Η Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών δεν κατάφερε να φτάσει κι αυτή στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος πόλο όπως η αντίστοιχη των γυναικών. Ηττήθηκε στα πέναλτι από τους Ισπανούς – ο κανονικός αγώνας τελείωσε 7-7. Αλλά όποιος είδε τον δραματικό ημιτελικό που έδωσε κόντρα στην Ισπανία δύσκολα θα τον ξεχάσει στη ζωή του. Οι Ισπανοί ισοφάρισαν στο τελευταίο δευτερόλεπτο του ματς έχοντας στη διάθεσή τους μόνο τέσσερα δευτερόλεπτα για να βρουν ένα σουτ και χωρίς ο προπονητής τους να έχει τάιμ άουτ για να οργανώσει μια τελευταία επίθεση. Η Εθνική μας έχασε ένα ματς στο οποίο είχε κάνει μια απίστευτη υπέρβαση. Κράτησε τους Ισπανούς παίζοντας με παίκτη λιγότερο για τέσσερα λεπτά μετά την αποβολή του Χαλυβδόπουλου. Δέχτηκε μόλις 6 γκολ μέχρι το τελευταίο μοιραίο δευτερόλεπτο. Δεν επέτρεψε στους Ισπανούς να σκοράρουν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο – κάτι απίστευτο. Παρά τις επιθετικές της δυσκολίες, αφού και οι αντίπαλοι έπαιξαν μια άμυνα εξαιρετική, κατάφερε να ανατρέψει το σε βάρος της 6-2 και να περάσει μπροστά. Στα πέναλτι δυστυχώς δεν είχε τύχη. Οταν χάνεις μια νίκη μέσα από τα χέρια σου το μοιραίο δευτερόλεπτο που την είδες τη νίκη να χάνεται μένει στο μυαλό σου. Κι ο τερματοφύλακας Ζερδεβάς, που είναι σπεσιαλίστας στις αποκρούσεις πέναλτι, ήταν αυτή τη φορά εκτός αποστολής.
Τρίτωσε
Πέρυσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες όταν είδα την Εθνική μας ομάδα να χάνει μια πρόκριση στους ημιτελικούς από την Σερβία με το γκολ του Γιάκσιτς με σουτ απόγνωσης από το κέντρο της πισίνας δυο δευτερόλεπτα πριν από το τέλος του ματς, πίστεψα ότι τα είχα δει όλα. Σημειωτέον οι Σέρβοι που μας κέρδισαν με αυτό τον τρόπο πήραν και το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Να θυμίσω πως στο προηγούμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα η Εθνική μας είχε χάσει πάλι στα πέναλτι – εκείνη την φορά στον τελικό από τους Ούγγρους. Τότε είχε βγει ο ομοσπονδιακός προπονητής Θοδωρής Βλάχος και είχε αναλάβει την ευθύνη λέγοντας ότι φταίει αυτός για ένα τάιμ άουτ με το οποίο έκοψε μια κόντρα επίθεση της ομάδας 30 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος. Χθες ο Βλάχος δεν είχε τάιμ άουτ στο φινάλε. Μακάρι να είχε. Αν είχε η Εθνική μας θα έκανε στο τέλος μια κανονική τελευταία επίθεση. Ακόμα κι αν δεν σκόραρε, θα ολοκλήρωνε την επίθεσή της πολύ μακριά από την εστία της και με τους Ισπανούς στην άμυνα. Για το τελευταίο δικό τους σουτ, αυτό με το οποίο ο Μουνιαρίθ ισοφάρισε ένα δευτερόλεπτο πριν από το τέλος, δεν θα υπήρχε ποτέ χρόνος.
Χρονόμετρο
Επειδή λέγονται πολλά και διάφορα από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν το σπορ, ο Αργυρόπουλος δεν φταίει που με τη λήξη της τελευταίας ελληνικής επίθεσης έδωσε την μπάλα στους Ισπανούς. Αν την μπάλα την πετούσε πιο μακριά, το ματς θα διακόπτονταν και το χρονόμετρο θα άρχιζε να κυλάει μόλις η μπάλα περνούσε σε ισπανικά χέρια. Ισως ο έλληνας παίκτης έπρεπε να κάνει αμέσως φάουλ αλλά και πάλι το χρονόμετρο θα σταματούσε. Η Εθνική μας ήθελε απλά το χρονόμετρο να τρέξει. Οταν δεν έχεις δεχτεί γκολ για ένα ολόκληρο ημίχρονο είναι λογικό να πιστέψεις πως ο αντίπαλος δεν θα καταφέρει να βρει ένα καλό σουτ σε τέσσερα δευτερόλεπτά. Αλλά ο Μουνιαρίθ είναι σπουδαίος παίκτης. Και το βρήκε.
Βλάχος
Ακουσα τις δηλώσεις του Βλάχου μετά το τέλος. Είπε τα προβλεπόμενα. «Είναι ίσως η πρώτη φορά που θα πω, πως ενώ έχουμε αποκλειστεί, αξίζαμε να πάρουμε το παιχνίδι γιατί πραγματικά ήταν μια συγκλονιστική εμφάνιση. Μετά την αποβολή νομίζω ότι κυριαρχήσαμε πλήρως μιας πολύ σπουδαίας ομάδας, από τις καλύτερες ομάδες που υπάρχουν. Αξίζαμε να πάρουμε τη νίκη, μια αδράνεια στην τελευταία φάση, δεχτήκαμε ένα γκολ που είναι η σπεσιαλιτέ αυτού του παίκτη. Θέλω απλά να πω πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά. Είχαν τρομερά ψυχικά αποθέματα, τρομερή ομαδική προσπάθεια στην άμυνα, στην επίθεση όσο μας επέτρεψε η ομάδα αυτή γιατί έχει πολύ καλά αμυντικά χαρακτηριστικά. Συγχαρητήρια στα παιδιά. Θα ήταν η μεγαλύτερη ανατροπή που έχει γίνει ποτέ σε έναν ημιτελικό και θα ήμασταν στον τελικό να διεκδικήσουμε αυτό που θέλαμε να κατακτήσουμε» είπε. Αλλα πιο πολύ από τα λόγια του μιλούσε το βλέμμα του. Είχε δει ένα «ματς – εποποιία», μια προσπάθεια της ομάδας του πέρα από τα συνηθισμένα. Κι έπρεπε να σχολιάσει μια ήττα. Καταραμένη δουλειά…
Πίκρα
Οι Ισπανοί μάς έκαναν να πονέσουμε. Η ήττα της Εθνικής μας είναι από τις πιο πικρές που έχει γνωρίσει ελληνική Εθνική ομάδα σε όλα τα ομαδικά σπορ. Δυστυχώς ήρθε από έναν αντίπαλο που πολύ συχνά μας έχει πικράνει. Αν υπάρχει μια χώρα που για τα σπορ έχει την ακριβώς αντίθετη αντίληψη από τη δική μας είναι η Ισπανία. Οι Ισπανοί, αντίθετα από μας που πιστεύουμε πως υπάρχει μόνο νίκη και τίποτα άλλο, πιστεύουν πως ο σκοπός είναι να τιμάς το σπορ που υπηρετείς δείχνοντας πως μπορείς να παίξεις όσο πιο καλά μπορείς – πάντα με τον τρόπο τους. Θυμάμαι πως κάποτε η Μπαρτσελόνα είχε κερδίσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών στο χάντμπολ και οι ευρωπαϊκές εφημερίδες που έχουν ειδικούς του αθλήματος έγραφαν πως οι Καταλανοί είχαν παίξει εκείνη την σεζόν «τόταλ χάντμπολ»! Δεν έχω ιδέα από χάντμπολ, μου φαίνεται κομμάτι μονότονο, πλην όμως αν υπάρχει τόταλ χάντμπολ είμαι βέβαιος πως το έπαιξε η Μπαρτσελόνα γιατί μόνο οι προπονητές της μπορεί να μπουν στον πειρασμό να ψάξουν πώς θα διαφοροποιηθεί το παιχνίδι της ομάδας από το αντίστοιχο των αντιπάλων της και κυρίως πώς θα γίνει επιθετικότερο.
Νοοτροπία
Αυτή η αναζήτηση του περφεξιονισμού της διαδικασίας παραγωγής με κάνει να συμπαθώ πολύ τους Ισπανούς και τη νοοτροπία τους. Αλλά η Εθνική ομάδα πόλο των Ισπανών που μας κέρδισε δεν είχε ένα δημιουργό σαν τον μεγάλο Μάνουελ Εστιάρτε, ούτε μια φαντεζί ισπανική επίθεση. Αμυνα έπαιζε κι αυτή: άμυνα σκληρή και οργανωμένη για αυτό κι ο υπέροχος αυτός ημιτελικός τελείωσε 7-7. Κι αν ο αποκλεισμός της ομάδας του Βλάχου με πονάει πολύ είναι γιατί αυτή τη φορά η Εθνική Ελλάδος ήταν καλύτερη από τους Ισπανούς σε όλα. Στη νοοτροπία, στην κατάθεση πίστης, στο ίδιο το παιχνίδι πάνω από όλα. Ηταν καλύτερη σε όλο το ματς. Εκτός από τα τέσσερα μοιραία τελευταία δευτερόλεπτα.