Τελικά η κοινή λογική δεν είναι τόσο κοινή. Τώρα μαθαίνουμε πως μέχρι σήμερα οι ανήλικοι μπορούσαν να αγοράζουν ελεύθερα καπνό και αλκοόλ και προωθείται σχετικός νόμος που θα το απαγορεύει. Μπορούσε δηλαδή ο 15χρονος να μπει σε ένα μπαρ, να παραγγείλει μια μπουκάλα ουίσκι, να καπνίσει και το τσιγαράκι του στη ζούλα και από δω παν κι οι άλλοι. Κι έρχεται ο κοινός νους να σηκώσει ψηλά τα χέρια. Η κεντρική ιδέα του νόμου 3730/2008 υπό τον τίτλο «Προστασία ανηλίκων από τον καπνό και τα αλκοολούχα ποτά και άλλες διατάξεις» ήταν η ίδια με αυτόν που προωθεί σήμερα η κυβέρνηση, αλλά προφανώς δεν εφαρμόστηκε ποτέ γιατί απλά κανείς δεν κάνει ελέγχους. Και ούτε πρόκειται στο μέλλον, για να ξαναψηφίσουν οι Πατέρες της εξουσίας άλλον νόμο ύστερα από 17 χρόνια που θα λέει πάνω κάτω τα ίδια για να δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους και τα μεθύσια.
Ο κοινός νους αποτελεί τελικά σπάνιο είδος στις μέρες μας όχι μόνο στην Ελλάδα και στην πολιτική. Πάρτε για παράδειγμα το ποδόσφαιρο. Χρειάστηκε να περάσουν 14 χρόνια και να ξοδέψουν 2,3 δισ. ευρώ οι Καταριανοί της Παρί, για να αντιληφθούν πως το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Μπράβο τους. Μέχρι πέρυσι, όταν γονυπετείς παρακαλούσαν τον Κιλιάν Εμπαπέ να μείνει στο Παρκ ντε Πρενς, πίστευαν πως αρκούσαν τα μεγάλα αστέρια που για κάθε γκολ τους ανταμείβονται με χρυσάφι, για να κατακτήσουν το Ιερό Δισκοπότηρο. Ο φουκαράς ο Μαρκίνιος φώναζε πως δεν μπορεί να νικήσει ομάδα στην οποία μαρκάρουν επτά παίκτες και οι υπόλοιποι έχουν τα χέρια στη μέση, αλλά ποιος τον άκουγε. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Εφυγαν οι συνταξιούχοι Μέσι και Νεϊμάρ, αποχώρησε και ο Εμπαπέ που νόμιζε πως με τα 50 γκολ που έβαζε θα κέρδιζε όλες τις ομάδες και είδε η Παρί προκοπή. Είχε όμως την τύχη να βρίσκεται στον πάγκο της ένας άνθρωπος που γνώριζε τα βασικά του ποδοσφαίρου και όχι κάποιος που μυξοκλαίει έπειτα από κάθε ήττα γιατί του φταίει ο διαιτητής, ο άνεμος, ο Μαρκίνιος ή το ακούρευτο χόρτο. Εναν προπονητή που πιστεύει στα νέα παιδιά, που πιστεύει στην ομαδικότητα, στη νοοτροπία, έναν Ντ’ Αρτανιάν και στο σύνθημα «ένας για όλους και όλοι για έναν».
Σπάνιο είδος η κοινή λογική στις μέρες μας.