Ηταν το μακρινό 1987 που εκτός από το θριαμβευτικό Ευρωμπάσκετ είχε δώσει και δύο μεγάλα κύματα ενός φονικού καύσωνα πρωτόγνωρου για την Αθήνα, ο οποίος και θύματα άφησε πίσω του – 1.300 επίσημα – και μία σκληρή πολιτική αντιπαράθεση. Ο δεξιός Τύπος τότε εγκαλούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ για τις ευθύνες τους σε σχέση με τους νεκρούς και τους ασθενείς που διακομίζονταν στα αστικά νοσοκομεία με συμπτώματα θερμοπληξίας και άλλα. Μέχρι περιβαλλοντολόγοι είχαν επιστρατευτεί που εν μέρει είχαν δίκιο βέβαια αφού και το μπετόν της πόλης δεν βοηθούσε και η γραμμή της ήταν ασθενής απέναντι στον καύσωνα λόγω μη αστικού πρασίνου που θα έδινε δροσιά στους Αθηναίους. Και βέβαια όλα αυτά κάτω από το μίξερ μιας σκληρής πολιτικής πολεμικής. Ηταν τότε μάλιστα που άρχισε να διευρύνεται η ιστορία των air condition όχι μόνο σε δημόσιους και εργασιακούς χώρους αλλά και στα σπίτια των Νεοελλήνων. Διαβάζουμε πολλά από όσα είχαν τότε συμβεί στο περίφημο «Λεξικό της Δεκαετίας του ’80» (Επίκεντρο).
Τριάντα οκτώ χρόνια μετά, μπορεί οι θερμοκρασίες να μην είναι σαν εκείνου του 1987 όμως οι καύσωνες τα τελευταία χρόνια έχουν σχεδόν κανονικοποιηθεί και για τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο. Σπίτι χωρίς air condition δύσκολο να βρεις. Εως και δύο σε σπίτια. Εδώ βέβαια τα προβλήματα είναι άλλα: οι λογαριασμοί της ΔΕΗ για παράδειγμα. Ή ακόμη και οι κίνδυνοι του κλιματισμού στην υγεία μας.
Μέτρα προφύλαξης
Παρ’ όλα αυτά, ετούτες τις ημέρες θα πρέπει να θυμηθούμε και θα πρέπει να σημειώσουμε δύο βασικά πράγματα. Το πρώτο είναι πως η κλιματική κρίση όχι μόνον διατρέχει τον ενεστώτα χρόνο αλλά φαίνεται πως επιταχύνει τις επιπτώσεις και τις παρενέργειές της. Το δεύτερο είναι τα μέτρα προφύλαξης και ασφάλειας σε εργασιακούς χώρους. Στους τελευταίους δεν περιλαμβάνονται μόνον οι κλειστοί, δηλαδή τα γραφεία και οι εταιρείες, που στο μεγάλο μέρος τους έχουν συνθήκη κλιματισμού. Χώροι εργασίας είναι κατά βάσιν οι ανοιχτοί που δουλεύουν οι άνθρωποι και ακόμη πιο επώδυνα. Οικοδομές για παράδειγμα. Εδώ προσθέστε πια και τους ντελιβεράδες και ευτυχώς όπως έχω διατρέξει αυτή την περίοδο διάφορες πλατφόρμες τουλάχιστον τις επίμαχες και σκληρές ώρες του μεσημεριού δεν υπάρχει delivery για πολλές εξ αυτών, ακριβώς για την προστασία των εργαζομένων.
Παρ’ όλα αυτά βήματα πρέπει να γίνουν στο κομμάτι της προφύλαξης και προστασίας. Να νοηθεί η κλιματική κρίση πια ως μία κανονικότητα και όχι ως μία κατάσταση εξαίρεσης του καλοκαιριού. Παράλληλα να παρθούν όλα εκείνα τα μέτρα τα οποία μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους που δουλεύουν να περνάνε λίγο καλύτερα και με όρους ασφάλειας.