Οι αυξημένες ροές προσφύγων από τη Λιβύη κυρίως προς την Κρήτη, όχι απλώς εντατικοποιούνται αυτές τις ώρες αλλά και δημιουργούν συνθήκη πίεσης στο νησί και όρους επισφάλειας για τους κατοίκους. Οι δε ροές που έχουν ενισχυθεί ήδη από το 2023 επιφυλάσσουν πολλούς κινδύνους και για το ίδιο το ανθρώπινο δυναμικό που μετακινείται και για τη διάσωση που οφείλει να πράξει η χώρα μας βάσει όλων των διεθνών συνθηκών. Ομως ταυτόχρονα δεν πρέπει να υποτιμάται η έννοια των συνόρων, της εθνικής ακεραιότητας και συνοχής και το αυστηρό διάβημα πως η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, ούτε χώρα – παθητικός υποδοχέας. Κι εδώ μπαίνουν δύο διαστάσεις. Η δική μας διπλωματική πίεση που καλώς έχει προσανατολιστεί προς τη Λιβύη και στις διαπραγματεύσεις με την εκεί ηγεσία του Χαφτάρ. Οι ροές και ο τρόπος που αποδεσμεύονται ακουμπούν και το διεθνές δίκαιο και τον ίδιο τον χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και συγκράτηση πρέπει να υπάρχει, και ανακοπή των ροών από την ίδια τη Λιβύη. Από την άλλη, η δεύτερη διάσταση έχει να κάνει με τις κινήσεις και τη στρατηγική της ΕΕ. Τα σύνορα της Ελλάδας, τα όρια της Κρήτης, είναι και ευρωπαϊκά. Αυτό οφείλει να το θυμάται η ΕΕ και να ενεργοποιείται στην κατεύθυνση ενίσχυσης της αποτροπής και της υποδοχής για τη χώρα μας.
Η κοινή ευρωπαϊκή λύση δεν είναι «ρουσφέτι» στην Ελλάδα ή την Ιταλία, μα δομικός και αξιακός κανόνας που θα ισορροπήσει το μείζον θέμα και θα το κάνει διαχειρίσιμο.