Στην αρχή, νόμισα ότι επρόκειτο για ενδυματολογικό σφάλμα. Το μαύρο ήταν τελείως λάθος! Να πιάσουμε όμως την υπόθεση από την αρχή. Το περασμένο Σάββατο, θυμίζω, ο «Ρουβίκωνας» έστειλε στο Μοναστηράκι και τα πέριξ κάποια αγήματα καλά νταβραντισμένων νέων – όλοι τους μαυροντυμένοι – για να τρομοκρατήσουν τυχόν τουρίστες από το Ισραήλ που θα έβρισκαν στον δρόμο τους. Ποιος ο λόγος όμως να φορούν μαύρα; Είναι αναχρονισμός. Την εποχή που συνέβαιναν αυτά (σε πολύ χειρότερη κλίμακα, εννοείται) στο Βερολίνο, τα Ες Ες, που είχαν στολή σε μαύρο χρώμα (κατασκευασμένη από τον οίκο Boss) ήταν ακόμη στα σπάργανα ως οργάνωση. Ηταν τα παντοδύναμα Τάγματα Εφόδου (SA) εκείνα που έκαναν τα πογκρόμ, τα πρώτα χρόνια της ναζιστικής περιόδου στη Γερμανία και τα Τάγματα Εφόδου φορούσαν καφέ. Επομένως, καφέ έπρεπε να φοράνε και τα φουσκωτά παλικάρια του «Ρουβίκωνα». Ανοιχτό καφέ, περίπου στην απόχρωση του καμηλό.
Επειτα όμως σκέφτηκα το άλλο, ότι, ως πατριωτική οργάνωση, ο Ρουβίκωνας εμπνέεται και αντλεί από τις παραδόσεις του τόπου μας. Δεν έχει ανάγκη να αναζητήσει κάπου στην ευρωπαϊκή ιστορία τη συνέχειά του, όταν τη βρίσκει στο πρόσφατο παρελθόν μας. Η «Χρυσή Αυγή» μαύρα φορούσε, γιατί λοιπόν να μη φοράει μαύρα ο Ρουβίκωνας, όταν μάλιστα το θήραμα είναι ο Εβραίος; Αλλωστε, η ΧΑ αφανίστηκε, είναι εκτός νόμου, δεν έχει παρουσία στον δημόσιο βίο. Κάποιος δεν έπρεπε να καλύψει το κενό; Ανέλαβε να το κάνει ο «Ρουβίκωνας» και πρέπει να τον ευχαριστήσουμε, νομίζω, γιατί δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να φρεσκάρουμε στη μνήμη ένα από τα μεγάλα μαθήματα από την κρίση της περιόδου 2009-2019: ότι η βία των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος είναι πάντα ίδια, ανεξαρτήτως της πολιτικής προέλευσής της. Αυτό είχε αρχίσει να ξεθωριάζει στη μνήμη. Με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία του, όμως, ο «Ρουβίκωνας» μας βοηθά να το θυμηθούμε. Ως προς αυτό και μόνο, μας προσέφερε μια υπηρεσία χρήσιμη, που δεν νομίζω ότι ήταν στις αρχικές προθέσεις του. Αυτή είναι όμως η ετερογονία των σκοπών…
ΠΑΙΖΕΙ
Είναι σαν να έχει κολλήσει η ταινία στη σκηνή που ο Τσάρλι Τσάπλιν στον ρόλο του δικτάτορα παίζει βόλεϊ με την υδρόγειο μόνος μέσα στο γραφείο του. Εκεί βρισκόμαστε με τον πρόεδρο Τραμπ, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει, βλέπουμε διαρκώς την ίδια σκηνή της ταινίας, αφού θα ήταν αδύνατον να αλλάξει ο χαρακτήρας του ανθρώπου στα 79 του. Ομως, όλο και συμβαίνουν νέα πράγματα, για να μας θυμίζουν τον κίνδυνο από το γεγονός ότι το τιμόνι της μόνης υπερδύναμης στον κόσμο βρίσκεται στα χέρια ενός ανθρώπου τραγικά ανεπαρκούς.
Οπως, λ.χ., η ξαφνική αντεπίθεσή του στο θέμα των δασμών, μετά την υποχώρησή του. Οι νέοι δασμοί που ανακοίνωσε προ ημερών ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν βγάζουν νόημα ως προς την οικονομική σκοπιμότητά τους. Παράδειγμα: Επιβάλλει δασμούς στη Βραζιλία για πολιτικούς λόγους (απαιτεί απελευθέρωση του Μπολσονάρο, που είναι υπόδικος για απόπειρα πραξικοπήματος), ενώ η Βραζιλία εισάγει περισσότερα από τις ΗΠΑ από όσα εξάγει – 37 δισ. δολάρια είναι οι εξαγωγές της προς ΗΠΑ, 40 δισ. οι εισαγωγές της. Σε τι ωφελείται η αμερικανική οικονομία από ένα πλήγμα στις εξαγωγές της προς τη Βραζιλία, για χάρη του Μπολσονάρο; Πού βρίσκεται η λογική σε όλο αυτό; Δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο ένα παιδί που παίζει με τα παιχνίδια του. Είναι ο πρόεδρος Τραμπ και οι δασμοί είναι από τα πιο αγαπημένα του παιχνίδια.
Επειτα, οι πρόσφατες και αφελέστατες εξομολογήσεις του στα ΜΜΕ, σχετικά με την απογοήτευσή του από την προσωπική σχέση με τον Πούτιν, φωτίζουν μια άλλη διάσταση της μωρίας του. Ο Τραμπ ερμηνεύει τον κόσμο με βάση τα όσα καταλαβαίνει, δεν λαμβάνει υπόψιν όμως όλα εκείνα που δεν καταλαβαίνει και είναι απείρως περισσότερα. Στις διπλωματικές σχέσεις, λ.χ., δεν καταλαβαίνει ότι οι προσωπικές επαφές μεταξύ των ηγετών είναι μόνο η κορυφή της πυραμίδας. Ούτε υποψιάζεται ότι, κατά κανόνα και ιδίως στις δημοκρατίες, οι ηγέτες δεν έχουν ποτέ τον πλήρη έλεγχο της πυραμίδας στην οποία κάθονται, γιατί αυτό που εκπροσωπούν τους υπερβαίνει ως προσωπικότητες. Τον Τραμπ όμως δεν τον υπερβαίνει τίποτα. Κατεβάζει τον κόσμο στα μέτρα του και φαντάζεται ότι, όπως συνεννοείται με έναν επιχειρηματία για ένα οικόπεδο, ομοίως μπορεί να συνεννοηθεί και με τον Πούτιν για την Ουκρανία.
Και το χειρότερο είναι ότι έχουμε ακόμα μπροστά μας άλλα τρία χρόνια…