Σκληρή πραγματικότητα
Δεν λέει κανείς ότι η φύλαξη μιας τεράστιας περιοχής νότια της Κρήτης είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Ούτε ότι με το που ανακοινώθηκε η αποστολή στην περιοχή δύο φρεγατών από τον θυμωμένο πρόεδρο Κυριάκο, οι δουλέμποροι θα έλεγαν «ωχ, κάτσε να σταματήσουμε τη διακίνηση, διότι αυτός με τα νεύρα που έχει δεν αστειεύεται». Συνεχίζουν, και συνεχίζουν κανονικά. Και η εικόνα του δουλεμπορικού, που άφησε τους μετανάστες στην παραλία όπου έκαναν κολύμπι οι Ηρακλειώτες προχθές την Κυριακή, προφανώς δεν είναι και το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί, όταν εξαγγέλλεται – πομπωδώς δε – μια τέτοια επιχείρηση, η οποία υποτίθεται θα σφραγίσει τα σύνορα «όπως έγινε στον Εβρο το 2020». Γιατί δεν μπορεί να τα σφραγίσει πρώτον, και δεύτερον, αν κάνεις με τόση ένταση και ανάλογη έπαρση δηλώσεις αυτού του είδους, το πιο πιθανό είναι ότι θα σε διαψεύσει η σκληρή πραγματικότητα.
Και η σκληρή πραγματικότητα είναι αυτή που βλέπουμε καθημερινά, με τους εκατοντάδες μετανάστες να φτάνουν με καραβιές στην Κρήτη – αποκορύφωμα όπως προανέφερα το κυριακάτικο περιστατικό στο Ηράκλειο.
Το τρίγωνο του Λιβυκού
Τούτου δοθέντος, νομίζω ότι χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση, και άλλος στρατηγικός σχεδιασμός. Ο «στρατηγός» Χαφτάρ και το σουλτανάτο του είναι η μία πλευρά του τριγώνου. Η Αίγυπτος και οι συνοριακές της Αρχές που δεν κάνουν τίποτε για την ανάσχεση των ροών μεταναστών που κουβαλούν οι δουλέμποροι, είναι μια δεύτερη πλευρά. Μία τρίτη, είναι ασφαλώς το τι ακριβώς κάνουμε στο μέσον του Λιβυκού Πελάγους, ως κράτος. Οι φρεγάτες ας πούμε, βρίσκονται εκεί για να «διασώζουν» τα φορτία των δουλεμπόρων ή να αποτρέπουν την είσοδό τους στα ελληνικά χωρικά ύδατα; Αν ισχύει το πρώτο, μπορεί θαυμάσια να την κάνει αυτή τη δουλειά το Λιμενικό, και να μην κινητοποιούνται τόσο μεγάλες μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού. Αν ισχύει το δεύτερο, μήπως έχουμε κάποιο στοιχείο που να υποδηλώνει ότι η αποστολή έχει στεφθεί από επιτυχία; Εχουν εμποδιστεί, για να το κάνω πιο λιανά, δουλεμπορικά να εισέλθουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα; Και πόσα είναι αυτά; Φοβάμαι κανένα. Αλλιώς δεν θα βρισκόμασταν απέναντι σε αυτό το φαινόμενο, που παρατηρείται στην Κρήτη, επί καθημερινής βάσεως.
Επίσκεψη στην Αθήνα
Ευκαιρίας δοθείσης, ενημερώθηκα εγκύρως ότι η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη στη Βεγγάζη, προς συνάντηση του «στρατηγού» της καρδιάς μας, Χαλίφα Χαφτάρ, πήγε απροσδόκητα καλά. Και μπορεί ο σεμνός Γεραπετρίτης να μην αφέθηκε να δείξει σημάδια πανηγυρισμού για την επιτυχία (αντιθέτως από το περιβάλλον του διέρρεαν διάφορα περί «συγκρατημένης αισιοδοξίας»), ωστόσο εγώ έμαθα ότι ο στρατηγούλης, όσα έκανε το προηγούμενο διάστημα με την Τουρκία, ήταν για να μας κεντρίσει το «ενδιαφέρον». Το οποίο «ενδιαφέρον» ως γνωστόν δεν έχει τιμή, αρκεί να εκφράζεται στο σωστό «νόμισμα». Οι δικοί μας, που είναι έξυπνοι, και όχι τίποτε κορόιδα, το έπιασαν αμέσως το «νόημα», και ως εκ τούτου, σύντομα θα βελτιωθεί θεαματικά η κατάσταση. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, ίσως και μετά το καλοκαίρι, θα υποδεχτούμε τον φίλο τον Χαλίφα στην Αθήνα, με τιμές, όπως αρμόζει σε έναν πραγματικό φίλο μας.
Το μόνο που δεν έχει καταλάβει ένας κόσμος, ο οποίος γνωρίζει με λεπτομέρειες το θέμα, είναι γιατί προ διετίας, αιφνιδίως, και άνευ αποχρώντος λόγου, σταμάτησε να εκφράζεται το «ενδιαφέρον» μας για τον στρατηγό. Αλλά, τώρα που επανήλθε (το «ενδιαφέρον»), περασμένα-ξεχασμένα…
Το κρυφό χαρτί
Η έκπληξη του ταξιδιού Γεραπετρίτη στη Βεγγάζη ήταν βέβαια η συμμετοχή του πρώην υφυπουργού Εξωτερικών των κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου, Δημήτρη Δόλλη. Γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν, ήταν έκπληξη. Για τους επαΐοντες, ο Δημ. Δόλλης είναι το κρυφό χαρτί του Κυριάκου Μητσοτάκη για τις δύσκολες αποστολές! Καλλιεργημένος, με άριστη γνώση της διεθνούς διπλωματίας, και επαφές σε χώρες που δεν βάζει ο νους σου, ο Δόλλης εργάζεται απόρρητα και σιωπηλά, για να φέρει εις πέρας υποθέσεις που η επίσημη ελληνική διπλωματία αδυνατεί.
Η επίσκεψη Γεραπετρίτη στη Βεγγάζη είναι μια δική του επιτυχία, για την οποία εργάστηκε αρκετό καιρό, και πολύ εντατικά, μετά τη γνωστοποίηση ότι το καθεστώς της Ανατολικής Λιβύης ετοιμάζεται να εγκρίνει και αυτό, το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Μίλησα μαζί του χθες. Γνωριζόμασταν από την εποχή που διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών. Υπέβαλα τη φυσιολογική ερώτηση από πότε συνεργάζεται με την κυβέρνηση. Με διόρθωσε: «Εγώ συνεργάζομαι με τον Πρωθυπουργό. Είναι μια σχέση που ξεκίνησε εδώ και 4½ χρόνια και βασίζεται στην αμοιβαία εκτίμηση».
Τον ρώτησα, κλασικά, «πόθεν» (η σχέση); Μου ανέφερε ότι «ήταν φίλος με τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με τον οποίο είχε σχέσεις ο πατέρας του». Ρώτησα, και το επίμαχο, «αν πρόκειται για έμμισθη σχέση με το Μέγαρο Μαξίμου». Η απάντηση: «Οχι βέβαια, ποτέ! Σε καμία περίπτωση. Εγώ προσφέρω υπηρεσίες στη χώρα μου. Αμισθί».
(Η τελευταία μεγάλη επιτυχία του Δόλλη ήταν προ μηνών, όταν με αλλεπάλληλα ταξίδια στην Τεχεράνη επέτυχε να αφεθούν ελεύθερα δύο ελληνόκτητα τάνκερ, τα οποία είχαν κατασχέσει οι ιρανικές Αρχές, σε αντίποινα για την περίφημη υπόθεση της προ ετών κατάσχεσης ιρανικού πετρελαίου σε ελληνικά χωρικά ύδατα, από τους Αμερικανούς, οι οποίοι το είχαν μεταφέρει στις ΗΠΑ…)
Οι 134 λέξεις
Μια σελίδα όλη κι όλη, ήταν το απολογητικό υπόμνημα του Κώστα Καραμανλή στην Προανακριτική Επιτροπή, χθες, όπως άλλωστε αναμενόταν. Μόνο που δεν ήταν καν υπόμνημα. Ηταν μια δήλωση. Οτι δεν αποδέχεται καμία κατηγορία, διότι δεν έχει κάνει τίποτε επιλήψιμο αναφορικά με το δυστύχημα στα Τέμπη. Και προσθέτει ότι «παρ’ όλα αυτά» δηλώνω ότι επιθυμώ προς πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και απόδειξη της αθωότητάς μου την κίνηση ποινικής δίωξης από την Ολομέλεια της Βουλής προκειμένου να διενεργηθεί ανάκριση από ανακριτή που θα οριστεί από το Δικαστικό Συμβούλιο σύμφωνα με το άρθρο 86 παρ. 4 του Συντάγματος».
Ωραία. Μετά την ανάγνωση της δήλωσης, η Νέα Αριστερά κάθισε και μέτρησε τις λέξεις. Τις βρήκε 134. Κατόπιν, σε μια επίδειξη αυθεντικού, πούρου, λαϊκισμού, που θα ζήλευε και η πρόεδρος (μπλα… μπλα… μπλα…) Ζωή, υποστήριξε διά του Ν. Ηλιόπουλου, ότι ο Καραμανλής δεν βρήκε ούτε τρεις λέξεις για κάθε θύμα. Το οποίον σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι ο Ηλιόπουλος, και ο κάθε λαϊκιστής Ηλιόπουλος, θα ήταν ικανοποιημένος αν ο Καραμανλής είχε μπει στον κόπο να «τραβήξει» λιγάκι το κείμενο, και να γράψει 171 λέξεις στη δήλωσή του, αντί για τις 134.
Θλίψη και απογοήτευση…
(Οχι για τον Καραμανλή εννοείται, για τον Ηλιόπουλο που είναι και νέος πολιτικός…)
Μεταμεσονύχτια φωτιά
Η είδηση είναι χθεσινή, και αναφέρει ότι στις 2 η ώρα τα ξημερώματα (!!) ξέσπασε πυρκαγιά στο Μπάφι της Πάρνηθας, κοντά στο καταφύγιο. Κινητοποιήθηκαν περί τους 85 πυροσβέστες, ένας στόλος πυροσβεστικών οχημάτων, συνέδραμαν και υδροφόρες από γειτονικούς δήμους, και εκεί κατά το ξημέρωμα, η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο. Δυστυχώς, ο εγκληματίας, που έβαλε τη φωτιά, κατάφερε να διαφύγει. Λέω δυστυχώς, διότι ναι μεν η κλιματική αλλαγή ενοχοποιείται για πολλά περιστατικά με πυρκαγιές, όμως δρουν καθάρματα εμπρηστές που πολλαπλασιάζουν τις επιπτώσεις της…