Η ώρα πήγε έξι. Ο κουβαλητής, πιστός στο έργο του, εμφανίστηκε για ακόμα ένα απόγευμα να διασχίζει τον δρόμο της γειτονιάς. Η καθημερινή του διαδρομή είναι καθορισμένη εδώ και χρόνια, σαν τελετουργικό. Ανάλογα με την εποχή το τοπίο γύρω του αλλάζει. Το ίδιο και η περιβολή του.
Τον χειμώνα ο δρόμος είναι ήσυχος, τα δέντρα γυμνά και εκείνος καλυμμένος με βαριά ρούχα και κασκόλ. Με την πρώτη καλοκαιρία τα μπαλκόνια της γειτονιάς γεμίζουν ζωή και βλέμματα συνοδεύουν τη διαδρομή του κάτω από τις νεραντζιές. Αυτό που παραμένει πάντα ίδιο είναι το φορτίο του: ο Τότο, ένα γέρικο Κερν Τεριέ, που από τους πρώτους μήνες της ζωής του θύμιζε σε όλους τον Μάγο του Οζ. Τα τελευταία χρόνια τα πόδια του δεν βαστούσαν το σώμα, όμως τα έξυπνα μάτια του μαράζωναν χωρίς βόλτες και ζητούσαν άνεμο, μυρωδιές και εικόνες.
Ο κουβαλητής δεν άφηνε μέρα χωρίς να του τα χαρίσει. Ολοι ήξεραν πλέον τη φιγούρα του, την ώρα που ξεκινούσε τη διαδρομή και τα σημεία που σταματούσε για να μυρίσει ο Τότο φυλλώματα και λουλούδια, πάντα τοποθετημένος προστατευτικά στα χέρια του.
«Μα καλά, δεν έχεις κουραστεί; Κάθε μέρα τα ίδια; Είναι και βαρύς» τον ρώτησε μια μέρα ένας γείτονας. «Βαρύς για τα χέρια μου, μα πούπουλο για την ψυχή μου» απάντησε ο κουβαλητής και ξεμάκρυνε. Μπορεί σε αυτή ή σε μια επόμενη διαδρομή, μια στιγμή συνηθισμένη αλλά και τόσο εξαιρετική, ένας ανεμοστρόβιλος να τους παρασύρει και να τους μεταφέρει στη χώρα του Οζ.
Η Δάφνη Νεγευτίδου είναι μέλος της DogFriendly Academy