Χθες το απόγευμα διέρρευσε η είδηση πως ο Κωνσταντέλιας κατευθυνόταν στην Γερμανία, για να να ολοκληρώσει τη μεταγραφή του στη Στουτγάρδη.
Όλες οι πληροφορίες για τις εξελίξεις είχαν εξαρχής προέλευση από Γερμανικές πηγές, τις οποίες και αναπαρήγαγαν αυτούσια ελληνικά ΜΜΕ. Κάτι που σημαίνει πως στον ΠΑΟΚ δεν υπήρχε πλάνο διαχείρισης, ούτε για δείγμα.
Στο άκουσμα της είδησης οι αντιδράσεις του κοινού ήταν από οργισμένες έως ακραίες και ω του θαύματος, διαβάσαμε λίγο μετά πως ο Ιβάν Σαββίδης έδωσε εντολή να ακυρωθεί η συμφωνία, να επιστρέψει ο παίκτης στην βάση του και να κινηθούν άμεσα οι διαδικασίες επέκτασης και αναπροσαρμογής του συμβολαίου του.
Θα μπορούσε κάποιος να αποθεώσει τον Ιβάν Σαββίδη που σεβάστηκε την επιθυμία του κοινού, αποτρέποντας μια μεταγραφή που θα έφερνε μεν χρήματα, αλλά θα στοίχισε σε πολλά άλλα επίπεδα.
Η απόφαση να γίνει αποδεκτή η πρόταση της Στουτγάρδης ωστόσο, όπως και η παρ΄ ολίγο επιβίβαση του Ντέλια στην πτήση για Γερμανία, είχε επίσης την δική του υπογραφή.
Όπως και η μη επέκταση του συμβολαίου με τον παίκτη, που κυοφορείται κοντά στον έναν χρόνο.
Μπορεί λοιπόν αυτή η οπτική να τιμά τον Ιβάν Σαββίδη φαινομενικά, στην πραγματικότητα όμως τον προσβάλει, καθώς τον παρουσιάζει ως πρόεδρο που αποφασίζει αδυνατώντας να αφουγκραστεί την κοινή γνώμη.
Και τον προσβάλει διπλά, παρουσιάζοντας τον ως αδύναμο που λύγιζε μπρος στις διαφαινόμενες αντιδράσεις του κοινού.
Το διάστημα που το θέμα Μυστακίδη βρισκόταν στην κορύφωσή του και διαπιστώνοντας τον πανικό της διοίκησης, είχα γράψει επί λέξει πως «η ομάδα πρέπει να συνεχίσει την λειτουργία και το σχεδιασμό της, σαν να μην υπήρξε ποτέ Μυστακίδης, δεν γίνεται να προσαρμόζει τις κινήσεις της στο φάντασμά του. Αν πχ είναι να πουληθεί ο Κωνσταντέλιας, επειδή αυτό εξυπηρετεί το σχέδιο που έχει χαραχτεί, ας πουληθεί..»
Κατά πως φαίνεται, ο Σαββίδης άγεται και φέρεται από τον φόβο της κοινής γνώμης και εξαρτά το πλάνο του από τις όποιες αντιδράσεις.
Έτσι όμως δεν διοικεί ο ίδιος, αλλά ο φόβος του. Λειτουργώντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο πιθανόν να νικήσει σ΄ έναν αγώνα, άντε σε δύο, στο τέλος του πρωταθλήματος όμως θα είναι ο ηττημένος της ιστορίας.
Γιατί ο σκύλος ορμάει μόνο όταν μυρίσει φόβο, βάζοντας το στα πόδια ίσως κερδίσεις μερικές στιγμές. Ο σκύλος δεν θα σταματήσει να σε κυνηγάει, μέχρι να σε πιάσει.
Διοίκηση και φόβος δεν πάνε μαζί, αν ναι, ισοδυναμεί με αυτοκτονία.
Ο ισχυρός ιδιοκτήτης παράγοντας, λαμβάνει μια απόφαση έχοντας ζυγίσει όλα τα δεδομένα. Κι αφού το κάνει αυτό, προχωράει ο κόσμος να χαλάσει.
Σε διαφορετική περίπτωση, είναι πρόεδρος υπό ομηρεία.
Μερικά χρόνια πριν ο Μελισσανίδης είχε αποφασίσει να φέρει τον Λουτσέσκου στην ομάδα του και αντιλαμβάνονται όλοι, πως δεν ήταν ούτε απλό ούτε εύκολο.
Ίσως ήταν και δυσκολότερο από την περίπτωση Στουτγάρδης-Ντέλια, αφού για κάθε λατρεμένο παίκτη που θα αποχωριστεί ο κόσμος, μένει μόνο η ανάμνηση που σβήνει με τον χρόνο. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί κάποιος νέος έρωτας, θα αρχίσει να κερδίζει η ομάδα και η λήθη θα σκεπάσει αν όχι τα πάντα, έστω τα περισσότερα.
Πως θα την…πάλευαν όμως οι φίλοι της ΑΕΚ, βλέποντας την φάτσα του Λουτσέσκου δυο φορές την εβδομάδα;
Ο Μελισσανίδης ήταν πρόεδρος όμως, εκείνος αποφάσιζε. Τα έβαλε κάτω τα ζύγισε, μέτρησε τα συν και τα πλην και κατέληξε.
Το κατέληξε σημαίνει πως τα κέρδη για την ομάδα του θα ήταν συντριπτικά σε σχέση με τις δεδομένες διαμαρτυρίες των φίλων της ομάδας του, που θα έκαναν τις εικόνες με τσουνάμι που έχουμε δει στις ειδήσεις, να μοιάζουν με κυματάκια.
Ο ίδιος θα αποθεωνόταν στο τέλος δεχόμενος μετάνοιες και μοιράζοντας συγχωροχάρτια ή θα εισέπραττε το ανάθεμα και θα κουβαλούσε το στίγμα, σε περίπτωση που η επιλογή Λουτσέσκου αποδεικνυόταν αποτυχημένη.
Έτσι κάνουν οι πρόεδροι, αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους και στο τέλος κρίνονται.
Διαφορετικά δεν είναι πρόεδροι, αλλά εκτελεστικοί γραμματείς των επιθυμιών της κοινής γνώμης.
Όταν λοιπόν αυτοβούλως παραδίδεις τα σκήπτρα του προέδρου και αποδέχεσαι αυτή του γραμματέα, δεν υπάρχει λόγος να την αναζητήσεις στο μέλλον, όταν χρειαστεί.
Θα την έχουν οικειοποιηθεί αυτοί που τους την χάρισες, έχοντας λάβει το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί αντί για εσένα…