Οι οργανωτές των επεισοδίων τα ονομάζουν «εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης». Στην πραγματικότητα, είναι εκδηλώσεις τραμπουκισμού εις βάρος ισραηλινών τουριστών και σκοπό έχουν, προφανώς, να δείξουν στους επισκέπτες από το Ισραήλ ότι δεν είναι ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα. Κατά πόσον αυτό βοηθά τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού δεν το ξέρω, ούτε μπορώ να φανταστώ πώς συνδέεται η δυσφήμηση του ελληνικού τουρισμού με το Μεσανατολικό. Εκείνοι πάντως το πιστεύουν ή, τέλος πάντων, αυτό υποστηρίζουν. Αν το εννοούν όμως, θέλω να τους πληροφορήσω ότι κάνουν λάθος. Οι δυναμικές διαμαρτυρίες, με αγριάδες, φοβέρες και κλωτσοπατινάδες, δεν πτοούν τους τουρίστες από το Ισραήλ. Τέτοια μέσα δεν τους διώχνουν και θα εξηγήσω αμέσως γιατί.
Θυμηθείτε πώς είναι η εσωτερική κατάσταση στο Ισραήλ. Αλληλοσπαράσσονται και μόνο ο πόλεμος τους κρατά περιστασιακά ενωμένους. Ο Νετανιάχου είναι απολύτως διχαστικός, η απουσία στρατηγικής στη Γάζα, γενικότερα η εργαλειοποίηση του πολέμου εκ μέρους του, με γνώμονα τα εκάστοτε συμφέροντα της κυβέρνησής του, έχουν θυμώσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου. Ο πόλεμος διατηρεί τον Νετανιάχου στην εξουσία και, την ίδια ώρα, ο κυνισμός του τρόπου με τον οποίο τον διευθύνει φουσκώνουν το ρεύμα της αντιπολίτευσης εναντίον του. Η εσωτερική ένταση ξεσπά στους δρόμους του Ισραήλ, με τις μεγάλες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που γίνονται συχνά πυκνά (ο Μπίμπι, εξάλλου, έχει ταλέντο να δίνει αφορμές για σκάνδαλα) και από τις οποίες δεν λείπουν τα επεισόδια. Τηρουμένων των πολλών αναλογιών και με την προειδοποίηση ότι παρόμοιοι παραλληλισμοί μάς βοηθούν να καταλάβουμε κάποιες διαστάσεις του θέματος, αλλά δεν μπορούμε να τους παίρνουμε τοις μετρητοίς, θα έλεγα ότι η Γάζα είναι σήμερα ό,τι ήταν το Βιετνάμ για την Αμερική τη δεκαετία του 1960. Καταστρέφει τη φήμη της χώρας τους μέσα και έξω.
Επομένως, τι νομίζετε, θα αποθαρρυνθούν οι Ισραηλινοί αν εμείς τους υποδεχτούμε με μια κλωτσοπατινάδα ΜΑΤ και ΚΝΑΤ, με λίγα δακρυγόνα και μερικές στριγκλιές; Θα τρομάξουν αν δουν ένα ιπτάμενο μπουκάλι με νερό να κατευθύνεται εναντίον τους; Κάθε άλλο! Θα νιώσουν σαν στο σπίτι τους, θα νιώσουν οικεία με όλο αυτό το τουρλουμπούκι που θα εκτυλίσσεται ενώπιον των οφθαλμών τους. Θα συμπαθήσουν λοιπόν τους ιδιόρρυθμους που ζουν εδώ και στους οποίους αρέσει, όπως φαίνεται, να πλακώνονται μεταξύ τους – ιδιόρρυθμοι είναι και οι ίδιοι, άλλωστε, αμέσως θα μας καταλάβουν. Θα μας αγαπήσουν και θα μας ξανάρθουν…
ΠΟΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ;
«Εάν δείτε στο ΜΠΑΕ το πρόγραμμα πληρωμών που ήδη ισχύει […] θα δείτε ότι για τα επόμενα τρία χρόνια (θυμίζω ότι το SAFE είναι για τέσσερα χρόνια) ο δημοσιονομικός χώρος είναι μη υφιστάμενος και δημιουργείται ένας ελάχιστος δημοσιονομικός χώρος το τέταρτο έτος, που στην πραγματικότητα δεν έχει έννοια πια, γιατί δεν προλαβαίνεις. Εάν το υπουργείο Οικονομικών μάς δώσει επιπλέον δημοσιονομικό χώρο σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, τότε, για εμάς στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, θα μπορούσε να έχει έννοια ο κανονισμός. Εάν αυτό δεν γίνει, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν έχει έννοια τι θέλω, τι δεν θέλω. Δεν μπορώ. Δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος».
Είναι στρυφνή η σύνταξη και άχαρο το ύφος στο παραπάνω απόσπασμα δηλώσεων του Νίκου Δένδια, είναι όμως άκρως διαφωτιστικό. Αυτά ακριβώς είπε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας τη Δευτέρα 21 Ιουλίου, εξηγώντας στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή την οικονομική διάσταση του SAFE. Μία εβδομάδα αργότερα, προχθές 28 του μηνός, ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη συμμετοχή της χώρας στο συγκεκριμένο ευρωπαϊκό πρόγραμμα διεκδικώντας 1,2 δισ. σε χαμηλότοκα δάνεια, δηλαδή, το 0,8%. Επομένως, πού είδαν ορισμένοι τη σύγκρουση Μητσοτάκη – Δένδια για το SAFE; Στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπουν αμφότεροι. Αν δεν το καταλαβαίνει κάποιος, ίσως οφείλεται σε πρόβλημα λειτουργικού αναλφαβητισμού. Ειδάλλως, είναι ζήτημα πίστεως, γιατί όπως είπε και ο πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης, «όπου υπάρχει πίστη τίποτα δεν σβήνει»! Σωστά το λέει, γιατί με την πίστη μπορείς να βλέπεις αυτό που θέλεις, ενώ δεν υπάρχει. Κοινώς, πίστευε και μη ερεύνα…
Βεβαίως, το ποσοστό της ελληνικής συμμετοχής στο πρόγραμμα είναι αξιοθρήνητο – σχεδόν προσχηματικό, τολμώ να πω. Διαφωνία όμως στην κυβέρνηση δεν υπάρχει. Διόρθωση λάθους, λέγεται…