Η κρισιμότητα και χρησιμότητα των Ευρωπαϊκών προκριματικών, περιορίζεται σε δυο βασικούς άξονες, σύμφωνα με τα ΜΜΕ.
Ο ένας αφορά τη βαθμολογική συγκομιδή κι ο δεύτερος τα έσοδα.
O πρώτος καθορίζει την κατάταξη της χώρας στη συνολική βαθμολογία, αλλά και κάθε ομάδας ξεχωριστά, προσφέροντας πιο βατούς αντιπάλους στο μέλλον.
Μεταξύ των δυο, η πρώτη είναι σπουδαιότερη.
Όχι πως τα έσοδα είναι αμελητέα, απλά δεν γίνεται να μπαίνουν στο κάδρο για οργανωμένες ομάδες με ισχυρούς επενδυτές.
Τα χρήματα που θα εισρεύσουν στα ταμεία για τη συμμετοχή σε όμιλο μαζί με τηλεοπτικά, χορηγίες κλπ, δεν μπορούν να προσεγγίσουν ούτε έσοδα από πωλήσεις που γίνονται ολοένα και πιο προσοδοφόρες, ούτε και ποσά που δαπανώνται για συμβόλαια ή πληρωμή ρητρών.
Όταν μια ομάδα εισπράττει 10 και 20 εκ από μια πώληση ή κάνει πρόταση 6-7εκ για να αγοράσει έναν ποδοσφαιριστή, δεν μπορείς να πεις ότι εξαρτάται από τα Ευρωπαϊκά έσοδα.
Χωρίς αυτό να σημαίνει -επαναλαμβάνω- πως είναι αδιάφορα.
Το σημαντικότερο σκέλος κατ΄εμέ, που θα το έβαζα ίσως και στο ίδιο κάδρο με την βαθμολογική συγκομιδή, είναι η ηρεμία που χαρίζει ένας γεμάτος Ευρωπαϊκός χειμώνας.
Αναφέρομαι και στο αγωνιστικό τμήμα, αλλά κυρίως στον κόσμο, που με τις λογικές ή μη απαιτήσεις του και τις δίκαιες ή μη αντιδράσεις του, συχνά εγκλωβίζει την ομάδα του στην εσωστρέφεια.
Οι Ευρωπαϊκοί αγώνες είναι όπως όταν πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων, το Πάσχα στο χωριό ή κάποιο καλοκαιρινό τριήμερο σε νησί.
Με την προσμονή να σε κυριεύει και πολλά από τα αυτά που ίσως σε εξόργιζαν κατά την διάρκεια της καθημερινότητας, να ξεπερνιούνται σα να μην έγιναν ποτέ.
Χάνει η ομάδα το ΣΚ από τον ουραγό και την άλλη εβδομάδα έχει Ευρωπαϊκό;
«Ψιλά γράμματα, φίλε. Μεθαύριο πετάω Ιταλία για το ματς με Γιουβέντους και ψάχνω ξενοδοχείο. Άσε με να χαρείς…»
Ανεξάντλητα τα παρεμφερή παραδείγματα: «Θυμάσαι που γκρίνιαζες επειδή δεν κάναμε τελική με τον νεοφώτιστο; Τι έχεις να πεις τώρα που φέραμε 2-2 εκτός με την Τσέλσι;»
Το 2-2 με την Τσέλσι βέβαια μάλλον δεν θα έχει κάποιο απτό κέρδος στο τέλος της χρονιάς, σε αντίθεση με την ήττα από τον νεοφώτιστο που ίσως σε καταδικάσει.
Η Ευρώπη όμως σε ταξιδεύει όχι μόνο κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, είναι συνδυασμός αγχολυτικού και παραισθησιογόνου, στην ίδια συσκευασία.
Γεμίζει το μυαλό με στιγμές που γίνονται αναμνήσεις ζωής.
Γεμίζει με φωτογραφίες και το προφίλ στα social, για να εναρμονιστούμε και στο πνεύμα της εποχής.
Χωρίς Ευρώπη, επί μια εβδομάδα θα τρωγόσουν με τα ρούχα σου γιατί δεν έκανες τελική με τον νεοφώτιστο κι έχασες από τον ουραγό. Οι ειδικοί με τα πλήκτρα θα έκαναν πάρτι, «ο προπονητής δεν κάνει – σας τα έλεγα το καλοκαίρι – χωρίς αριστεροπόδαρο στόπερ δεν πάμε πουθενά – η ομάδα είναι αγύμναστη- δεν υπάρχει βάθος στον πάγκο – οι πλάγιοι δεν μαρκάρουν..»
Τα προκριματικά λοιπόν είναι ότι και τα μερομήνια, μπορείς να προβλέψεις τις καιρικές συνθήκες της επόμενης σεζόν, εντός και πέριξ της ομάδας.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη πως λόγω υψηλών απαιτήσεων και μετακινήσεων, η Ευρώπη επιβαρύνει τους αθλητές.
Αλλά αν ρωτήσετε τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, κανένας δεν θα συμφωνήσει.
Στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο, εκείνο που κουράζει είναι η ρουτίνα των αγώνων του Ελληνικού πρωταθλήματος.
Η Ευρώπη αποτελεί ευκαιρία για τον παίκτη να ξεφύγει πνευματικά από αυτήν.
Όταν παίζεις στην επαρχία με φόντο βουνοκορφές και τσοπάνηδες να βόσκουν τα ζωντανά τους, οι ματσάρες, σε γεμάτες από κόσμο γηπεδάρες, αποτελούν διέξοδο.
Η Ευρώπη δεν κουράζει, αναπαύει το νου και τις αισθήσεις.
Το μόνο πραγματικό μειονέκτημα, είναι πως μειώνεται δραστικά ο χρόνος προετοιμασίας για τα επόμενα παιγνίδια.
Αγώνας που ολοκληρώνεται βράδυ Πέμπτης στις 12, με τους παίκτες να πέφτουν για ύπνο 3μμ, να επιστρέφουν το μεσημέρι της επόμενης με ελάχιστες ώρες ξεκούρασης και την μεθεπόμενη να ταξιδεύουν για εκτός έδρας παιχνίδι της Super league, σημαίνει πως μέσα στο τριήμερο θα έχουν κάνει μία προπόνηση κι αυτή εν μέσω χασμουρητών..