Στο πρώτο τεύχος Vogue ως εβδομαδιαίο περιοδικό στη Νέα Υόρκη, τον Δεκέμβριο του 1892, ο εκδότης έγραφε ότι σκοπός του ήταν να καθιερώσει ένα «αξιοπρεπές αυθεντικό περιοδικό της κοινωνίας, της μόδας και της τελετουργικής πλευράς της ζωής, που θα είναι προς το παρόν κυρίως εικονογραφικό». Εναν αιώνα αργότερα, τον Απρίλιο 1992, η διευθύντρια της αμερικανικής Vogue σημείωνε: «Πάντα πίστευα ότι μια καλή φωτογραφία μόδας ή ένα στυλ δεν δείχνει απλώς ένα φόρεμα. Εκπλήσσει αλλά και βρίσκεται στα όρια του οικείου και του άγνωστου. Οπως το έργο ενός νέου σημαντικού σχεδιαστή, μπορεί να μας οδηγήσει σε μια νέα κατεύθυνση».
Το εξώφυλλο του Απριλίου 1992, με τα top models της εποχής – Ναόμι Κάμπελ, Κρίστι Τέρλινγκτον, Σίντι Κρόφορντ, Λίντα Εβαντζελίστα, Κλόντια Σίφερ – ντυμένες με λευκά τζιν Gap παντελόνια και πουκάμισα δεμένα κόμπο, φωτογραφημένες από τον Πατρίκ Ντεμαρσελιέ δεν ήταν απλώς μια αισθητική επιλογή. Ηταν η άποψη Γουίντουρ για τη δεκαετία του 1990: η μόδα συνομιλεί με την εποχή γι’ αυτό και είναι απλά δημοκρατική.