Το θερμόμετρο έφτασε – και σε στιγμές ξεπέρασε – τους 46 βαθμούς Κελσίου στην Ιβηρική τις προηγούμενες μέρες. Η κλιματική κρίση είναι παρούσα και οι επιπτώσεις της θα είναι αδιανόητες. Οι δύσπιστοι μπορούν να συνεχίσουν να λοιδορούν την Γκρέτα Τούνμπεργκ, λες και το καφενειακό χιουμοράκι εις βάρος μιας ακτιβίστριας θα τους πληρώσει τον φουσκωμένο λογαριασμό του ρεύματος. Η πραγματικότητα αντιστέκεται στο μυαλό πολλών. Δεν πειράζει.
Η μια είδηση είναι πως η Ευρώπη αναθεώρησε τον περιβαλλοντικό της στόχο: ως το 2040, σε λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια δηλαδή, οι 27 χώρες της ΕΕ καλούνται να μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου κατά 90% από τα επίπεδα του 1990. Η άλλη είδηση είναι πως μπορούν μέχρι το 3% των υποχρεώσεών τους να το καλύψουν όχι με πραγματική μείωση των εκπομπών επί του εδάφους τους, αλλά με αγορά πιστώσεων άνθρακα από τρίτες – αναπτυσσόμενες δηλαδή – χώρες. Αυτό το εύρημα που ονομάστηκε «αγορά πιστώσεων άνθρακα» και δίνει τη δυνατότητα στη Δύση, όπως έγραφε και ο Μιχάλης Μητσός στις 03/07, να «αγοράζει» δικαιώματα μόλυνσης από φτωχές χώρες, μου ακούγεται τόσο φρικιαστική ιδέα όσο ακούγονται και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στην ελίτ του πετρελαίου. Μια νεοαποικιοκρατική αντίληψη που στον βωμό της απρόσκοπτης ενεργειακής επάρκειας και σπατάλης της Δύσης, θα εξαγοράζει κοψοχρονιά «δικαιώματα μόλυνσης» φτωχότερων χωρών, ώστε να συνεχίσουμε να μολύνουμε.
Ο,τι κάνει περίπου δηλαδή η Δύση και τα λόμπι της με την πυρηνική ενέργεια. Πίεσαν να μην περιληφθεί στον ευρωπαϊκό στόχο. Μας λένε συνέχεια για το πόσο καθαρή και πόσο φτηνή είναι. Είναι άκακη; Οι εξορύξεις ουρανίου δημιουργούν τεράστιο περιβαλλοντικό αντίκτυπο, απόβλητα και μόλυνση. Τα ενδεχόμενα ατυχήματα τα ξορκίζουμε όλοι. Είναι ηθική; Η Γαλλία παράγει το 70% του ηλεκτρισμού της από πυρηνικά. Το 2020 εισήγαγε τη μισή πυρηνική καύσιμη ύλη της από τον Νίγηρα, μια πρώην αποικία της. Φυσικά από τον Νίγηρα το αγόρασε το ουράνιο. Πόσο; Στην πάμφτωχη – πλούσια όμως σε κοιτάσματα – αφρικανική χώρα το ουράνιο αποφέρει μόλις 140 εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Με το 82% του πληθυσμού του να ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, μέσο εισόδημα 420 δολάρια το έτος, διαρκείς επισιτιστικές και περιβαλλοντικές κρίσεις να τον πλήττουν, ο Νίγηρας φυσικά δεν διαμορφώνει τις τιμές των πρώτων υλών. Αυτό το κάνουν οι χώρες που έχουν χρηματιστήρια και όχι οι χώρες που διαθέτουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Καλώς θέλουμε πράσινη ενέργεια. Να θέλουμε όμως και ηθική ενέργεια.