Καθημερινά και μια νέα δήλωση, καθημερινά και μια τοποθέτηση, από άλλους θετική, από άλλους αρνητική. Αλλά σίγουρα αν μπαίναμε σε ψηφοφορία, οι αρνητικές ψήφοι θα ήταν συντριπτικά περισσότερες. Ο λόγος για τη διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων και αν τελικά κάνει καλό στους ίδιους τους συλλόγους και κυρίως στους ποδοσφαιριστές. Ας ξεκινήσουμε από τους τελευταίους. Δεδομένα το γεγονός ότι πήγαν στην Αμερική χωρίς ουσιαστικά ξεκούραση και θα συνεχίσουν να μπουν στη νέα σεζόν χωρίς να κάνουν επαρκείς διακοπές, είναι αρνητικό. Σε τόσο μεγάλο σημείο που μπορεί ακόμα και να ναρκοθετήσουν την επόμενη σεζόν. Γιατί χωρίς ξεκούραση και με… σερί αγώνες, κανείς δεν ξέρει τι ποδόσφαιρο θα δούμε από τους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές. Και έχουν δίκιο που διαμαρτύρονται για όλο αυτό, πλην όμως θα πρέπει να καταλάβουν και εκείνοι τους ίδιους τους συλλόγους τους. Και τα οικονομικά αυτών.
Από τη στιγμή που έχουν ανέβει σε τόσο μεγάλα επίπεδα τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών και βλέπουμε ποσά που μπορεί να φτάνουν τα 50 και 60 εκατομμύρια ετησίως και μπάτζετ που φτάνουν ή ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Οι σύλλογοι, λοιπόν, θέλουν νέες πηγές εσόδων ώστε να καλύψουν όλα αυτά τα έξοδα που έχουν κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Και για να βρουν πηγές εσόδων μοιάζουν σχεδόν υποχρεωμένοι να λαμβάνουν μέρος σε τέτοιου είδους διοργανώσεις. Διοργανώσεις που τα χρήματα είναι πάρα πολλά και μπορούν να τους ανοίξουν νέους οικονομικούς ορίζοντες.
Εχουν όλες οι πλευρές δίκιο; Ναι, θα μπορούσε να ειπωθεί αυτό. Εκεί που τελειώνει του ενός, αρχίζει του άλλου. Αλλά σε μια εποχή που τα πάντα περιτριγυρίζονται από χρήματα, θα πρέπει να περιμένουμε ότι το ποδόσφαιρο θα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Και ίσως να… μπουχτίσουμε εντέλει με όλα αυτά τα ματς που βλέπουμε, με τους φιλάθλους να είναι οι αληθινοί χαμένοι της υπόθεσης.