Περιμένοντας την έναρξη της προετοιμασίας του Ολυμπιακού και το ταξίδι στο Ζέεφελντ της Αυστρίας, βρέθηκα στη Λισαβόνα από «σπόντα». Εκτάκτως για τον προημιτελικό της 25ης του Ιούνη κόντρα στους Γάλλους ως έξτρα απεσταλμένος του «Φωτός» στην παρτίδα που (κατά βάθος) όλοι ένιωθαν πως τα μάγια θα λύνονταν και η χρυσή άμαξα θα γίνονταν πάλι… κολοκύθα. Διότι καλή η Πορτογαλία και η νίκη στην πρεμιέρα. Λιγάκι τυχερός, αλλά και τι έγινε, ο τρόπος της πρόκρισής μας στους «8» με εκείνο το περίφημο γκολ του Ζήση Βρύζα κόντρα στους Ρώσους. Πώς να ξεμπλέξεις όμως με Ζινεντίν Ζιντάν, Τιερί Ανρί, Νταβίντ Τρεζεγκέ, Μακελέλε και σία; Οχι απλά με την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Με την καλύτερη εθνική ομάδα του κόσμου.
Νόμιζα λοιπόν ότι θα είμαι στο «Ζοσέ Αλβαλάδε» αυτόπτης μάρτυρας ενός αποκλεισμού που ήλπιζα να είναι ηρωικός. Και βρέθηκα στο απόγευμα που η Ελλάδα σόκαρε το διεθνές ποδόσφαιρο με το «σομπρέρο» του Ζαγοράκη και την κεφαλιά του Χαριστέα! Κερασάκι στην τούρτα: Μας έδιναν συγχαρητήρια στον δρόμο οι Πορτογάλοι που ένα βράδυ πριν είχαν αποκλείσει τους Αγγλους. Χόρευαν παρέα με τους Ελληνες και εύχονταν να βρεθούμε παρέα στον τελικό. Νόμιζαν ότι τους είχαμε κάνει μεγάλο δώρο στέλνοντας τους Γάλλους στα σπίτια τους. Βρε πού να ήξεραν.