Με τους Κωνσταντέλια, Κουλιεράκη και Κοτάρσκι να συνθέτουν λόγω αξίας και ηλικίας την πιο εμπορική τριάδα παικτών του ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια, είναι δεδομένο πως αν γινόταν δημοσκόπηση με θέμα «ποιος θέλετε να μείνει οπωσδήποτε ή έστω να φύγει τελευταίος» τα αποτελέσματα θα ήταν περίπου αυτά:
Ο Κωνσταντέλιας θα συγκέντρωνε ποσοστά που θα ζήλευε κι ο Ανδρέας το 1981, ενώ ο Κουλιεράκης θα προσέγγιζε αυτά του Καραμανλή το 2004. Εμένα να με συμπεριλάβετε στην…παράταξη Κοτάρσκι, που απλά θα εξασφάλιζε είσοδο στην Βουλή.
Eννοείται πως λόγω της φύσης του ερωτήματος, η ψήφος στον οποιονδήποτε δεν θα συνιστούσε απαξίωση των υπολοίπων. Εκείνος που θα επέλεγε Κουλιεράκη πχ δεν θα σήμαινε πως θεωρεί ασήμαντους ή αναλώσιμους τους άλλους δυο. Η ψήφος, θα είχε να κάνει κυρίως με το πόσο επιδραστικό θεωρούσε τον καθένα στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας.
Σε περίπτωση που ο Κοτάρσκι ήταν τερματοφύλακας του Ολυμπιακού, θα τον θεωρούσαμε απλά έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα. Με πολύ καλά ρεφλέξ, εγγύηση στα τετ α τετ, φόβητρο στα πέναλτι, χαρισματικό στην αντίληψη των φάσεων και…συμπαθητικό στις εξόδους.
Στον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου όπου το build-up αποτελούσε το Α και το Ω της ανάπτυξης, ο Κοτάρσκι δεν ήταν απλά συμμετοχικός, ούτε απαραίτητος αλλά θεμέλιος λίθος.
Στα…αρχαία ποδοσφαιρικά βιβλία, οι αναφορές στην οργάνωση επικεντρώνονταν στο δημιουργικό ρόλο του 10αριού. Μετά ήρθε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του Μίχελς με τον ανεπανάληπτο Κρόιφ να αλωνίζει κέντρο, επίθεση και άκρα με την ίδια άνεση και αρχοντιά.
Στην συνέχεια διδαχτήκαμε από το Φράνκο Μπαρέζι, ότι μπορείς να συμμετέχεις ενεργά στην προώθηση του παιχνιδιού ξεκινώντας από τα μετόπισθεν.
Και τέλος είδαμε και τον Κοτάρσκι να κάνει το ίδιο από την έσχατη γραμμή, αυτή του τερματοφύλακα. Κατά μια έννοια μπασκετοποίησε τον τρόπο παιχνιδιού του ΠΑΟΚ, γιατί play maker που έχει όλους τους συμπαίκτες μπροστά του και κανέναν πίσω του, υπάρχει μόνο στο μπάσκετ.
Ήταν ο παίκτης κλειδί για τον εραστή του build-up Λουτσέσκου, που επέμενε σε αυτόν τον τρόπο ανάπτυξης ακόμα κι όταν οι διαθέσιμοι τερματοφύλακες στην προ Κοτάρσκι εποχή χρησιμοποιούσαν τα πόδια τους μόνο για να στέκονται όρθιοι.
Κροάτης μεν, γαλουχημένος ποδοσφαιρικά στην Ολλανδική σχολή του Άγιαξ δε, εκεί που οι τερματοφύλακες διδάσκονται να χρησιμοποιούν τα πόδια, εξίσου καλά με τα χέρια.
Δεν το έμαθε απλά αλλά το εξέλιξε, αποτελώντας έναν εκ των ακρογωνιαίων λίθων της τακτικής ανάπτυξης. Βλέποντας και σήμερα τερματοφύλακες που στην θέα της μπάλας να τους πλησιάζει, συμπεριφέρονται με τρόπο που παραπέμπει στο «μακριά από μένα και όπου θέλει ας πάει» ο Κοτάρσκι ήταν πολλά παραπάνω από ικανός χειριστής.
Ήξερε τον τρόπο που έπρεπε να την μοιράσει με απόλυτη ακρίβεια και την κατάλληλη στιγμή. Η σωστή πρώτη πάσα άλλωστε συχνά ανοίγει διαδρόμους, πανικοβάλλοντας ταυτόχρονα τους αντιπάλους.
Υπόψιν επίσης επειδή ο Λουτσέσκου δεν αρεσκόταν απλά στο build-up αλλά ήταν εραστής του όπως προείπαμε, όλοι οι αντίπαλοι το είχαν διαβάσει πιέζοντας ασφυκτικά την πρώτη πάσα, με το άκουσμα του εναρκτήριου σφυρίγματος. Κάτι που καθιστούσε ακόμα πιο δύσκολο το ρόλο του τερματοφύλακα.
Η μίνι παράδοση που είχε δημιουργήσει εντός έδρας ο Αλμέιδα με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, είχε ως αφετηρία το κλέψιμο της μπάλας στο build-up στα πρώτα λεπτά, όπου οι παίκτες του έμπαιναν φουριόζοι, γεμάτοι ενέργεια και την ψυχολογία του γηπεδούχου. Είδε κι απόειδε ο Ρουμάνος, το κατήργησε στο πρώτο 20λεπτο όταν έπαιζε στην συγκεκριμένη έδρα και κάπως έτσι ξεκίνησε να παίρνει αποτελέσματα.
Συμπερασματικά, ένας τερματοφύλακας που απλώς θα χρησιμοποιούσε καλά τα πόδια του δεν θα αρκούσε για να υπηρετήσει τα θέλω του Ρουμάνου. Ο Κοτάρσκι ήταν αυθεντικός play maker, που μπορεί η εντυπωσιακή κατά τα άλλα στατιστική του στον ΠΑΟΚ να έγραψε μηδέν ασίστ, η οξυδέρκειά του όμως, το χάρισμα να βλέπει γήπεδο και να διαβάζει τις προοπτικές κίνησης των υπολοίπων, απλοποίησε πολλές από τις τελικές πάσες που πιστώθηκαν οι συμπαίκτες του…