυπωσιακή είναι η εκφραστική επιμονή του συγγραφέα στη γλωσσική διαπλοκή του αρχαϊκού με το σύγχρονο, καθιστώντας τις Ανδροκτασίες όχι απλώς μία ποιητική άσκηση μνήμης, αλλά ένα βαθύ, σχεδόν τελετουργικό κάλεσμα στην αναμέτρηση του εαυτού με το άλεκτο, το τραυματικό και το αρχέγονο.
Η συλλογή είναι διαθέσιμη στην Ελλάδα και αναμένεται να κυκλοφορήσει και στην Ομογένεια αργότερα τον χρόνο. Όσοι αναγνώστες αναζητούν μία ποίηση που δεν χαρίζεται, που προκρίνει το ρίσκο και απαιτεί συν-βίωση με το ασχημάτιστο, θα βρουν στον Καλυμνιό έναν απαιτητικό μα και εξαγνιστικό συνοδοιπόρο.
The post H νέα ποιητική συλλογή του Κ. Καλυμνιού «Ανδροκτασίες» αναζητά την οντολογική ρίζα της γλώσσας και της βίας appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.