Με αφορμή τις πρόσφατες κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και διαμαρτυρίας για την κατάσταση στη Γάζα και τη βαναυσότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι εκεί, εντάθηκε και στην ελληνική δημόσια σφαίρα η ρητορική που αντιμετωπίζει τέτοιες κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες, όπως και συνολικά την αντίθεση στην τρέχουσα ισραηλινή πολιτική, ως «αντισημιτισμό». Αυτού του είδους οι επικρίσεις πήραν και θεσμική μορφή, καθώς ύστερα και από σχετική τοποθέτηση του ίδιου του αρμόδιου υπουργού, οι συλλήψεις στη Ρόδο έγιναν και για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου.
Θεωρώ ότι αυτό μόνο ως προσπάθεια δυσφήμησης ενός πλατιού κινήματος αλληλεγγύης που έχει ξεδιπλωθεί και στη χώρα μας και διεθνώς, λογοκρισίας και φαλκίδευσης του δικαιώματος στη διαμαρτυρία μπορεί να χαρακτηριστεί. Προφανώς και στην ελληνική κοινωνία υπάρχει αντισημιτισμός και μάλιστα αποτελεί και συστατικό στοιχείο της πολιτικής κουλτούρας της ελληνικής Ακροδεξιάς που στις τάξεις έχει και αρνητές του Ολοκαυτώματος. Ομως, η αλληλεγγύη την Παλαιστίνη και η καταδίκη της γενοκτονικής βίας του ισραηλινού κράτους δεν μπορούν να θεωρηθούν ρατσιστικές ή αντισημιτικές πρακτικές, πρωτίστως γιατί δεν περιλαμβάνουν κάποιου είδους γενικευμένο μίσος για έναν λαό, μια εθνότητα ή ένα θρήσκευμα. Είναι κινητοποιήσεις που στρέφονται κατά ενός κράτους και όχι κατά του εβραϊσμού ή των Εβραίων.
Στην πραγματικότητα οι κινητοποιήσεις αυτές, ακόμη και όταν αποσκοπούν στο να δείξουν σε ισραηλινούς πολίτες που επισκέπτονται τη χώρα μας πόσο μεγάλη είναι η οργή για τις πολιτικές που επιλέγει το κράτος τους, έρχονται να υπογραμμίσουν την προκλητική απραξία των δυτικών κυβερνήσεων σε σχέση με όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Γιατί την ώρα που το Ισραήλ παραβιάζει τη διεθνή νομιμότητα αλλά και το ανθρωπιστικό δίκαιο, έχει προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές στη Γάζα, ευθύνεται για δεκάδες χιλιάδες θανάτους αλλά και για τον κίνδυνο λιμού, οι δυτικές χώρες όχι μόνο έχουν αρνηθεί μέχρι τώρα την επιβολή κυρώσεων, αλλά και επιμένουν να αντιμετωπίζουν το Ισραήλ ως έναν προνομιακό σύμμαχο, ως το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Κάτι που σημαίνει ότι καμία πραγματική πίεση δεν του ασκείται για να αλλάξει πολιτική.
Μάλιστα αυτή η παράμετρος της αντιμετώπισης του Ισραήλ πρωτίστως ως ενός χρήσιμου συμμάχου αποτέλεσε τη βάση και για μια άλλη μορφή συκοφάντησης της αλληλεγγύης, καθώς ο υπουργός Δικαιοσύνης κατηγόρησε κόμματα της αντιπολίτευσης ότι υποστηρίζοντας τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας για τη Γάζα προσπαθούν να δυναμιτίσουν τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ και με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούν την Τουρκία. Αφήνοντας κατά μέρος το υπαρκτό ερώτημα για το πόσο μπορεί να εξυπηρετήσει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα η στρατηγική συμμαχία με ένα κράτος που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, κατέχει παράνομα εκτάσεις που δεν του ανήκουν, αγνοεί αποφάσεις του ΟΗΕ και με την πολεμική επιχείρηση στη Γάζα έχει προκαλέσει παγκόσμια κατακραυγή, είναι σαφές ότι η αντιμετώπιση των διαδηλωτών που εκφράζουν αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη ως «αντεθνικώς δρώντων» αποτελεί εξαιρετικά επικίνδυνη ρητορική κλιμάκωση.