«Αναλαμβάνω το βάρος της ευθύνης στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν και δεν άλλαξαν ένα κράτος που έπρεπε να αλλάξει […] Οι πελατειακές σχέσεις καταργούνται και η επαφή πολίτη και πολιτικού ξαναχτίζεται πάνω στο gov.gr.»: αυτά τα εξόχως διαφωτιστικά έδωσαν τον τόνο της ομιλίας του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο μετά τον αναγκαστικό ανασχηματισμό που του επέβαλε με συνοπτικές διαδικασίες η ευρωπαϊκή εισαγγελική εξέλιξη στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, στερώντας του τρεις υφυπουργούς και έναν πολύτιμο γι’ αυτόν υπουργό. Πολύτιμο σε πολλά επίπεδα, καθώς, εκτός πολλών άλλων, ο εκ της σκληρότατης υπερπατριωτικής Δεξιάς προερχόμενος Βορίδης δεν άφηνε πλέον ευκαιρία να ξιφουλκεί για το ότι η κυβέρνηση υπερασπίζεται απολύτως αποφασιστικά τα εθνικά συμφέροντα και δικαιώματα έναντι της Τουρκίας, κάτι που ο Πρωθυπουργός έχει μέγιστη ανάγκη να ακούγεται στα αφτιά μεγάλης μερίδας του κοινού του κόμματος του οποίου ηγείται. Και το πιο εντυπωσιακό; Το κατάφερνε χωρίς να κοιτά στο άπειρο ή να του ξεφεύγει έστω μισό χαμόγελο! Μεγάλη υπόθεση.
Ομως ο Μητσοτάκης επίσης μίλησε με γλώσσα που παραπέμπει θεωρητικά στη σκληρή αυτοκριτική και την αλήθεια: «αποτύχαμε», είπε. Αλλά εδώ το πράγμα μπάζει – πολύ.
Πρώτον, γιατί στην ορκωμοσία των αντικαταστατών των… θυμάτων της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας οι φωτογραφίες του ιδίου κάθε άλλο από αυτό δείχνουν. Οποιος ενδιαφέρεται ας ρίξει μια ματιά: δεν υπάρχει ίχνος της έννοιας «αποτύχαμε» στο ύφος του – αντίθετα, ξεχειλίζει από ευτυχή αυταρέσκεια, ασυνήθιστη ακόμη και για τον ίδιο, που, όπως και να ‘χει, είναι το πεδίο του. Οσο για τους περισσότερους εκ των νεοδιορισθέντων, ας το αφήσει κανείς: μόνο που δεν πηδούσαν απ’ τη χαρά τους που χώθηκαν ξαφνικά στην κυβέρνηση επειδή απέτυχε!
Δεύτερον και πολύ πιο σημαντικό ως προς αυτό το «αποτύχαμε», που ασφαλώς και σημαίνει σε απλή μετάφραση «την πατήσαμε γιατί μας πήρανε χαμπάρι», είναι κάτι άλλο: είναι αυτό το πρωτοφανές «αναλαμβάνω το βάρος της ευθύνης στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν και δεν άλλαξαν ένα κράτος που έπρεπε να αλλάξει». Δηλαδή, τι ακριβώς σημαίνει αυτό, επίσης σε απλά ελληνικά; Εχει διττό περιεχόμενο: η πρώτη του διάσταση είναι ότι το προηγούμενο ρητό κλαψιάρικο υποκριτικό «αποτύχαμε» σβήνεται ξαφνικά ως διά μαγείας 24 ώρες αργότερα μέσα στο άρρητο «ναι, αλλά αφού και όλοι οι άλλοι αποτύχανε, τι ακριβώς θέλετε δηλαδή;». Το δεύτερο ακυρώνει το πρώτο διά της πλαγίας οδού – και δεν λέγεται φυσικά στην τύχη, αλλά για να πετύχει (και) αυτόν τον στόχο.
Η δεύτερη διάστασή του, ο άλλος του στόχος, είναι ακόμα πιο προβληματικός, υπό την έννοια ότι αν μεν ο Μητσοτάκης τον απαγγέλλει επειδή του τον γράψανε, τέλος πάντων, έχει… «καλώς». Αν όμως πραγματικά πιστεύει στη μεσσιανική του ρήση περί ανάληψης ευθύνης εξ ονόματος όλων, μάλλον ο άνθρωπος πρέπει να έχει αρχίσει να πιστεύει και ότι… περπατάει πάνω στο νερό. Και σε αυτό το λίαν απευκταίο ενδεχόμενο η λαϊκή μούσα εισφέρει το μόνο που αρμόζει: «Εχετε γεια, βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες»… Α, και όχι για τον ίδιο, μα για τον έρμο αυτό τόπο…