ΕΝΤΕΛΩΣ … σουρεάλ τη βλέπω την κατάσταση στη γενέτειρα. Και σκέφτηκα ότι για να πάω κι εγώ με το όλο κλίμα, να το… πάω κι εγώ και κάπως… ποιητικοσουρεαλιστικά.
ΑΠΟΛΥΤΗ ικανοποίηση επικρατεί στα περιστέρια, για τα ψίχουλα που ανακοίνωσε ο πάμπλουτος ηγέτης της γαλάζιας παρτίδας των σκανδάλων. Τα σπουργίτια εξέδωσαν ευχαριστήριο μήνυμα για τις παροχές των στεγαστικών δανείων.
ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ παραμένουν δωροθέτες της Εφορίας, των εγγονιών, των εταιριών προμήθειας ρεύματος, των κοινοχρήστων και των προμηθευτών καυσίμων θέρμανσης.
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, έχουμε κίνδυνο αναζωπύρωσης στην περιοχή της Κουμουνδούρου, λόγω εμπρηστικών δηλώσεων των μελών του σχεδόν ετοιμοθάνατου κόμματος της συρρίκνωσης ποσοστών.
Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ κατάφερε το ακατόρθωτο: δεν κατέχει ούτε καν μια διακοσμητική θέση στο Κοινοβούλιο. Έτσι, για να εκτονωθούν τα κόμματά της, οργανώνουν εκλογές ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να συντηρούν τον όποιο μύθο τους.
ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ στην Έκθεση Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως, αντί για βιβλία, ξεπούλησαν τους αναπτήρες και τις κούτες τσιγάρων… Και αυτό γιατί οι εκδότες και οι πάμπολλοι (ένας στους τρεις δηλώνει τέτοιος) συγγραφείς, λόγω άγχους (μόνο;) κατανάλωσαν υψηλές ποσότητες νικοτίνης.
ΤΑ «ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ του Φθινοπώρου» υπέγραψε σωσίας του Τάσου Λειβαδίτη με πλήθος ακολούθων στο Facebook… καθ’ ότι οι Έλληνες είμαστε φορείς παθογόνων αντιλήψεων και (αμ)φορείς συλλογής πληροφοριών… Τελεία, πάμε παρακάτω.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ το κράτος παρακολουθεί τον βουλευτή, ο σύζυγος την γυναίκα του, ο ολιγάρχης τον ανταγωνιστή, ο χρήστης τον Influencer, η γειτόνισσα το δρόμο, η γιαγιά στο χωριό την πλατεία και πάει λέγοντας… Κοινώς, της… παρακολούθησης το κάγκελο.
ΩΣΤΟΣΟ, ουδείς παρακολουθεί τις εξελίξεις με ανοικτά τα μάτια, όντας χαμένος στο διάστημα των προβλημάτων, ενώ οι πολιτικοί φορούν παρωπίδες στις κρίσιμες καταστάσεις, απαιτώντας ταυτόχρονα οι πολίτες να γίνουν υποζύγια, κραδαίνοντας το χαλινάρι της απειλής.
ΚΑΠΟΙΟΙ λένε ότι θέλουν να πάρουν τα βουνά, αλλά στην ουσία αυτά έχουν εκλείψει ως τέτοια… Κι αυτό γιατί διατείνονται ότι κάποιοι άξεστοι γειτόνοι τους, που δεν έχουν και λογαριασμό στα social media, κατέβηκαν απ’ το χωριό στην πόλη μεταφέροντας την βλάχικη νοοτροπία του τσιφλικά, του κακομαθημένου επαρχιώτη που νομίζει ότι κατέχει όλη την έκταση.
ΘΕΛΟΥΝ να πάρουν τα βουνά, αλλά φοβούνται ότι θα χαθούν ανάμεσα στις ανεμογεννήτριες που θα συναντήσουν στις κορυφές …
ΚΑΙ για το επιμύθιο να κι ένα σύγχρονο δίστιχο: «Αν δεν αγόρασες BMW, γίνε αγρότης στον ΟΠΕΚΕΠΕ»…
ΡΕ, ΜΠΑΣ και ο πρωθυπουργός πήγε στον Λευκό Οίκο για να προτείνει να μετατραπεί σε βοσκοτόπια; Στο κάτω-κάτω, ίσως είναι και πιο αποδοτικό από το μπάχαλο που έχει επιφέρει ο Τραμπ… Εδώ ολόκληρο αεροδρόμιο Αγρινίου είχε δηλωθεί ως βοσκότοπος. τον Λευκό Οίκο θα κολήσουμε;
ΠΕΡΑ από τον «Φραπέ»και τον «Χασάπη», να σοβαρευόμαστε και λίγο…
ΤΟ ΠΙΟ τραγικό: Μια εύπορη περιοχή που κάθε χρόνο υποδέχεται 5-6 εκατομμύρια τουρίστες, που δηλώνει 8 εκατομμύρια αιγοπρόβατα, που φιλοξενεί αμερικανικές βάσεις όπου κάποιοι ξεκουράζονται μετά από γενοκτονίες, μια περιοχή που έχει λεηλατηθεί ασύδοτα, αυτή η περιοχή αγανακτεί (!) στη θέα 700 ναυαγών που γλίτωσαν τον θάνατο στη θάλασσα!
ΟΙ ΑΡΧΕΣ πέταξαν στην κυριολεξία 442 πρόσφυγες στο λιμάνι του Ρεθύμνου, αναγκάζοντάς τους να μένουν κάτω από τον ήλιο στους 40°C και τη νύχτα να κοιμούνται στο τσιμέντο. Ταυτόχρονα, διάφοροι ακροδεξιοί και ο γνωστός συρφετός σπέρνουν τον πανικό, μιλώντας για «εισβολές» και «ισλαμοποίηση» — γελοιότητες που δεν αντέχουν ούτε δευτερόλεπτο στην πραγματικότητα.
ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ σε 2-3 μέρες μεταφέρονται στην Αθήνα και οι περισσότεροι συνεχίζουν το ταξίδι τους για βόρεια Ευρώπη. Όσα συμβαίνουν είναι μια ιστορική ντροπή για τις αρχές της Κρήτης και το Υπουργείο Μετανάστευσης.
ΠΑΝΤΩΣ, ο νέος υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Θ. Πλεύρης -μετά την παραίτηση Μ. Βορίδη- δεν φαίνεται να μας πείθει. Ειδικά ως προς την αρμοδιότητα του χαρτοφυλακίου που μόλις ανέλαβε, αλησμόνητη παραμένει η άποψή του ότι το μεταναστευτικό και προσφυγικό θα λυθεί αν στα σύνορα υπάρξουν νεκροί (μετανάστες και πρόσφυγες, εννοείται). Δύσκολο φαινόταν, αλλά ισχύει.
ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ημέρες περίπου, η υπουργός Εργασίας Νίκη Κεραμέως, καταθέτει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι με αυτό το νομοσχέδιο η κυβέρνηση δίνει τη χαριστική βολή στα ήδη κατακρεουργημένα εργασιακά δικαιώματα. Αυτό και μόνο, πάμε παρακάτω.
ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ πολιτική και νεοφιλελευθεροποίηση είναι οι δύο κεντρικοί άξονες της στρατηγικής του ελληνικού κοινωνικο-πολιτικού καθεστώτος τουλάχιστον από το 2019, όταν και επανεξελέγη η Νέα Δημοκρατία. Μετά και τις εκλογές του 2023 και την ουσιαστική διάλυση της Αριστεράς (επιχείρηση «Κασσελάκη») -ή ενός σημαντικού μέρους της- η Δεξιά πλέον βαδίζει ουσιαστικά ανενόχλητη προς την ολοκλήρωση της εν λόγω στρατηγικής.
ΒΕΒΑΙΑ με τα καθοριστικά σκάνδαλα των Τεμπών και του ΟΠΕΚΕΠΕ, η ελληνική πολιτική ζωή κυριαρχείται από ταραχώδεις διαμάχες. Λόγω όμως ακριβώς της απουσίας μιας ισχυρής αντιπολίτευσης, χλωμό φαίνεται, ακόμη και τώρα, το σενάριο ανατροπής της δεξιάς κυβέρνησης. Χωρίς προφανώς να μπορούμε να προβλέψουμε κάτι με βεβαιότητα, το πιθανότερο είναι ότι η κυβερνητική «φθορά» θα παραμείνει στο επίπεδο της παραίτησης κάποιων υπουργών.
ΤΑ ΤΕΜΠΗ και ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι πολιτικά γεγονότα με ευρύτερη σημασία. Τα Τέμπη αποτελούν κραυγαλέα ένδειξη της αδιαφορίας της Πολιτείας για τις στοιχειώδεις υποδομές από τις οποίες εξαρτώνται η ζωή και η ασφάλεια των πολιτών, ο δε ΟΠΕΚΕΠΕ αποτελεί την κορωνίδα της εξαθλίωσης της ελληνικής πολιτικής που επέρχεται μετά από πολλές δεκαετίες κυριαρχίας του πελατειακού συστήματος.
ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι η θλιβερή επιβεβαίωση της εντύπωσης που επικρατεί ότι η διαφθορά δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας της συγκεκριμένης πολιτικής.
ΓΙΑ ΝΑ πάμε στις κοινωνικές και οικονομικές ανισοτήτες, να πούμε ότι αυτές καταγράφονται σε αναφορές και στατιστικά δεδομένα, ενώ οι συνέπειές τους στην κοινωνική συνοχή θεωρούνται επείγον και κρίσιμο ζήτημα.
ΔΙΟΤΙ από τη μια έχουμε την απώλεια εισοδημάτων των εργαζομένων και τη μείωση των κερδών των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και, από την άλλη, τη συσσώρευση πλούτου από έναν πολύ μικρό αριθμό ατόμων, στο πλαίσιο της αύξησης των καθαρών ετήσιων κερδών των μεγαλύτερων εταιρειών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η απόσταση μεταξύ τους ολοένα και μεγαλώνει. Από τη μια πλευρά, η πλειοψηφία και, από την άλλη, η μειοψηφία.
Η ΑΠΟΚΛΙΣΗ μεταξύ της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και της ανόδου των τιμών εντείνει τις ανισότητες ευκαιριών και φέρνει στο προσκήνιο ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης. Η πρόσφατη υγειονομική κρίση με την COVID, επηρέασε με άνισο τρόπο τις κοινωνικές ομάδες, υπενθυμίζοντας ότι η κρίση δεν αποτελεί ευκαιρία για όλους και αναδεικνύοντας τη σημασία της ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, της πρόληψης και της φροντίδας σωματικής και ψυχικής υγείας, ως απάντηση στις ανάγκες της πλειοψηφίας.
ΝΑΙ ΜΕΝ, οι προκλήσεις είναι πολλές, όπως και οι εκκλήσεις οργανισμών για άμεση ανάληψη δράσης και τολμηρές πολιτικές αποφάσεις, αλλά η κοινωνική πολιτική ολοένα και μετατρέπεται σε επίδειξη καλών προθέσεων, με την ευθύνη να μεταφέρεται σε χορηγούς και εθελοντές, στο όνομα της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», υποβαθμίζοντας το θεσμικό ρόλο του κράτους στην παροχή βασικών υπηρεσιών.
ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη, ο «ρεαλισμός» και οι οικονομικοί περιορισμοί δεν δικαιολογούν τη διαφθορά, την αναξιοκρατία και την αναποτελεσματικότητα. Η οικονομική δικαιοσύνη, η λογοδοσία και η δίκαιη κατανομή πόρων παραμένουν κρίσιμα αιτήματα, ανεξαρτήτως των «αντικειμενικών περιορισμών»» που προβάλλονται ως πολιτικό άλλοθι απέναντι στα αιτήματα της πλειοψηφίας.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ άσκηση της πολιτικής περιορίζεται στη διαχείριση της όλης εικόνας ως προϊόντος, προσεγγίζεται με όρους επιχειρηματικού πλάνου και χάνει την ουσία της μέσα σε εντυπώσεις και διαχωρισμούς. Παράλληλα, κυριαρχεί η αντίληψη της πολιτικής ως ατομικής επιλογής με συμμετοχή μέσω αξιολογήσεων και ερωτηματολογίων, ενώ η συλλογική δράση υποκαθίσταται από την ατομική διαχείριση. Έτσι ενισχύεται ο κοινωνικός αυτοματισμός, θολώνοντας τα ζητήματα και υπονομεύοντας κάθε συλλογική διεκδίκηση.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ είναι πώς θα καταρτιστεί ένα πολιτικό σχέδιο που να καταδεικνύει ότι η πολλαπλή επισφάλεια που βιώνουν οι πολίτες δεν είναι ατομικό πρόβλημα ή προσωπική ανεπάρκεια, αλλά πολιτική συνθήκη και αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών και ότι υπάρχουν ρεαλιστικά και εφαρμόσιμα βήματα για τη βελτίωση της καθημερινότητας, χωρίς παθητική προσαρμογή σε έναν κόσμο «όπως είναι» ή απλώς «όπου βγει».
Δ.Τ.
The post Της… παρακολούθησης το κάγκελο στην Ελλάδα appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.