Στα μπουζούκια κυκλοφορούν φωτογράφοι. Ερχονται στο τραπέζι, σε προτρέπουν να ποζάρεις με την παρέα σου και αν σου αρέσει η φωτογραφία την αγοράζεις ως ενθύμιο μίας ωραίας βραδιάς. Περιέργως, η φωτογραφία από τα μπουζούκια, ειδικά όταν πρόκειται για πορτρέτο, είναι ιδανική και για το μνήμα. Φοράς τα καλά σου και έχεις χαμόγελο που δίνει έξτρα λάμψη στο μάρμαρο. Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε νεκροταφείο ρίξτε μια ματιά και θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Ομως άνθρωποι είμαστε, μπορεί το τελευταίο πράγμα που επιθυμείς στον κόσμο να είναι μία φωτογραφία από τα μπουζούκια, ειδικά με τη συγκεκριμένη παρέα. Αλλωστε είπες στο σπίτι ότι βγαίνεις έξω με πελάτες – το καταδικάζω, αλλά ενδέχεται να συμβεί. Οι παλαιοί μπουζουκόβιοι είχαν ένα διακριτικό τρόπο για να ξεφορτώνονται τον φωτογράφο. Με τον δείκτη της δεξιάς χειρός του έδειχναν τον μέσο της αριστερής.
Το δάχτυλο που μπαίνει η βέρα. Ο φωτογράφος καταλάβαινε ότι το θέμα είναι ευαίσθητο, έκλεινε το μάτι και συνέχιζε για το επόμενο τραπέζι. Το θυμήθηκα βλέποντας τη συμφορά που βρήκε ένα παράνομο ζευγάρι όταν έπεσε πάνω τους η κάμερα της συναυλίας των Coldplay. Εμφανίστηκαν αγκαλιασμένοι στην τεράστια οθόνη. Και πάγωσαν, προσπάθησαν να κρυφτούν.
Ακόμα και αν απλώσεις όλη την ανθολογία της ροκ στο τραπέζι, δεν θα βρεις στιχάκι που να περιγράφει την κατάσταση καλύτερα από το «Παντρεμένοι και οι δυο» του Μάκη του Χριστοδουλόπουλου. Και αν καταδυθείς στα βάθη της ύπαρξης θα ακούσεις το «Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία, στην περίπτωση όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Στίχος για Νομπέλ. Μέγας Πυθαγόρας – όχι αυτός με το θεώρημα, ο άλλος. Αυτά δεν μπορούν να τα πουν οι Coldplay. Η περιπέτεια του ζευγαριού μας θύμισε ότι όλος ο πλανήτης είναι ένα κατσικοχώρι με καλό WiFi. Οι κουτσομπόλες κάθονται στα σκαλιά και υποβάλλουν σε μαγνητική τομογραφία όποιον βρεθεί εντός του οπτικού τους πεδίου. Δεν ξέρω πώς θα χειριστούν αυτοί οι άνθρωποι το κακό που τους βρήκε. Τουλάχιστον ας έχουν κατά νου ότι τα δωμάτια των ξενοδοχείων ημιδιαμονής ξεχειλίζουν από συμπάθεια και συμπαράσταση.
Η αλήθεια και το αρχείο
Διάβασα, στην παραλία φυσικά, τα πρακτικά από τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, όπως δημοσιεύθηκαν στο φύλλο του Σαββάτου. Δεν ξέρω αν πρόκειται για «εκδοχή» και αν οι διάλογοι αποδίδονται όπως έγιναν. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι, καμιά φορά, αν θέλεις να παραποιήσεις την Ιστορία, φρόντισε να κρατήσεις πρακτικά. Διότι είναι εμφανές ότι η στάση των πολιτικών αρχηγών καθορίστηκε, πρωτίστως, από την παρουσία των πρακτικογράφων. Η Ιστορία έστησε αφτί, αλλά δεν άκουσε τα πράγματα όπως στα αλήθεια ήταν. Διαβάζεις, ας πούμε, την τοποθέτηση του Τσίπρα και αναρωτιέσαι μήπως, τελικά, τον έχεις παρεξηγήσει. Και αν επεκτείνεις τη σκέψη σου πιο πέρα, μπορείς να αναρωτηθείς τι ποσοστό της Ιστορίας έχει αλλοιωθεί εκ των «πρακτικών». Ναι, από τη μία η τήρησή τους εξυπηρετεί την εξέλιξη της διαδικασίας εντός πλαισίου και υποχρεώνει τους συμμετέχοντες να επιδείξουν στάση υπευθυνότητας. Ομως από την άλλη, θυμίζει πρωινή προσευχή στο σχολείο. Ολοι λένε τα λόγια, αλλά δεν ξέρεις πόσοι τα πιστεύουν. Και τελικά, τι μένει στην Ιστορία; Η αλήθεια ή το αρχείο;
Επιτέλους, έργα
Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα για το απερίγραπτο χάλι στο δημοτικό κολυμβητήριο Κολοκυνθούς. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες που μου έστειλαν απέδιδαν μία τριτοκοσμική εικόνα ντροπής στα αποδυτήρια. Δύο μέρες μετά το δημοσίευμα, ο Δήμος Αθηναίων ανακοίνωσε το κλείσιμο του κολυμβητηρίου προκειμένου να γίνουν έργα αποκατάστασης και εκσυγχρονισμού. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, «η απόφαση αυτή ελήφθη στο πλαίσιο της συμμόρφωσης με τις ισχύουσες προβλέψεις της νομοθεσίας και με στόχο την πλήρη αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών και υποδομών του χώρου, προς όφελος των αθλουμένων και των επισκεπτών». Το καταγράφω, ως οφείλω, το χαιρετίζω και αναμένω την εκτέλεση του έργου προκειμένου να απονεμηθούν στον δήμαρχο τα εύσημα που του αντιστοιχούν. Αν και, μεταξύ μας, είναι από τα έργα που έπρεπε να ξεκινήσουν από την πρώτη μέρα της θητείας του.