…Και πού δεν έχεις δηλαδή. Οπου γουστάρεις έχεις αμπέλια, έχεις λίμνες-βοσκότοπους, έχεις ρίζες ελιές στην παραπάνω γειτονιά στην παραπάνω ρούγα, ό,τι ποθεί η ψυχή σου κι ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Γι’ αυτό υπάρχει (τουλάχιστον υπήρχε μέχρι χθες) ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Για να πραγματοποιεί το πιο τρελό σου όνειρο.
Μ’ αρέσει που, μικροί ήμασταν, ίσα που μπουσουλάγαμε στο θέατρο, με το μπέιμπι-λίνο ακόμα, τα βρίσκαμε όλα περίεργα κι αλλοπαρμένα. Θυμάμαι στο Θέατρο ΑΘΗΝΑ ακόμα θερινό τότε, έπαιζε ο θίασος Δημήτρη Μυράτ – Βούλας Ζουμπουλάκη. Ο Μυράτ πίστευε πολύ στην ευγένεια στο θέατρο, ή μάλλον για να λέμε και του κριτικού το δίκιο, πίστευε πιο πολύ στην ευγένεια παρά στο θέατρο. Μόλις έβγαινε λοιπόν στο πάλκο, ό,τι ρόλο κι αν έπαιζε, γιατρό, δικηγόρο, εραστή, ή σύζυγο, έμπαινε στη σκηνή με τα ρούχα και το μακιγιάζ του χαρακτήρα, πήγαινε διακριτικά στο προσκήνιο και υποκλινόταν στο κοινό που τον χειροκροτούσε, έλεγε ένα μειλίχιο «σας ευχαριστώ πολύ» και μετά άρχιζε το κείμενο του έργου.
Εκείνο το βράδυ, ήτανε και βροχερός ο καιρός, ούτε θυμάμαι ποιο κύμα μας ξέβρασε στο θέατρο ΑΘΗΝΑ. Ή μάλλον θυμάμαι πολύ καλά. Ηταν το περίεργο και αναπάντεχο του τίτλου. «Πρόβατα στον διάδρομο προσγείωσης». Του Αρτ Μπούχβαλντ. Μα πρόβατα στον διάδρομο προσγείωσης; Είναι δυνατόν; Γίνονται τέτοια πράγματα;
Καθόμαστε. Χτυπάει το τρίτο κουδούνι. Αρχίζει η παράσταση, ψιχάλιζε και λίγο, βγαίνει ο Μυράτ με το κοστούμι του, τη γραβάτα του, την περούκα του, τα δόντια του, με τα όλα του, χειροκροτάει το κοινό, ο πρωταγωνιστής προχωράει μπροστά, υποκλίνεται, λέει το συνηθισμένο «καλησπέρα σας σάς ευχαριστώ πολύ» και πώς πιάνει το μάτι του έναν ασπρομάλλη κύριο με αρχοντικό παράστημα αν και καθήμενος στην πρώτη σειρά και απευθυνόμενος σ’ αυτόν του λέει από σκηνής. «Τα σέβη μου στρατηγέ μου, πάντα προνοητικός με την ομπρέλα σας βλέπω». Αυτά με τα «Πρόβατα στον διάδρομο προσγείωσης» τότε.
Πού να ξέραμε τότε ότι θα έρθει μια μέρα που μια κυρία μεγαλοστελέχους του ΟΠΕΚΕΠΕ θα δήλωνε πως στον διάδρομο προσγείωσης του αεροδρομίου της Ελευσίνας είχε τον ελαιώνα της και για τούτο πήρε μπόνους 120.000 ευρώ ντάγκα-ντάγκα.
Βέβαια δεν ήταν η μόνη. Πλήθος ελλήνων αγροτών και των περί αυτών, άλλα δηλώνουν, άλλα έχουν, αλλού τα έχουν και για άλλα εισπράττουν.
Και μη νομίζεις, χρειάζεται να είσαι κυρία μεγαλοστελέχους ΟΠΕΚΕΠΕ. Αντε καλέ. Εναν κύριο Φραπέ να έχεις στη γειτονιά σου καθάρισες. Και δεν βρίσκεις Φραπέ; Δεν μπορεί, όλο και θα υπάρχει γύρω σου, ένας κ. Εσπρέσο, σου πέφτει πικρός, πιάσε έναν Καπουτσίνο, έστω έναν Μακιάτο, έναν lungo, έναν Ριστρέτο, έναν Ντεκα, ένα Αffogato, corretto, Αl banco, Αl vetro – κάτι θα βρεις. Και δεν σου παίρνει πολλά ο μεσάζων παναθεμάτον, ένα 70 με 80%. Ολα τα υπόλοιπα της επιδότησης δικά σου. Κοίτα λοβιτούρα που άνοιξε ο μάστορας.
Και εδώ είναι το κερασάκι στην κουράδα. Η κυβέρνηση δεν ήξερε τίποτα. Δεν ήξερε; Ξεράδια. Να ξεραθεί.
Αμα πια. Είναι απάντηση αυτή; Τα ίδια κάνανε κι οι άλλοι; Ε, μα γι’ αυτό τους μαυρίσαμε τους άλλους να έρθετε εσείς να καθαρίσετε τον κόπρο. Εξι χρόνια δεν τα βλέπετε; Τι κάνατε τόσο καιρό. Κανελώνατε το ρυζόγαλο; Ή σιροπιάζατε τον μπακλαβά;
Οχι ότι οι άλλοι τώρα που κάνουν τους ανήξερους δεν έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Γελάω πολύ μαζί τους έτσι όπως τους βλέπω να πέφτουν ένας – ένας απ’ τα σύννεφα. Αλλά αυτούς μην τους λυπάσαι πέφτουν μεν, αλλά πέφτουν με το αλεξίπτωτο της αντιπολίτευσης.
«Καλησπέρα σας κύριε Ανδρουλάκη. Πάντα προνοητικός με το αλεξίπτωτο και την ομπρέλα σας».
Τι να κάνω κι εγώ;
Χαιρετώ.