Ισως να μην ήταν ανέλπιστο αλλά δύσκολα μπορούσε να φανταστεί κανείς αυτήν την εικόνα. Τη Χάρις Αλεξίου να ανεβαίνει στη σκηνή για να σταθεί μπροστά σε περισσότερους από 60.000 θεατές που πάλλονταν στον ρυθμό ενός άλλου μουσικού κόσμου. Ανέβηκε στη σκηνή, ντυμένη στα κόκκινα, χωρίς φιοριτούρες, αλλά με τη σιγουριά μιας καλλιτέχνιδας που δεν έμεινε στη σπουδαία φωνή – έγινε κάτι πολύ περισσότερο. Τα παραλυματικά χειροκροτήματα επιβεβαίωσαν την έκπληξη των θεατών που είχαν αναμείνει για ώρες στη διαδικτυακή ουρά για ένα εισιτήριο που θα τους εξασφάλιζε την είσοδό τους στη συναυλία του καλοκαιριού: του ΛΕΞ.
Οσοι τυχεροί ήταν εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ θα θυμούνται για πάντα εκείνη τη στιγμή.
Οι δυο τους συναντήθηκαν καλλιτεχνικά στο τραγούδι «Φύγε» (Μουσική: Χάρις Αλεξίου, Θωμάς Κωνσταντίνου, ΛΕΞ, Δημήτρης Τσάκας, Σωτήρης Λεμονίδης, στίχοι: Χάρις Αλεξίου, ΛΕΞ) και την ιστορία της συνάντησης αυτής την αφηγήθηκε η ανυπέρβλητη καλλιτέχνις με τον εξής τρόπο: «Το τραγούδι αυτό το έχω γράψει πριν από αρκετά χρόνια και επρόκειτο να μπει σε έναν δίσκο που ετοίμαζαν οι μουσικοί μου. Στο άκουσμα του κομματιού ο Μάνος (σ.σ. ο γιος της) που δεν το ήξερε, μου είπε θα ήταν ωραίο να πάρω μια παρέα γι’ αυτό, έναν άνθρωπο από αυτή τη σκηνή. Τότε του είπα ότι αν θα έκανα παρέα με κάποιον σε αυτό το κομμάτι θα ήταν ο ΛΕΞ. Χωρίς να πιστεύω ότι ο ΛΕΞ θα έλεγε ΟΚ. Ηταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και για μένα γιατί τα νεότερα παιδιά όταν έχουν τραβήξει και ένα δικό τους δρόμο δεν θέλουν να μπλέξουν. Εμείς είμαστε και λίγο σύστημα».
Σκέψεις που αποδεικνύουν ότι τη βόλτα της στον κόσμο αυτό την έκανε να αξίζει κάθε βήμα της. Δεν επαναπαύθηκε ποτέ στις δάφνες της και πήγαινε κατά εκεί που την οδηγούσε η ανησυχία της και η φλόγα που έκαιγε – και καίει μέσα της. Αναζητούσε και διεκδικούσε τον πιο φωτεινό τρόπο για να συμμετέχει στη ζωή. Και όταν κάποια στιγμή εκείνη της αποκάλυψε το σκληρό της πρόσωπο, η Χάρις Αλεξίου στάθηκε απέναντί της με γενναιότητα του ανθρώπου που ξέρει να παλεύει, που δεν εγκαταλείπει. Εχει πάντα τον τρόπο να βρίσκει τον δρόμο της και να φτιάχνει την επόμενη μέρα. Αυτό είχε διαφανεί από τις πρώτες εμφανίσεις της στη θεατρική σκηνή στην οποία πέρασε με απόλυτη φυσικότητα όταν δήλωσε πως σταματάει το τραγούδι. Εχει τονίσει ότι δεν ήταν στόχος της αυτός ο νέος δρόμος αλλά τον αγκάλιασε όταν μπήκε στη ζωή της. Η αναφορά της στους συνεργάτες που βρέθηκε κάτω από τη σκηνοθετική τους μπαγκέτα όπως ο Γιώργος Νανούρης ή ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης («Maestro») τους οποίους περιγράφει ως δασκάλους που της έδωσαν την ευκαιρία να παίξει ένα καινούργιο παιχνίδι – χωρίς όμως να δεσμεύεται από αυτό. Παραδέχτηκε πως ακόμα νιώθει σαν μαθήτρια, αλλά θέλει σταδιακά να χτίσει την αυτοπεποίθησή της, να δημιουργήσει και να εμπιστευτεί τον εαυτό της. Στάση που δίνει νέο περιεχόμενο στη σεμνότητά της – ίσως η μόνη αληθινή δύναμη πίσω από κάθε σπουδαίο δημιουργό. Αυτήν τη δωρική στάση είχε και στον ρόλο της παρουσιάστριας του ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ «100 χρόνια ελληνικής δισκογραφίας».
Ισως η συνάντησή της με τον ΛΕΞ να είναι μια πράξη πίστης σε ό,τι θεμελίωσε την αστραφτερή διαδρομή της. Συνεπώς, δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για νοσταλγία, δεν φετιχοποίησε το παρελθόν και σίγουρα δεν αναλώθηκε στην υπεράσπιση μιας «παλιάς αισθητικής». Κάθε κίνησή της στη νέα της πραγματικότητα είχε τη συνείδηση του καινούργιου. Αλλος ένας κοινός τόπος με τον σπουδαίο ράπερ, ο οποίος με τη σειρά του δεν ανήκει στη σχολή της εξιδανίκευσης.
Τους στίχους του διαπερνούν η ευθύτητα, η σχεδόν απογυμνωμένη προσέγγιση της πραγματικότητας – αρκούντως δυνατά στοιχεία για να γοητεύσουν την Αλεξίου και να ενδώσει σε αυτό το νέο πεδίο πρόκλησης – έναν τόπο όπου η αλήθεια εξακολουθεί να υπάρχει χωρίς φίλτρο, και ένιωσε πως έχει κάτι να καταθέσει. Εκείνος αφουγκράζεται την απόγνωση των δρόμων, την αδικία των αδυνάτων, των «ταπεινών και πεινασμένων» όπως λέει στο ομώνυμο τραγούδι του. Εκείνη για τους ματαιωμένους έρωτες, τους δύσκολους αποχαιρετισμούς, τις αγωνίες, τις απώλειες και τις ήττες μας. Διαφορετικές αφετηρίες αλλά κοινή πρόθεση: να συλλαβίζουν ό,τι δυσβάστακτο μας πλακώνει. Και αυτό δεν το λες λίγο.
Τόσα και άλλα τόσα μπορεί να σημειώσει κανείς για μια τόσο ιδιαίτερη και σημαντική καλλιτεχνική συνύπαρξη απαριθμώντας κυρίως όλα όσα τους ενώνουν. Πολλά είναι εκείνα που παραλήφθηκαν όπως οι αριθμοί οι οποίοι καταγράφουν και αποδεικνύουν τη λαμπερή και πετυχημένη πορεία και των δυο τους. Πόσους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους έχει η Χαρούλα Αλεξίου ή τα εκατομμύρια των views και ακροάσεων στις ψηφιακές πλατφόρμες του ΛΕΞ είναι κάτι που μπορεί κανείς να βρει με ένα γρήγορο σερφάρισμα. Τι σημασία έχουν οι αριθμοί όταν αποκαλύπτονται τόποι άχρονοι και ευγενείς; Αυτό που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε.