Δύο νέα πράγματα μάθαμε χθες για όποιον τολμάει να ενοχλεί την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό μας.
Το πρώτο μάς το αποκάλυψε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Σχολιάζοντας τη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση, με αφορμή τη διαχείριση του Μεταναστευτικού και την… απέλαση του Θάνου Πλεύρη, δύο ακόμη ευρωπαίων ομολόγων του και ενός επιτρόπου από τον Χαφτάρ, ο Παύλος Μαρινάκης απεφάνθη ότι «τα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν αντιπολίτευση όχι στην κυβέρνηση αλλά στη χώρα». Ας μη σχολιάσουμε τι υποδηλώνει σε πιο προσωπικό επίπεδο αυτή η ταύτιση των κυβερνητικών μας με τη χώρα και το έθνος. Πολιτικά και ιστορικά, όμως, παραπέμπει σε πολύ επικίνδυνα πράγματα, πόσω μάλλον όταν εκφέρεται ως επιχείρημα για την απαίτηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μην τους ασκείται κριτική όταν τα κάνουν ρόιδο. Οπως π.χ. όταν ποντάρουν σε έναν στρατάρχη της Ανατολικής Λιβύης, τον οποίο είχαν φέρει στην Αθήνα και τον κέρναγαν κοψίδια στα Βλάχικα της Βάρης, με τυμπανοκρουσίες, ως αντίβαρο στην τουρκόφιλη κυβέρνηση της Τρίπολης. Τον επικεφαλής μιας μη αναγνωρισμένης από τους συμμάχους μας και την ΕΕ κυβέρνησης, στην οποία έσπευσε προ ημερών ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας να επισκεφθεί προσωπικά και να εξάρει για την προσήλωσή του στο διεθνές δίκαιο. Προσήλωση ανάλογη με της Ελλάδας, προφανώς, η οποία από την πολλή αγάπη στο διεθνές δίκαιο ανακοίνωσε χθες ότι παύει να εφαρμόζει τη Συνθήκη της Γενεύης, μετά την αποτυχία της να διαχειριστεί τις μεταναστευτικές ροές με φρεγάτες και παλικαρίσιες δηλώσεις.
Απλώς δεν κάνει να τα λέμε όλα αυτά γιατί, καταλάβατε, θα φτάσουν σε λίγο να μας κατηγορούν ως αντεθνικώς δρώντες.
Ολα αυτά θα ήταν μονάχα εξοργιστικά αν δεν μεσολαβούσε το κωμικό διάλειμμα της παρέμβασης του Πρωθυπουργού στη Βουλή. Αυτής κατά την οποία εξήγησε πως η αντιπολίτευση, η δημοσιογραφική κριτική, τα δυσάρεστα ρεπορτάζ, ακόμη και η δημοσίευση των πρακτικών του Συμβουλίου Αρχηγών του 2015, ερμηνεύονται από ένα και μόνο «γεγονός». Οτι τον πολεμάνε τα συμφέροντα κι οι επιχειρηματίες. Ας μην κρίνουμε αρνητικά, ας μη βιαστούμε να τον σχολιάσουμε. Εξάλλου αρκούσε η καταγγελία του αυτή για να φέρει γέλιο στα χείλη των ακροατών του, σε αυτές τις δύσκολες μέρες του καύσωνα. Ευγνώμονες, ξανά και για πάντα.