«Μια ζωή χωρίς ενδοσκόπηση δεν αξίζει να τη ζεις», έλεγε ο Σωκράτης.
Ο Albert Camus προειδοποιούσε για εκείνη τη σιωπηλή παραίτηση από το «γιατί» – τη «φιλοσοφική αυτοκτονία» που συντελείται κάθε φορά που σταματάμε να ρωτάμε και παραδινόμαστε σε βολικά ψέματα, σε πλαστικά στολίδια που ταξιδεύουν με ρυπογόνα αεροπλάνα και στην ψευδαίσθηση ευχαρίστησης που προσφέρει η αδιάκοπη, γρήγορη διασκέδαση.
Το σημερινό «άρτος και θεάματα» δεν εκτυλίσσεται πια σε αρένες, αλλά σε οθόνες: TikTok reels με κουτάβια, influencers και κάθε είδους γραφικούς. Μια παγκόσμια σκιά – όπως ίσως θα την ονόμαζε ο Jung – έχει καλύψει τη συλλογική μας σκέψη. Μια σκιά ασημαντότητας.
Για τον Steve Maras, που έχει συνδέσει το όνομά του με τη δυναμική αστική ανανέωση της Αδελαΐδας, η ερώτηση «γιατί» έχει αποκτήσει ξεχωριστή σημασία.
«Καθαρίζει τη ματιά», σημειώνει.
«Όταν βρίσκεσαι συνεχώς σε εγρήγορση – να χτίζεις, να ηγείσαι, να σχεδιάζεις – είναι πολύ εύκολο να χαθείς μέσα σε όλα αυτά. Η Ικαρία σου θυμίζει τη σημασία του να πατάς φρένο, για να δεις καθαρά τι αξίζει στ’ αλήθεια», λέει ο ίδιος.
Η Ικαρία δεν είναι απλώς η πατρίδα των προγόνων του. Είναι ένα από τα πέντε σημεία του πλανήτη που αποκαλούνται «Μπλε Ζώνες» – περιοχές όπου οι άνθρωποι ζουν συχνά μέχρι τα 100 ή και παραπάνω, με σωματική και ψυχική ευεξία.
Στην Ικαρία, ο χρόνος μοιάζει να βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο – έξω από τη βιασύνη και τις αγκυλώσεις του σύγχρονου κόσμου – και στο επίκεντρο βρίσκεται το «ευ ζην», με την αριστοτελική έννοια του όρου.
Οι «Μπλε Ζώνες» – η Ικαρία, η Okinawa στην Ιαπωνία, η περιοχή Barbagia στη Σαρδηνία, η χερσόνησος Nicoya στην Κόστα Ρίκα και η κοινότητα Loma Linda στην Καλιφόρνια – παρά το ότι βρίσκονται διάσπαρτες στα πέρατα του κόσμου, μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά: διατροφή πλούσια σε λαχανικά, ισχυρούς δεσμούς με την οικογένεια και την κοινότητα, καθημερινή σωματική δραστηριότητα και έναν τρόπο ζωής κοντά στη φύση.
Είναι η επιτομή μιας ήσυχης, διακριτικής άρνησης του παραλογισμού της σύγχρονης ζωής – της σισύφειας καθημερινότητας, όπου σπρώχνουμε τον βράχο στην ανηφόρα ξανά και ξανά, μόνο για να τον βλέπουμε να κατρακυλά.
«Από τη στιγμή που προσγειώνεσαι σε αυτό το αεροδρόμιο που θυμίζει δεκαετία του ’50, νιώθεις πως έχεις βγει από τον χρόνο», λέει ο Maras στον «Νέο Κόσμο».
«Αμέσως σε κυριεύει μια αίσθηση ηρεμίας, χαλάρωσης, ειρήνης. Δεν περιγράφεται εύκολα, αλλά είναι πραγματικό».
Ο Steve Maras δεν είναι άνθρωπος της αδράνειας. Στο τιμόνι του Maras Group και με τον νέο ρόλο του ως πρόεδρος της Adelaide Economic Development Agency, έχει βάλει τη σφραγίδα του στον μετασχηματισμό της περιοχής East End της πόλης, δίνοντας πνοή σε καινοτόμα έργα, όπως το Renew Adelaide.
Την ίδια ώρα, μέσα από τον φιλανθρωπικό οργανισμό Living Without Limits Foundation, που ο ίδιος ίδρυσε, στηρίζει οικογένειες παιδιών με αυτισμό και εγκεφαλική παράλυση.
Η αίσθηση ευθύνης – επαγγελματικής και προσωπικής – είναι κάτι που τον διαπερνά. Του την ενστάλαξε ο πατέρας του, Theo Maras, γνωστός ως «ο αυτοκράτορας του East End» και κορυφαία μορφή τόσο στον επιχειρηματικό κόσμο της Νότιας Αυστραλίας όσο και στην ελληνική παροικία.
Για έναν άνθρωπο με το δικό του προφίλ η έννοια της «παύσης» δεν είναι αυτονόητη. Κι όμως, «στην Ικαρία, κάτι αλλάζει», λέει ο Steve Maras.
«Περνάμε υπερβολικά πολύ χρόνο στη δουλειά – να τη σκεφτόμαστε, να σχεδιάζουμε πώς θα πάμε παρακάτω, ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, πώς θα κρατηθούμε στην κορυφή».
«Η Ικαρία σου καθαρίζει το μυαλό – πλέεις σ’ εκείνη τη μαγική θάλασσα του Αιγαίου. Ήρεμη, διάφανη, ζεστή».
«Η φιλοδοξία δεν είναι πια πρώτη στη λίστα. Προτεραιότητα έχουν η οικογένεια, οι φίλοι, η μέρα που έρχεται… και ο επόμενος Freddo Cappuccino»!
Το μυστικό της Ικαρίας – και των υπόλοιπων Μπλε Ζωνών – δεν είναι κάποιο ελιτίστικο πρόγραμμα ευεξίας προωθημένο από influencers, ούτε προϊόν προηγμένης επιστήμης. Είναι κάτι απλό: ένας ρυθμός ζωής έξω από τον συμβατικό χρόνο, που γεννιέται μέσα από τον χρόνο που περνάς με τους ανθρώπους που αγαπάς, από την καθημερινή φυσική δραστηριότητα, το περπάτημα και την κηπουρική, από μια διατροφή βασισμένη σε λαχανικά και άλλα οργανικά, εποχιακά τρόφιμα. Και, πάνω απ’ όλα, από ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς και ένα βαθύ αίσθημα του ανήκειν. Δεν απέχει πολύ από την αρχαιοελληνική έννοια της ευδαιμονίας – του ευ ζην, που δεν ορίζεται από πλούτο ή κοινωνικό κύρος, αλλά από ισορροπία και νόημα.
«Έρχομαι εδώ για να ‘φορτίσω τις μπαταρίες μου’», λέει ο Maras.
«Για να πάω στα πανηγύρια, να επισκεφθώ τη θεία μου – την αδελφή της γιαγιάς μου, 101 ετών, η τελευταία της γενιάς της. Και φυσικά, για το φαγητό. Εδώ το φαγητό είναι σε άλλο επίπεδο: ντόπιο, φρέσκο, οργανικό. Μόλις έφαγα ένα αργοπορημένο μεσημεριανό: Ικαριώτικη σαλάτα, καλαμάρι στη σχάρα, πικάντικο σαγανάκι με φέτα, μακαρονάδα με χοιρινό, ντόπιο λευκό κρασί και γλυκό πορτοκάλι για επιδόρπιο».
«Έρχομαι να παραστώ στα πανηγύρια, να επισκεφθώ τη 101χρονη θεία μου – την τελευταία από τη γενιά της μητέρας μου. Και φυσικά, να φάω. Το φαγητό εδώ είναι αλλού: σαλάτα Ικαριώτικη, καλαμάρι στη σχάρα, πικάντικο σαγανάκι, μακαρονάδα με χοιρινό, ντόπιο λευκό κρασί και πορτοκάλι του κουταλιού για επιδόρπιο».
Γελά όταν τον ρωτούν αν θα έκανε μια «μετακόμιση σε Blue Zone».
«Προτιμώ τα ετήσια ή διετή μου προσκυνήματα. Αυτή είναι η δόση που χρειάζομαι, τώρα που έχω μπει στα μέσα της δεκαετίας των 50», λέει.
Για τον Maras, δεν πρόκειται για εγκατάλειψη της φιλοδοξίας ούτε της αποστολής – αλλά για έναν επαναπροσδιορισμό του σκοπού και της εστίασης.
«Η Ικαρία σου δείχνει τι σημαίνει πραγματική μακροζωία – όχι μόνο σε χρόνια, αλλά σε ποιότητα. Είναι μια υπενθύμιση να ζεις πιο ουσιαστικά και να προσφέρεις με τρόπους που έχουν νόημα».
Μέσα στον ωκεανό περισπασμών της σύγχρονης ζωής, η Ικαρία λειτουργεί σαν καταφύγιο για την ψυχή, προσφέροντάς της έναν ήσυχο, τρυφερό χώρο όπου μπορεί να αναπνεύσει – και ίσως να αρχίσει ξανά να γνωρίζει τον εαυτό της.
The post Από την Αδελαΐδα στην Ικαρία: Ο Steve Maras αναζητά το νόημα ζωής στον τόπο της μακροζωίας appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.