Θυμόμαστε πάντοτε τις στιγμές της δόξας ή, τέλος πάντων, ό,τι εμείς, επιλεκτικά, αντιλαμβανόμαστε ως ένδοξο στην ιστορία μας, αλλά αποφεύγουμε να επισκεπτόμαστε τις αποτυχίες μας. Το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, οι συνθήκες υπό τις οποίες αποφασίστηκε και διεξήχθη, η σκοπίμως ακατάληπτη διατύπωση του ερωτήματος, η αυτοκτονική ετυμηγορία του ελληνικού λαού και οι κωλοτούμπες που ακολούθησαν, όταν πια είχαμε καταλάβει από τι κινδυνεύαμε, είναι, κατά τη γνώμη μου, η χειρότερη στιγμή εθνικής ξεφτίλας που μπορώ να θυμηθώ στα 66 έτη του βίου μου – μετά τη χούντα του 1967, εννοείται. Αν κάτι στην ιστορία της δημοκρατίας μας, από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα, θα έπρεπε να ερευνηθεί θεσμικά, είναι η χρεοκοπία που μας οδήγησε ως έθνος στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε πώς βρεθήκαμε σε αυτό το σημείο, ποιες πολιτικές και ποιες αποφάσεις έπαιξαν τον ρόλο τους. Ποιες ήταν οι αιτίες της κρίσης χρέους, εκτός από τη διεθνή συγκυρία. Η πολιτεία με τους θεσμούς της, το ίδιο το σύστημα, σε τελευταία ανάλυση, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να μάθει. Σας κάνει εντύπωση; Προσωπικά, δεν μου κάνει καμία. Επ’ αυτού επικρατεί η ομερτά, επειδή όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν έχουν τουλάχιστον από έναν σκελετό στο ντουλάπι τους.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ τι να πούμε; Ανοίγεις το ντουλάπι και κατρακυλάνε κροταλίζοντας οι σκελετοί. Γι’ αυτό και δεν το ανοίγουν ποτέ, γιατί άντε μετά να πασχίζεις να τους ξαναβάλεις μέσα. Στο ΠΑΣΟΚ έχουν τον Γιώργο (ΓΑΠ) κρυμμένο στο ντουλάπι, ο οποίος επί έναν χρόνο δεν έλεγε να καταλάβει την οικονομική κατάσταση της χώρας. Τις προάλλες, μάλιστα, πήγαν να στήσουν στον τοίχο τον Νίκο Χριστοδουλάκη (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, τιμή τούς περιποιεί που ασχολείται…), επειδή είχε το θράσος να υπαινιχθεί το αυτονόητο: ότι μπορούσε να βρεθεί και άλλος τρόπος, αν υπήρχε έγκαιρη αντίληψη της κατάστασης. Είναι θλιβερό να βλέπεις να του επιτίθενται εκείνοι που συνόδευαν τον ΓΑΠ, όταν επισκέφτηκε ως πρωθυπουργός τον τότε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, οι οποίοι μετά τηλεφωνούσαν στον διοικητή για να του ζητήσουν να ξανακαλέσει τον Γιώργο, επειδή δεν είχε καταλάβει. Πιο καλάαπό όλους τα καταφέρνει όμως η ΝΔ, γιατί δεν είναι εύκολο να κρατάς κοτζάμ Κώστα Καραμανλή (τον Ακάματο) τόσα χρόνια στο ντουλάπι! Βοήθησε και η τύχη όμως, γιατί μπορεί ο Καραμανλής να διόγκωσε το χρέος, αλλά οι διάδοχοί του στην πρωθυπουργία ήταν πολύ κατώτεροί του και τα λάθη τους επισκίασαν τα δικά του.
Η συνενοχή, λοιπόν, εξασφαλίζει τη σιωπή. Για τον λόγο αυτό είναι αφελέστατο να πιστεύει κάποιος ότι το πάθημα μας έγινε μάθημα…
ΠΟΙΝΗ
Δουλειά και αυτή, βρε παιδί μου! Τι λέω «δουλειά»; Ποινή είναι μάλλον, όταν κυριακάτικα, με σαράντα βαθμούς υπό σκιάν, εσύ σηκώνεσαι και τρέχεις στη Λιβύη για να εξηγήσεις πτυχές του Διεθνούς Δικαίου σε έναν φύλαρχο – λήσταρχο, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δώσει πολλή σημασία. Μόνο γι’ αυτό το συγκεκριμένο ζόρι, θα έπρεπε, νομίζω, ο Γιώργος Γεραπετρίτης να περιλαμβάνεται στον κατάλογο των διακρίσεων που απονέμει κάθε χρόνο η Προεδρία της Δημοκρατίας.
Εκείνο μάλιστα που κάνει την ταλαιπωρία του υπουργού Εξωτερικών ακόμη πιο άχαρη είναι ότι όλοι ήξεραν εκ των προτέρων ότι θα ήταν απίθανο να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα και, για τον λόγο αυτόν, όλοι συνιστούσαν να έχει μαζί του μικρό καλάθι. Από την πλευρά μου, ελπίζω μόνο ο κ. Γεραπετρίτης να μην έκανε το λάθος να πάει επίσκεψη στον Χαλίφα Χαφτάρ με άδεια χέρια. Θα ήταν απρέπεια για έναν ηγέτη του τύπου του! Δεν μιλάω για τίποτα περίτεχνα κομψοτεχνήματα, αλλά για πολύ απλά πράγματα, όπως ένα μπουρνούζι από τη «Μεγάλη Βρεταννία» (φιλοξενήθηκε εκεί ο Χαλίφα, έχει αναμνήσεις), ένα πλήρες σετ μπάνιου (και τον πλαστικό σκούφο για το ντους) από το ίδιο ξενοδοχείο, η συνθετική κουβερτούλα που βρίσκουμε στο κάθισμα του αεροπλάνου (κάκιστης ποιότητας, αλλά για μια νύχτα στην έρημο είναι ό,τι πρέπει και μετά την πετάς κι ανακυκλώνεται…) και, φυσικά, όλα τα ποτά μινιατούρες από το αεροπλάνο, καθώς και όσες μερίδες φαγητό περίσσεψαν.
Επειδή καταλαβαίνω το είδος του οπλαρχηγού, σας βεβαιώ ότι ο Χαλίφα πολύ περισσότερο θα εκτιμούσε ένα πακέτο με τέτοια δώρα, κι ας μην είναι ακριβά πράγματα, παρά λ.χ. ένα χρυσό ρολόι με διαμάντια. Κατά πρώτον, επειδή έχει ήδη αρκετά χρυσά ρολόγια με διαμάντια, δεν θέλει άλλα – πού να τα φορέσει άλλωστε; Ενώ πλήρες σετ μπάνιου της «Μεγάλης Βρεταννίας» δεν έχει, ούτε 24 μερίδες μουσακά σε πακετάκια έχει! Κυρίως, όμως, επειδή το ακριβό κόσμημα το έχεις αγοράσει, ενώ τα άλλα, τα μικροπράγματα, είναι το προϊόν πλιάτσικου. Και μόνο ένας Βεδουίνος είναι σε θέση να καταλάβει την αξία του πλιάτσικου…