Διαβάζουμε συχνά δύο παρανοήσεις. Η πρώτη είναι ότι η διαφθορά δεν κοστίζει πολιτικά γιατί η κοινωνία την έχει συνηθίσει. Κι η δεύτερη είναι ότι, στο τέλος της ημέρας, οι περισσότεροι πολίτες βλέπουν εφιάλτες με τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη.
Ειδικά το δεύτερο το συζητούν μόνο όσοι έχουν πολιτικό συμφέρον στον φόβο. Τα όσα συνέβησαν ανήκουν στην ιστορία και οι τότε πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων, το δημοψήφισμα, ο ωμός κυνισμός της συμμαχίας με τη Δεξιά, όλα αυτά τιμωρήθηκαν στις κάλπες. Οι δε αντιλήψεις περί… ελαστικότητας των ερμηνειών του δικαίου με ιδεολογικούς όρους, περί της πραγματικής εξουσίας κ.λπ., όλα αυτά μόλυναν περαιτέρω τη σχέση του πολίτη με το πολιτικό σύστημα. Κι εν τέλει τι πέτυχαν; Να στρώσουν το χαλί στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για να δημιουργήσει το συγκεντρωτικό επιτελικό κράτος με θεσμικές εκπτώσεις, επιθετικότητα προς ανεξάρτητες Αρχές, άρνηση εφαρμογής δικαστικών αποφάσεων, υποκλοπές, απευθείας αναθέσεις και κομματοκρατία.
Αυτά ζούμε τώρα, όχι τα δημοσιογραφικά σενάρια για τις μελλοντικές επιθυμίες του Αλέξη Τσίπρα. Ο μέσος πολίτης δεν κοιμάται με την αγωνία του 2015 – ευτυχώς – αφού έχει τις πολύ πραγματικές αγωνίες του 2025 και του μέλλοντός του.
Κάπου εδώ έρχεται και κουμπώνει, βέβαια, η πρώτη παρανόηση. Το ποιηματάκι εκείνο που λέει πως ο πολίτης θα ψηφίσει όποιον του δίνει πιο πολλά χωρίς να κάτσει να σκάσει πολύ π.χ. για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. «Γνωρίζουν όλοι», λένε, ότι «χρόνια γίνονται απατεωνιές». Βλέπουμε, δηλαδή, δήθεν σοβαρές αναλύσεις οι οποίες βασίζονται στην απαξία του πολιτικού συστήματος και την εξαχρείωση των πολιτών. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ακόμη κι ο πιο κυνικός λέει ένα «μπάστα» όταν το πράγμα ξεπερνάει τα προσχήματα και, κυρίως, όταν συνδυάζεται από την ηθικολογία των αρίστων και την εκτόξευση αριθμών αιγοπροβάτων και περίεργων ΑΦΜ. Επιπλέον, κάποτε όλο αυτό το σκάνδαλο θα γίνει πολύ πραγματικό. Πότε; Οταν γίνει αντιληπτό πως, όχι, δεν θα «έρθουν πίσω τα κλεμμένα» όλα. Αλλά ότι θα προκαλέσουν δημοσιονομική προσαρμογή, οι αγρότες θα εισπράξουν λιγότερα, θα υπάρξουν σπίτια και χωριά που θα πεινάσουν και προϊόντα θα φτάνουν ακριβότερα στο ράφι. Αυτά είναι πραγματικά προβλήματα και πραγματικές αγωνίες πραγματικών ανθρώπων, όχι σανό με δήθεν εθνικό σκοπό ούτε μπαμπούλες που συντηρούν ξεφτισμένες καριέρες και διορισμούς.