Επτάμισι χιλιάδες μετανάστες μέσα σε διάστημα τριών ημερών; (Σε αυτή τη μέτρηση είχα μείνει εγώ, δεν αποκλείεται έκτοτε να έχουν αυξηθεί). Ολοι καταλαβαίνουμε αμέσως τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Κρήτη, αλλά και για την υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να σου το εξηγήσει κάποιος, η πείρα της ζωής και μια συνηθισμένη νοημοσύνη αρκούν για να καταλάβεις ότι μιλάμε για κρίση. Μιλάμε, δηλαδή, για κάτι έκτακτο, που ξεσπά αναπάντεχα και με οξύτητα, κάτι ιδιαιτέρως απειλητικό για τις κοινωνικές ισορροπίες, το οποίο μάλιστα απειλεί να επεκταθεί δραματικά, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι είναι εκατοντάδες χιλιάδες εκείνοι που περιμένουν στις ακτές της Ανατολικής Λιβύης, για να ακολουθήσουν τις πρώτες επτάμισι χιλιάδες στο ίδιο δρομολόγιο. Η κυβέρνηση αντέδρασε με τον γνωστό τρόπο (τρίμηνη αναστολή εξέτασης αιτήσεων ασύλου και φυλάκιση για όσους έρχονται παράνομα από τα μέρη του Χαφτάρ). Πάμε να δούμε παρακάτω τι θα έκαναν οι άλλοι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κατάλαβα καλά από τις συνεντεύξεις του κ. Φάμελλου, πιστεύει ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να αξιοποιήσει «διπλωματικά εργαλεία», τα οποία δεν έχει χρησιμοποιήσει καθόλου, και να πάει το θέμα στην Ευρώπη. Να το πάει με κλαρίνα, νταούλια, πίπιζες, τρομπέτες – ή, μάλλον, τρουμπέτες, η φωνητική ορθογραφία ταιριάζει περισσότερο στην περίσταση. Με άλλα λόγια, να πασάρουμε την ευθύνη για το δικό μας πρόβλημα στην Ευρώπη, στην οποία αναθέτουμε εκτάκτως ρόλο πατερούλη προστάτη, που οφείλει να μας σώσει. Αν κυβερνούσαν, δηλαδή, θα στρέφονταν στην Ευρώπη, με το κλασικό αίτημα-παράπονο της Αριστεράς: Πού είναι το κράτος; Για ό,τι και αν συμβαίνει στο εσωτερικό της χώρας, η Αριστερά πάντα υποστηρίζει ότι το κράτος θα έπρεπε να είχε προετοιμαστεί, εξού και η μόνιμη επωδός των ιερεμιάδων: Πού είναι το κράτος; Το ίδιο κάνουν και τώρα, αλλά σε διαφορετική κλίμακα. Οσον αφορά όμως την πρακτική, οργανωτική, επιμελητειακή διάσταση του προβλήματος, το βασικό θέμα που εγείρουν είναι αν θα υπάρχει επιλογή μεταξύ τριών πιάτων για κάθε γεύμα τους. Δεδομένου κιόλας ότι, την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε την τροπολογία της κυβέρνησης για τα έκτακτα μέτρα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρέπει να έχουν πρόβλημα αν μας έρχονται από χίλιοι κάθε μέρα.
Τέλος πάντων, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που είναι και δεν εκπλήσσει η στάση του. Στρατηγικά, εξάλλου, θα ήταν λάθος αν έκανε κάτι άλλο. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ πνέει τα λοίσθια, ιδίως αν ο Αλέξης Τσίπρας του κλέψει το λιγοστό οξυγόνο που έχει για να τον διατηρεί στη ζωή, κατεβαίνοντας στις εκλογές με νέο κόμμα, δικό του. Προτεραιότητά τους, επομένως, είναι να μη τους φύγει το 4%. Η τεράστια απογοήτευση, όμως, ήταν το ΠΑΣΟΚ. Το «παρών» είναι αξιολύπητη στάση. Είναι το αντίστοιχο του «δεν ξέρω / δεν απαντώ» στις δημοσκοπήσεις. Μόνο που εδώ έχουμε ως χώρα (ιδιαιτέρως δε στην πατρίδα του κ. Ανδρουλάκη) ένα πρόβλημα δυνάμει εκρηκτικών διαστάσεων, δεν πρόκειται για δημοσκόπηση. Πώς δεν ντρέπονται στο ΠΑΣΟΚ να παρουσιάζονται με το «παρών»; Σε έναν κόσμο μάλιστα τον οποίο προσπαθούν να πείσουν να τους ψηφίσει, επειδή θα κυβερνούσαν καλύτερα! Προσωπικά ντράπηκα για δικό τους λογαριασμό και δεν είμαι πασόκος. Πίστευα, όμως, ότι λόγω του τρόπου με τον οποίο εξελίχθηκε το ΠΑΣΟΚ στην πορεία των δεκαετιών, ήταν ένα σοβαρό κόμμα, που μπορεί να κυβερνήσει, έστω και αν μπορεί να διαφωνώ πολιτικά μαζί τους σε πολλά. Προφανώς το υπερτιμούσα. Ενα κέλυφος του ιστορικού παρελθόντος είναι, που τσουλάει με την κεκτημένη ταχύτητα και ελπίζει να υποκαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική σκηνή.
Εχω την εντύπωση ότι το «παρών» στη συγκεκριμένη υπόθεση ήταν το χειρότερο αυτογκόλ του κ. Ανδρουλάκη και φοβάμαι ότι θα το πληρώσει ακριβά. Προκειμένου να μη διασπάσει τη δήθεν ενότητα, παρασύρθηκε στις θέσεις της αριστερής πτέρυγας, νομίζοντας αφελώς ότι η στάση ουδετερότητας θα τους ικανοποιούσε. Το αντίθετο συνέβη όμως: πρώτα τον έφεραν πιο κοντά στην πλευρά τους και μετά τον επέκριναν κιόλας επειδή δεν τους ακολούθησε τελείως! Ο κ. Δούκας, λ.χ., ανακοίνωσε τη διαφωνία του με τη στάση του ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς, ποιο ήταν το όφελος του συμβιβασμού για τον κ. Ανδρουλάκη; Κανένα! Η Κεντροαριστερά, όπως δηλώνει και η λέξη, είναι μια σύνθεση Κέντρου και Αριστεράς. Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, το συνθετικό στοιχείο του Κέντρου ξεθωριάζει διαρκώς. Δυο χρόνια ακόμη και δεν θα διακρίνεται καθόλου στην επιγραφή…
Ποιος κάνει, λοιπόν, αντιπολίτευση στην Ελλάδα; Τα “events, dear boy”, όπως το είπε ο Μακμίλαν. Ολα τα έκτακτα που συμβαίνουν, τα σκάνδαλα, οι αποτυχίες, αυτά κάνουν αντιπολίτευση. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης παραμένουν οι καλύτεροι φίλοι της κυβέρνησης!