Μια εβδομάδα είπα κι εγώ να πάρω μια ρημαδοάδεια και από τη δεύτερη ημέρα με έτρωγαν τα χέρια μου, να τα σκουπίσω από το αντιηλιακό και να αρχίσω να γράφω. Διότι μέσα σε αυτήν την εβδομάδα συνωστίστηκαν γεγονότα, δηλώσεις και εκδηλώσεις από εκείνες που μου αρέσουν, που μου εξάπτουν το ενδιαφέρον. Εκείνα τα μικρά, τα ασήμαντα που όμως αντικατοπτρίζουν τα μεγάλα και τα σημαντικά.
Για παράδειγμα, ενώ θα έπρεπε να είμαστε πονηρεμένοι από τα πονήματα της τεχνητής νοημοσύνης, να διπλοτσεκάρουμε ό,τι ακούμε και βλέπουμε, τρώμε το δόλωμα της δήθεν είδησης και πιανόμαστε σαν ροφοί (για κάποιο ανεξήγητο λόγο, θεωρώ τον ροφό το πιο χαμηλής νοημοσύνης ψάρι) στο αγκίστρι της γελοιότητας. Και αυτήν τη φορά δεν μας έκανε πλάκα η τεχνητή νοημοσύνη αλλά ο Ευάγγελος ο Αντώναρος. Ναι, αυτός, ο μπαρουτοκαπνισμένος των σόσιαλ μίντια. Που έφυγε από το Κίνημα Δημοκρατίας και δημοσίευσε στους προσωπικούς λογαριασμούς ότι ο λόγος της αποχώρησής του ήταν ένα σύμφωνο που δεν υπογράφτηκε, που δεν τηρήθηκε, δεν κατάλαβα ακριβώς. Και σύμφωνα με το οποίο ο Στέφανος Κασσελάκης δεσμευόταν να τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και πιαστήκαμε από το απίστευτο και το κάναμε όχι μόνο πιστευτό αλλά και είδηση. Για να πεταχτεί κάποια στιγμή ο Αντώναρος και να μας πει “Smile, it’s the Candid Camera”. Οτι μας έκανε πλακίτσα δηλαδή κι εμείς τσιμπήσαμε. Χωρίς ένα τηλεφώνημα, χωρίς μια διασταύρωση. Επειδή το έγραψε το face το book. Μπράβο μας! (Αν και πρέπει να παραδεχθώ πως όταν κάποιος αναφέρει κάτι εξωφρενικό για τον εαυτό του και γίνεται αυτόματα πιστευτός, πρόβλημα δεν έχει μόνο το ακροατήριο αλλά και ο ίδιος που έχει καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση ως ικανός για τα πάντα).
Από την άλλη, είναι δυσάρεστο να πέφτεις έξω στις προβλέψεις σου. Κι εγώ έπεσα. Πριν από δύο χρόνια, όταν ο Στέφανος Κασσελάκης επέλαυνε στην ειδησεογραφία καβάλα στο άτι της αμετροέπειας και της αυτοαναφορικότητας, έγραφα ότι σε τρία χρόνια θα είχε αυτογελοιοποιηθεί, θα είχε γίνει κωμικό ακολούθημα του ναρκισσισμού του. Ε, έπεσα έξω. Δεν συνέβη σε τρία αλλά σε λιγότερο από δύο. Αυτό το θαυμαστό ταξίδι στην πολιτική του ανθρώπου που, κατά δήλωσή του, θα γινόταν δυο φορές πρωθυπουργός, άρχισε με δαλιανιδική ξενάγηση στη Μακρόνησο και έκλεισε με γιόγκα στη Φρεαττύδα. Δεν ξέρω αν συμμετείχαν κάποιες κυρίες, φανατικές κασσελίστριες, που στη ζωή τους έχουν τιμήσει με το παραπάνω – και πολύ καλά έκαναν – τα τσιπουράκια και τα μεζεδάκια τους. Ξέρω όμως τις κυρίες και τους κυρίους του λεγόμενου σοβαρού ΣΥΡΙΖΑ που έσερναν τις τροχήλατες βαλιτσούλες τους και τις παρουσίες τους στις ρούγες της Υδρας και τα κελεύσματα του προέδρου Στέφανου. Τουλάχιστον οι γιογκίστες – κασσελίστες έχουν πιο αγνά κίνητρα.
Λευτεριά στα χάμπουργκερ
Ε ναι, ξέρω. Υπάρχει στην κομμουνιστική Αριστερά ένα υπαρξιακό τραύμα σε σχέση με τα ΜακΝτόναλντ. Διότι, πάντα κατά την ταπεινή και αμελητέα γνώμη μου, η σφραγίδα στην κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν ήταν οι φωτογραφίες από την πτώση τους τείχους του Βερολίνου, αλλά εκείνες με τις τεράστιες ουρές έξω από το πρώτο ΜακΝτόναλντ που άνοιξε στη Μόσχα στη δεκαετία του 1990. Οπότε θεωρώ λογικό να προκύψουν αντιδράσεις για τη λειτουργία τους στο Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης. Το παράλογο είναι άλλο. Οτι στην εποχή μας η ανάγκη για διαμαρτυρία είναι τόσο ψυχωτική ώστε σε κάνει να βλέπεις τον «εχθρό του λαού» σε ένα χάμπουργκερ. Α ρε Ιψεν. Μάθε μπαλίτσα από τα καρντάσια.