«Δεν μπαίνουμε σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για τον Φώτη» έλεγαν. Και πράγματι. Απέρριπταν τη μία πρόταση μετά την άλλη, ακόμα και αν αυτές ξεπερνούσαν τα 25-27 εκατομμύρια ευρώ. Και κράτησαν τον Ιωαννίδη στον Παναθηναϊκό.
Ανεξαρτήτως αν έκαναν καλά ή όχι, φάνηκαν συνεπείς στα λόγια τους. Λίγο καιρό αργότερα προχώρησαν και στην πλήρη αγορά των δικαιωμάτων του, καθώς ένα 40% το διατηρούσε ο Λεβαδειακός. Πια, αν πουληθεί ο Ιωαννίδης κάποια στιγμή (που θα πουληθεί) ο Παναθηναϊκός θα καρπωθεί όλο το ποσό. Αλλά δεν τον είχε αγοράσει γι’ αυτό και μόνο. Ήθελε να του δείξει στην πράξη πόσο τον υπολογίζει, πως τον θέλει μόνο… δικό του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Βαγιαννίδη. Μπορεί πολλοί να πίστεψαν με τη χθεσινή είδηση πως ο Παναθηναϊκός αγοράζει όλο το ποσοστό του Βάγια από την Ίντερ πως το κάνει προκειμένου να τον πουλήσει και να πάρει εκείνος όλα τα λεφτά. Χωρίς να τα μοιραστεί με τους Ιταλούς. Αλλά τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Παναθηναϊκός όχι απλά αγόρασε όλο το ποσοστό, αλλά η αμέσως επόμενη κίνησή του είναι να φωνάξει τον Βαγιαννίδη για αναπροσαρμογή των όρων του συμβολαίου του.
Και εδώ προκειμένου να του δείξει εμπράκτως πόσο πολύ στηρίζεται σε εκείνον, πως στο μυαλό του συλλόγου δε βρίσκεται η πώληση και το εύκολο χρήμα, αλλά η εξέλιξη του παίκτη και η ενίσχυση της ομάδας. Όχι η αποδυνάμωσή της. Επιπλέον, θέλει να στηρίξει το ελληνικό στοιχείο, γνωρίζοντας πως όσοι περισσότεροι Έλληνες βρίσκονται στην ομάδα, τόσο μεγαλύτερες θα είναι και οι πιθανότητες επιτυχίας αυτής. Και κατάκτησης του πρωταθλήματος.
Η χθεσινή κίνηση, της συμφωνίας με την Ίντερ για τον Βαγιαννίδη, είναι ένα ακόμα δείγμα της διαφορετικής πολιτικής που έχει χαράξει ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια. Να κρατάει τους καλύτερους παίκτες του, να μην τρελαίνεται από πιθανές μεγάλες προτάσεις και να έχει στο μυαλό του την εξέλιξη της ομάδας και πως θα χτίσει τις βάσεις και τις καλύτερες προϋποθέσεις για να επιστρέψει εκεί που… ποθεί ολόκληρος ο οργανισμός. Στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.