Το μαγικό 2004 (πού να ξέραμε τι μας περίμενε τα επόμενα χρόνια σε όλους τους τομείς), μακάρι να μπορούσε να γυρίσει ο χρόνος πίσω, σε εκείνο το καλοκαίρι. Πόσο τυχεροί είμαστε όμως όσοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το ζήσαμε. Οπως εγώ που στα 12 τότε, ούτε μεγάλος αλλά ούτε και πολύ μικρός πια για να μην αντιλαμβάνομαι τι γίνεται, έζησα από την τηλεόραση κάπου στην Καβάλα όλη εκείνη την «τρελή» πορεία μέχρι την ιερή 4η Ιουλίου. Είναι τόσες οι στιγμές, τόσες οι μνήμες, βιβλίο θα μπορούσα να γράψω ξεκινώντας από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό της Εθνικής σε εκείνη τη διοργάνωση. Επιλέγοντας μόνο μία, θα μιλήσω για εκείνη του «Κολοσσού» στην παράταση με την Τσεχία. Γκολ και τέλος. Τόσο απότομο, τόσο δυνατό συναίσθημα, τέτοια χαρά. Το βλέπαμε οικογενειακώς στο σπίτι. Αλλος να τρέχει από εδώ, άλλος από εκεί, ο μπαμπάς μου να ουρλιάζει κάτι ακατάληπτα στο μπαλκόνι σε κατάσταση τέτοια που λέω θα πηδήξει από κάτω. Απίθανες στιγμές που μακάρι να αξιωθούμε να ζήσουμε ξανά. Αλλά κι αν δεν, θα έχουμε πάντα το 2004.