«Μακριά και αγαπημένοι»
Δεν κομίζω «γλαύκα εις Αθήνας» (που έγραφαν παλιά σε ωραία ελληνικά οι δημοσιογράφοι) αν υποστηρίξω ότι οι εξωτερικές μας σχέσεις, ακόμη και με το επίκαιρο, αυτή την περίοδο, χαλιφάτο της Βεγγάζης του στρατηγού της καρδιάς μας Χαλίφα Χαφτάρ, επηρεάζονται σοβαρά από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Θα προσθέσω απλώς ότι σήμερα που μιλάμε βρίσκονται σε φάση «μακριά κι αγαπημένοι». Με διαβεβαίωσε μάλιστα μια ιδιαίτερα σημαντική μου πηγή ότι η στάση αναμονής που τηρούν Αθήνα και Αγκυρα, υπό το κράτος των γενικότερων γεωπολιτικών εξελίξεων στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, δεν πρόκειται να διαταραχθεί ούτε τους επόμενους μήνες. Απευθύνθηκα σχετικά στην πηγή αυτή με αφορμή την πολυμερή διάσκεψη της Νέας Υόρκης υπό την ηγεσία του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ κ. Γκουτέρες για το Κυπριακό. Μου ανέφερε ότι «δεν έχουμε κανένα λόγο να βιαστούμε για κάτι, από τη στιγμή που όλα βρίσκονται σε μια ελεγχόμενη ηρεμία».
Ρώτησα επίσης:
– Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Αγκυρα για το Ανώτατο Συμβούλιο των δύο χωρών θα πραγματοποιηθεί ποτέ ή έχει αφεθεί «στον καιρό»;
«Υποθέτουμε ότι μέσα στον Σεπτέμβριο μπορεί να προκύψουν οι συνθήκες για να πραγματοποιηθεί. Εκτός και αν υπάρξει κάποιο ραντεβού με τον κ. Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, οπότε το Συμβούλιο θα μετακινηθεί για αργότερα, ίσως στα τέλη Οκτωβρίου».
Εσείς πάντως, ως έξυπνα παιδιά που είστε, μην το δένετε και κόμπο αυτό. Τα τέλη Οκτωβρίου μπορεί να είναι τέλη… Νοεμβρίου ή μέσα… Ιανουαρίου 2026…
Συριζόπουλα Vs Μενδώνη
Καθώς έκανα χθες το καθημερινό μου σκρολάρισμα (νεολογισμός – συγγνώμη, κύριε Μπαμπινιώτη μου, αλλά τι να κάνουμε, ένεκα η εποχή, προσπαθούμε κι εμείς να ακολουθήσουμε…) στα social media έπεσα πάνω σε βίντεο από την επίσκεψη της Λίνας Μενδώνη στη Μονεμβασιά. Η κυρία Μενδώνη επισκέφθηκε την καστροπολιτεία, προκειμένου να εγκαινιάσει το Μουσείο Γιάννη Ρίτσου, όπως διαμορφώθηκε το σπίτι του μεγάλου ποιητή. Στην είσοδο λοιπόν της καστροπολιτείας, βρέθηκε αντιμέτωπη με καμιά 25αριά συριζόπουλα, τα οποία, ως γνωστόν, κινητοποιούνται κάθε φορά που βλέπουν τη Μενδώνη μπροστά τους – δεν αντέχουν στην ιδέα ότι η υπουργός Πολιτισμού κάνει σοβαρή και οργανωμένη δουλειά, με την επιμονή, την υπομονή και την εργατικότητα του μυρμηγκιού. Τα παλικάρια κρατούσαν και δύο αυτοσχέδια κακογραμμένα πανό και διαμαρτύρονταν για την κατασκευή του τελεφερίκ, ενός εμβληματικού έργου, που θα ανεβάζει στην Ανω Πόλη ηλικιωμένους τουρίστες και άτομα με κινητικά προβλήματα.
Καλά ως εδώ; Πάμε παρακάτω.
Φασισμός, αντί διαλόγου
Το τελεφερίκ, έργο που έχει σχεδόν την απόλυτη αποδοχή της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων της Μονεμβασιάς και των επαγγελματιών της πολιτείας, έχει βρει απέναντί του διάφορους πλούσιους Αθηναίους, που διαθέτουν ορισμένοι εξ αυτών πανάκριβες βίλες εκεί και δεν θέλουν τους τουρίστες, επειδή τους χαλάνε την ησυχία τους. Τα συριζόπουλα λοιπόν, για έναν περίεργο λόγο, συνασπίζονται με τους 5-6 πλούσιους που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην πραγματοποιηθεί το έργο. Διαμαρτύρονται για κάτι το οποίο δεν ξέρουν τι θα εξυπηρετεί, και προφανώς δεν τους ενδιαφέρει κιόλας. Αυτοί, τη Μενδώνη έχουν ως «καθήκον» να αποδοκιμάζουν. Μόνο που στη Μονεμβασιά την πάτησαν κανονικά. Διότι αιφνιδίως η υπουργός Πολιτισμού, όπως καταγράφουν τα σχετικά βίντεο που είδα, αποσπάστηκε από την ακολουθία της, κατευθύνθηκε προς το μέρος τους και ζήτησε να ακούσει τα επιχειρήματά τους. Και, αντί διαλόγου, αναδύθηκε ο φασισμός ολόρθος, μπροστά στα μάτια της, ο φασισμός που δεν έχει ούτε κόμμα ούτε χρώμα. «Μη μας μιλάτε, δεν θέλουμε διάλογο μαζί σου», της φώναξε άγρια ο έχων το γενικό πρόσταγμα στο event. Σωστό το παλικάρι. Τι διάλογο να κάνουν μαζί της; Αυτοί για να γιουχάρουν είχαν μαζευτεί. Μπαίνω σε διάλογο μαζί σου σημαίνει ότι σου δίνω την ευκαιρία να με ξεβρακώσεις σε δημόσια θέα! Αντέχεται; Δεν αντέχεται…
Για την επικοινωνία και το «φαίνεσθαι»
Οι πολιτικοί είναι άνθρωποι. Οι πολιτικοί που προσπαθούν να προκαλέσουν εντύπωση και να κερδίσουν έτσι την προσοχή της κοινής γνώμης είναι κι αυτοί άνθρωποι. Οι πολιτικοί που προσπαθούν να κάνουν εντύπωση με τις πολιτικές τους θέσεις, τώρα, πολλοί δεν είναι. Αντιθέτως, οι πολιτικοί οι οποίοι προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με ατάκες είναι οι περισσότεροι, είναι η πλειοψηφία. Οι πρώτοι είναι αυτοί που μονοπωλούν τα Μέσα, ηλεκτρονικά και έντυπα. Με τη γνωστή μέθοδο. Αφού δεν έχω στέρεες θέσεις για να υποστηρίξω αυτό που θέλω ή αυτό που πρέπει, το ρίχνω στις ατάκες για να κάνω εντύπωση και να κερδίσω κάτι στον αέναο, σκληρό αγώνα που διεξάγω εναντίον εαυτών και αλλήλων για την επικοινωνία και το «φαίνεσθαι».
Είναι κατά το γνωστό «τον άρτον ημών τον επιούσιον»…
Ατάκες – αυτογκόλ
Τούτων δοθέντων, το τελευταίο διάστημα, λοιπόν, βλέπουμε να ξεφυτρώνουν εδώ κι εκεί τέτοια φαινόμενα. Τα οποία ποια επίπτωση έχουν, σε τελική ανάλυση; Την εξής: επιτείνουν τη φθορά των πολιτικών ως μονάδων και της πολιτικής τάξης στο σύνολό της. Κι αυτό δεν είναι καλό, για κανένα. Ούτε για τους θεσμούς, ούτε για τον κοινοβουλευτισμό, ούτε για την ίδια τη δημοκρατία. Συνοψίζω για να μη μακρηγορώ: ατάκες του είδους «έχουμε χούντα» (Ε. Λιακούλη) ή «η κυβέρνηση είναι εγκληματική οργάνωση» (Ν. Φαραντούρης) και παρόμοιες άλλες το μόνο που «επιτυγχάνουν», πλην όλων των υπολοίπων που προανέφερα, είναι να δημιουργούν θετικό κλίμα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τη βοηθούν να ξεφεύγει από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει. Αυτά…
Κομμένες γέφυρες
Θα κλείσω για σήμερα με μια αναφορά στις σφοδρές επικρίσεις που δέχεται ο Νίκος Ανδρουλάκης επειδή το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε δική του πρόταση για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν στηρίζει την πρόταση της ΝουΔου για την «μπαζο-Εξεταστική», δήλωσε «παρών» κατά την ψήφιση του νέου μεταναστευτικού νομοθετήματος που έφερε η κυβέρνηση στη Βουλή, και επίσης «παρών» κατά την ψηφοφορία για την άρση ασυλίας των 14 βουλευτών της ΝουΔου που συμμετείχαν στην Προανακριτική για τον Τριαντόπουλο. Ποιοι επικρίνουν τον Ανδρουλάκη; Κυρίως η κυβέρνηση, αλλά και κάποιοι στο εσωτερικό του κόμματος που θέλουν το ΠΑΣΟΚ δεκανίκι, πότε της ΝουΔου και πότε του ΣΥΡΙΖΑ. Με τους δεύτερους δεν θα ασχοληθώ. Είναι για γέλια να ζητάς από το κόμμα σου να ακολουθήσει τη στρατηγική ενός κόμματος που διαλύεται οσονούπω. Οι άλλοι όμως, της κυβέρνησης, προφανώς δεν έχουν καταλάβει ότι πίσω από τις πρωτοβουλίες όπως η Προανακριτική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τα «παρών» του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται η απόφαση του Ανδρουλάκη να κόψει όλες τις γέφυρες με τη ΝουΔου. Και μπορώ να διαβεβαιώσω όποιον ενδιαφέρεται (και γνωρίζω κάποιον πολύ υψηλά ιστάμενο που «καίγεται» επί του συγκεκριμένου…) ότι η στρατηγική των κομμένων γεφυρών θα διατρέχει πλέον από εδώ και πέρα όλη τη στάση του ΠΑΣΟΚ (αν του λέει κάτι αυτό…). Πριν και κυρίως ΜΕΤΑ τις εκλογές! Οποτε κι αν πραγματοποιηθούν…